ملا محمد اشرفی مازندرانی: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان             =ملا محمد اشرفی مازندرانی

| تصویر             =ملا محمد اشرفی.jpg

| اندازه تصویر     =

| نام کامل         =محمدبن محمدمهدی مازندرانی بارفروشی

| لقب               =حجت اشرفی، حاجی اشرفی، حجةالاسلام

| نسب               =

| تاریخ تولد       =[[سال ۱۲۲۰ هجری قمری|۱۲۲۰ق]]

| شهر تولد         = قصبه اشرف (بهشهر) مازندران

| کشور تولد         =

| محل تحصیل         =

| محل زندگی         = [[بابل]] و [[نجف]]

| تاریخ وفات       = [[سال ۱۳۱۵ هجری قمری|۱۳۱۵ق]]

| شهر وفات         =

| محل دفن           =[[بابل]]

| استادان           =[[محمد حسن نجفی]] و [[شیخ مرتضی انصاری]]

| شاگردان           =

| اجازه روایت از   =

| اجازه اجتهاد از   =

| اجازه روایت به   =

| اجازه اجتهاد به   =

| تالیفات           = اسرارالشهادة، ذریعةالنجاة و شعائر الاسلام فى مسائل الحلال و الحرام.

| امضا             =

| وبگاه رسمی       =

حاجى اشرفى در [[سال ۱۲۲۰ هجری قمری|۱۲۲۰ق]] در قصبه اشرف ([[بهشهر]]) [[مازندران]] به دنیا آمد.<ref> حبیب‌آبادى، ج۳، ص۶۷۸ـ ۶۷۹؛ مهجورى، ص۸۰؛ قس مشار، ج۵، ستون۸۴۹، که تولد او را در حدود ۱۲۳۲ ذکر کرده است </ref> حاجی‌اشرفى بیشتر عمر خود را در بارفروش ([[بابل|بابُل]] کنونى) گذراند<ref> قزوینى، ص ۳۵.</ref> و در همانجا به تحصیل مقدّمات پرداخت.<ref> مهجورى، ص۸۰</ref> او عمدتآ نزد [[سعید العلماء مازندرانی]] دانش آموخت و از وى اجازه [[اجتهاد]] نیز گرفت.<ref> رجوع کنید به موسوى اصفهانى، ج۱، ص۱۲۵؛ مهجورى، ص۸۰</ref> در [[حوزه علمیه نجف]] از [[محمدحسن نجفی]] و [[شیخ مرتضی انصاری]] بهره علمى برد و بعد از اتمام تحصیلات به بابل بازگشت و همانجا ساکن شد.<ref> حرزالدین، ج۲، ص۲۲۷؛ حبیب‌آبادى، ج۳، ص۶۷۸؛ مهجورى، ص۸۰</ref>

حاجى اشرفى در علوم [[حدیث]]، [[تفسیر]]، [[حکمت]]، [[کلام]]، [[فقه]] و [[اصول فقه|اصول]] دارای مهارت بود<ref> مهجورى، ص۸۰</ref> و عده‌اى از مردم [[ایران]] از او [[تقلید]] می‌کردند.<ref> اعتمادالسلطنه، ج۱، ص۱۹۴؛ قمى، ج۲، ص۶۲۸</ref> او را صاحب کرامات، زاهد، عابد و خوش سخن وصف کرده و برخى او را متمایل به [[تصوف]] دانسته‌اند.<ref> رجوع کنید به معصوم علیشاه، ج۳، ص۶۵۲؛ اعتمادالسلطنه، ج۱، ص۱۹۴؛ شریف رازى، ج۳، ص۱۶۱ـ۱۶۲؛ موسوى اصفهانى، ج۱، ص۱۲۴؛ مهجورى، ص۸۰</ref> او در ۱۳۱۵ در بابل درگذشت و همانجا دفن شد. بقعه وى هم اکنون زیارتگاه است.<ref> آقابزرگ طهرانى، ج۲، ص۴۶؛ شریف‌رازى، ج۳، ص۱۶۱؛ قس شریف کاشانى (ص۱۰۸) که عمر او را بیش از صد سال ذکر کرده است.</ref>

[[پرونده:پوستر کنگره ملی بزرگداشت علامه سعید العلما و علامه ملا محمد اشرفی.jpg|بندانگشتی|200px|پوستر کنگره ملی بزرگداشت سعید العلما و ملا محمد اشرفی]]

تألیفات حاجى اشرفى عبارت‌اند از:

# اسرارالشهادة، به فارسى، که در ۱۳۱۵ و ۱۳۲۲ به چاپ رسیده است.

# ذریعةالنجاة، رساله عملیه او به فارسى، در عبادات و بعضى ابواب معاملات، که در ۱۳۱۲ (یا ۱۳۱۶) چاپ شد.

# شعائر الاسلام فى مسائل الحلال و الحرام، معروف به «سؤال و جواب»، که شرح [[شرایع الاسلام]] [[محقق حلی|محقق حلّى]] است و در ۱۳۱۲در [[تهران]] چاپ شد.<ref> مدرس تبریزى، ج۱، ص۱۲۹؛ آقابزرگ طهرانى، ج۲، ص۴۶، ج۱۰، ص۳۲، ج۱۱، ص۲۱۸، ج۱۲، ص۲۴۹، ج۱۳، ص۳۲۸، ج۱۴، ص۱۹۱؛ مشار، ج۲، ستون۸۵۰؛ موسوى اصفهانى، ج۱، ص ۱۲۵</ref>

کنگره ملی بزرگداشت [[سعید العلماء مازندرانی|سعید العلما]] و ملا محمد اشرفی در روز پنج شنبه ۲۹ [[اردیبهشت]] سال ۹۰ به مدت سه روز در دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل برگزار شد.<ref>[http://www.nit.ac.ir/view_news.aspx?myID=Nzgz كنگره ملي بزرگداشت علامه سعيدالعلما و علامه اشرفي در بابل آغاز شد]</ref>

{{پانویس2}}

{{منابع}}

* محمدحسن‌بن على اعتمادالسلطنه، المآثر و الآثار، در چهل سال تاریخ ایران، چاپ ایرج افشار، ج۱، تهران، اساطیر، ۱۳۶۳ش.

* محمدعلى حبیب‌آبادى، مکارم الآثار در احوال رجال دو قرن ۱۳ و ۱۴ هجرى، ج۳، اصفهان، ۱۳۵۱ش.

* محمد حرزالدین، معارف‌الرجال فى تراجم العلماء و الادباء، قم، ۱۴۰۵ق.

* محمدشریف رازى، گنجینه دانشمندان، تهران، ۱۳۵۲ـ۱۳۵۴ش.

* حبیب‌اللّه‌بن على مدد شریف کاشانى، لباب‌الالقاب فى القاب الاطیاب: فیه معرفة احوال الرجال من علماءالشیعة، کاشان، ۱۳۷۲ش.

* محمد قزوینى، «وفیات معاصرین»، یادگار، سال ۳، ش ۳ (آبان ۱۳۲۵).

* عباس قمى، فوائدالرضویه: زندگى علماى مذهب شیعه، تهران، ۱۳۲۷ش.

* محمدعلى مدرس تبریزى، ریحانةالادب، تهران، ۱۳۷۴ش.

* خانبابا مشار، مؤلفین کتب چاپى فارسى و عربى، تهران، ۱۳۴۰ـ۱۳۴۴ش.

* محمدمهدى موسوى اصفهانى، احسن‌الودیعة فى تراجم اشهر مشاهیر مجتهدى الشیعة، او، تتمیم روضات‌الجنات، بغداد، ۱۳۴۸ق.

* اسماعیل مهجورى، دانشمندان و رجال مازندران، به کوشش هدایت‌اللّه مهجورى، تهران، ۱۳۵۳ش.