محمود فرشچیان: تفاوت میان نسخه‌ها

فرشچیان در سال ۱۳۲۴ به هنرستان هنرهای زیبای [[اصفهان]] رفت که در آن زمان استاد عیسی بهادری از شاگردان برجسته کمال الملک، مدیر آن بود. او در این هنرستان به مطالعه نقاشی و مینیاتور و طرح‌های برگرفته از کاشیکاری‌های ابنیه تاریخی اصفهان پرداخت و با رنگ‌ها و ابزار نقاشی آشنا شد.<ref>کری ولش، استوارت، محمود فرشچیان برگزیده آثار یونسکو، ص ۱۷۲</ref>

فرشچیان در این سال‌ها با قراردادن موهای گربه سفید در انتهای پر کبوتر، قلم‌موهایی ظریف و انعطاف‌پذیر ساخت که همچنان در طراحی از آن قلم‌ها استفاده می‌کند. نخستین نمایش رسمی آثار او، در سال ۱۳۲۷، و در انجمن فرهنگی ایران و انگلیس بود که تابلو «دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند» و چند تابلو دیگر که همگی در ۱۸ سالگی خلق شده بود، به نمایش گذاشته شد.<ref>با شاهدان ایثار: در جوانی دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند: استاد محمود فرشچیان، نگارگر حماسه‌های سترگ، ص ۸۶.</ref>

او در سال ۱۳۲۹ به اروپا سفر کرد و برای هنرآموزی و آشنایی با آثار و نقاشان برجسته غرب، ۷ سال در وین ماند <ref>[http://farshchian.honar.ac.ir/index.aspx?siteid=10&pageid=548 فرهنگستان هنر جمهوری اسلامی ایران، زندگینامه محمود فرشچیان.]</ref> و توانست به آثار موجود در کتابخانه ملی پاریس، موزه بریتانیا، گالری فریر واشنگتن، موزه متروپولیتن نیویورک و دانشگاه هاروارد دست یابد <ref>کری ولش، استوارت، محمود فرشچیان برگزیده آثار یونسکو، ص ۱۷۳</ref> «تا با فراگیری فنون نقاشی کلاسیک به سبک اروپایی و آمیختن آن اصول با معیارهای نقاشی سنتی ایران، مکتبی نو را پایه گذارد تا به مدد آن، خلاقیت تصویری هم مانند سایر مظاهر هنر، بتواند فرهنگ غنی این مرز و بوم را به سایر ملل معرفی کند»<ref>رضازاده طامه، قاسم، کلک خیال‌انگیز: استاد محمود فرشچیان، ص ۲۰۴.</ref>.

# از کودکی آدمی درخودفرورفته و درونگرا بودم. از همسالان خود کمتر رغبت به بازی داشتم و سعی داشتم خود را به کاری مشغول کنم. گچبری‌های سرستون‌ها و بخاری‌ها و دیوارهای منزل ما و نقوش بعضی از تابلوها، ذهن مرا به خود مشغول می‌داشتند. پدرم بازرگان فرش‌های اصیل ایرانی بود و طراحان و نقاشان قالی، کارهای خود را به ایشان ارائه می‌دادند. گاهی همراه پدرم به کارگاه آن هنرمندان می‌رفتم و از همان خردسالی از آن نقوش و رنگ‌ها، غرق در حیرت می‌شدم و خطوط موازی و مدوری که با دست‌های پرقدرت آنان بر صفحه کاغذ نقش می‌بستند، مرا به اعجاب و شگفتی وامی‌داشتند. روحیه عشق به هنر در همان زمان در من تقویت شد.<ref>با شاهدان ایثار: در جوانی دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند: استاد محمود فرشچیان، نگارگر حماسه‌های سترگ، شاهد یاران، خرداد ۱۳۸۶، شماره ۱۹، ص ۸۶.</ref>

# پدر و مادر من افرادی به شدت [[مذهب]]ی بودند. مادرم از عاشقان حضرت [[امام حسین(ع)]] بودند. کافی بود که فقط نام امام حسین(ع) را بشنود تا سیل اشک از گونه‌هایش روان شود. در تولد آن حضرت، گریه شوق و در شهادت آن بزرگوار گریه غم، و من در این فضا بزرگ شدم و شروع کار من که در ۵ سالگی بود، تحت تاثیر همین محتویات و شرایط مذهبی خانواده بود. من اعتقاد دارم ماندگارترین آثار هم آثاری هستند که با مذهب رابطه دارند.<ref>با شاهدان ایثار: در جوانی دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند: استاد محمود فرشچیان، نگارگر حماسه‌های سترگ، شاهد یاران، خرداد ۱۳۸۶، شماره ۱۹، ص ۸۶.</ref>

# استوارت کری ولش (stuart cary welch)، پژوهشگر برجسته هنر اسلامی و هندی: اگر این هنرمند پرتوان خلاق ایران قرن بیستم، استاد گمنام در دوره صفوی سده شانزدهم می‌بود، نگارندگان تاریخ هنر او را استاد پرندگان می‌نامیدند. محمود فرشچیان، نقاشی‌ها و طراحی‌هایش با همه پیوندی که با سنت‌های ایرانی دارند، متعلق به این روزگارند. وی استاد پژوهنده‌ای است که با احاطه کامل بر گنجینه دیرپای هنر سنتی ایران که در طی مسافرت‌های متعدد، هنر اروپا و امریکا را نیز به خوبی مطالعه کرده و به عصر بین‌المللی هنر خو گرفته است. اگر فرشچیان نه در سال ۱۳۰۸ شمسی در اصفهان، بلکه در سال ۱۵۰۰ میلادی در تبریز یا [[هرات]] به دنیا آمده بود و نقش و نگارهایش از مایه‌های جهانی کمتری برخوردار می‌شدند، در آن صورت می‌توانست در دربار شاه‌طهماست همکار گرانقدری برای سلطان محمد، میر مصور یا میرزا علی باشد. این اساتید بزرگ عصر صفوی، نقاشی‌های فرشچیان را می‌ستودند، همچنان که او اکنون پس از قرن‌ها آثار آنان را ارج می‌نهد.<ref>کری ولش، استوارت، محمود فرشچیان برگزیده آثار یونسکو، ص ۱۷۱</ref>