ملا محمد اشرفی مازندرانی: تفاوت میان نسخه‌ها

حاجى اشرفى، محمدبن محمدمهدى مازندرانى بارفروشى، مشهور به حجت اشرفى و ملقب به حجةالاسلام، فقیه شیعى قرن سیزدهم و چهاردهم.  

حاجى اشرفى در ۱۲۲۰ در قصبه اشرف ([[بهشهر]]) [[مازندران]] به دنیا آمد. <ref> حبیب‌آبادى، ج ۳، ص۶۷۸ـ ۶۷۹؛ مهجورى، ص ۸۰؛ قس مشار، ج ۵، ستون ۸۴۹، که تولد او را در حدود ۱۲۳۲ ذکر کرده است </ref> حاجی‌اشرفى بیشتر عمر خود را در بارفروش ([[بابل|بابُل]] کنونى) گذراند <ref> قزوینى، ص ۳۵ </ref> و در همانجا به تحصیل مقدّمات پرداخت. <ref> مهجورى، همانجا </ref> او عمدتآ نزد [[سعیدالعلماء مازندرانى]] دانش آموخت و از وى اجازه [[اجتهاد]] نیز گرفت. <ref> رجوع کنید به موسوى اصفهانى، ج ۱، ص ۱۲۵؛ مهجورى، همانجا </ref> در [[حوزه علمیه نجف]] از [[محمدحسن نجفی]] معروف به صاحب جواهر و [[شیخ مرتضی انصاری]] بهره علمى برد و بعد از اتمام تحصیلات به بابل بازگشت و همانجا ساکن شد. <ref> حرزالدین، ج ۲، ص ۲۲۷؛ حبیب‌آبادى، ج ۳، ص ۶۷۸؛ مهجورى، همانجا </ref>  

حاجى اشرفى در علوم [[حدیث]]، [[تفسیر]]، [[حکمت]]، [[کلام]]، [[فقه]] و [[اصول فقه|اصول]] متبحر بود <ref> مهجورى، همانجا </ref> و عده‌اى از مردم ایران از او [[تقلید]] می‌کردند. <ref> اعتمادالسلطنه، ج ۱، ص ۱۹۴؛ قمى، ج ۲، ص ۶۲۸ </ref> او را صاحب کرامات، زاهد، عابد و خوش سخن وصف کرده و برخى او را متمایل به [[تصوف]] دانسته‌اند. <ref> رجوع کنید به معصوم علیشاه، ج ۳، ص ۶۵۲؛ اعتمادالسلطنه، همانجا؛ شریف رازى، ج ۳، ص ۱۶۱ـ۱۶۲؛ موسوى اصفهانى، ج ۱، ص ۱۲۴؛ مهجورى، همانجا </ref> او در ۱۳۱۵ در بابل درگذشت و همانجا دفن شد. بقعه وى هم اکنون زیارتگاه است. <ref> آقابزرگ طهرانى، ج ۲، ص ۴۶؛ شریف‌رازى، ج ۳، ص ۱۶۱؛ قس شریف کاشانى (ص ۱۰۸) که عمر او را بیش از صد سال ذکر کرده است </ref>  

تألیفات حاجى اشرفى عبارت‌اند از:  

# اسرارالشهادة، به فارسى، که در ۱۳۱۵ و ۱۳۲۲ به چاپ رسیده است؛  

# ذریعةالنجاة، رساله عملیه او به فارسى، در عبادات و بعضى ابواب معاملات، که در ۱۳۱۲ (یا ۱۳۱۶) چاپ شد؛  

# شعائر الاسلام فى مسائل الحلال و الحرام، معروف به «سؤال و جواب»، که شرح [[شرایع الاسلام]] [[محقق حلی|محقق حلّى]] است و در ۱۳۱۲در [[تهران]] چاپ شد. <ref> مدرس تبریزى، ج ۱، ص ۱۲۹؛ آقابزرگ طهرانى، ج ۲، ص ۴۶، ج۱۰، ص ۳۲، ج ۱۱، ص ۲۱۸، ج ۱۲، ص ۲۴۹، ج ۱۳، ص ۳۲۸، ج ۱۴، ص ۱۹۱؛ مشار، ج ۲، ستون۸۵۰؛ موسوى اصفهانى، ج ۱، ص ۱۲۵ </ref>  

  {{پانویس|اندازه=ریز|۴}}  

  {{ستون-شروع}}  

* آقابزرگ طهرانى.  

* محمدحسن‌بن على اعتمادالسلطنه، المآثر و الآثار، در چهل سال تاریخ ایران، چاپ ایرج افشار، ج ۱، تهران: اساطیر، ۱۳۶۳ش.  

* محمدعلى حبیب‌آبادى، مکارم الآثار در احوال رجال دو قرن ۱۳ و ۱۴ هجرى، ج ۳، اصفهان ۱۳۵۱ش.  

* محمد حرزالدین، معارف‌الرجال فى تراجم العلماء و الادباء، قم ۱۴۰۵.  

* محمدشریف رازى، گنجینه دانشمندان، تهران ۱۳۵۲ـ۱۳۵۴ش.  

* حبیب‌اللّه‌بن على مدد شریف کاشانى، لباب‌الالقاب فى القاب الاطیاب: فیه معرفة احوال الرجال من علماءالشیعة، کاشان ۱۳۷۲ش.  

* محمد قزوینى، «وفیات معاصرین»، یادگار، سال ۳، ش ۳ (آبان ۱۳۲۵).  

* عباس قمى، فوائدالرضویه: زندگى علماى مذهب شیعه، تهران، ۱۳۲۷ش.  

* محمدعلى مدرس تبریزى، ریحانةالادب، تهران ۱۳۷۴ش.  

* خانبابا مشار، مؤلفین کتب چاپى فارسى و عربى، تهران ۱۳۴۰ـ ۱۳۴۴ش.  

* محمدمعصوم‌بن زین‌العابدین معصوم علیشاه، طرائق الحقائق، چاپ محمدجعفر محجوب، تهران، ۱۳۱۸.  

* محمدمهدى موسوى اصفهانى، احسن‌الودیعة فى تراجم اشهر مشاهیر مجتهدى الشیعة، او، تتمیم روضات‌الجنات، بغداد، ۱۳۴۸.