تلقین میت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تَلْقین مَیّت''' [[ذکر|اذکاری]] است حاوی اعتقادات اسلامی که پیش از دفن میت با آدابی خاص بر او خوانده می‌شود. تلقین از [[مستحبات]] [[دفن]] [[میت]] است و بنابر فقه اسلامی بهتر است هم قبل از پوشاندن [[قبر]] و هم بعد از پوشاندن قبر و برگشتن [[تشییع جنازه|تشییع‌کنندگان]] انجام گیرد.<ref> طباطبایی یزدی، العروة الوثقی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۴۴۲، ۴۴۳.</ref> هنگام [[احتضار]] نیز تلقین اعتقادات مستحب است. الفاظی که در کتاب [[مفاتیح الجنان]] برای تلقین میت آورده شده از مجموع آنچه در [[روایات]] به آنها توصیه شده گرفته شده است. تلفظ این عبارات برای بانوان و آقایانی که فوت شده‌اند، اندکی تفاوت دارد.

تلقین از زمان [[پیامبر اکرم(ص)]] رایج بود <ref group="یادداشت">از ابن عباس نقل شده که پیامبر هنگام [[دفن]] [[فاطمه بنت اسد]]، مادر [[حضرت علی(ع)]]، بالای سرش ایستاد و گفت: «ای فاطمه! وقتی منکر و نکیر نزد تو آمدند و درباره پروردگارت از تو سؤال کردند، در جوابشان بگو: الله خدای من و محمد ، پیامبرم و اسلام دینم و قرآن کتابم است و فرزندم، امام و ولی من است.» حر عاملی، وسائل الشیعه، ۱۴۰۹ق، ج۳، ص۱۷۶</ref> پس از پیامبر(ص)، ائمه(ع) شیوه و مفاد تلقین را به شیعیان آموزش دادند که در روایات متعدد آمده است.<ref group="یادداشت"> تلقینی که در آستانه [[مرگ]] در [[روایات]] بیان شده، بدین صورت است: «لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ الْحَلِیمُ الْکرِیمُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ الْعَلِی الْعَظِیمُ سُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ السَّمَاوَاتِ السَّبْعِ وَ رَبِّ الْأَرَضِینَ السَّبْعِ وَ مَا فِیهِنَّ وَ مَا بَینَهُنَّ وَ مَا تَحْتَهُنَّ وَ رَبِّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِین: یعنی هیچ معبودی نیست که در خور پرستش باشد جز ذات واجب الوجودی که مستجمع جمیع صفات کمالیه و حلیم و بردبار و کریم است، نیست معبودی جز خدای یگانه بلند مرتبه و عظیم الشأن منزّه و پاک میدانم پروردگار آسمانهای هفتگانه را و آنچه در آنهاست و آنچه در میان آنها و زیر آنها است و او پروردگار عرش عظیم است و درود بر فرستادگان الهی و حمد و ثنا مخصوص خداوند پروردگار عالمیان است». شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ۱۳۶۷ق، ج۱، ص۱۳۲</ref>