هیهات منا الذلة: تفاوت میان نسخه‌ها

به اساس منابع تاریخی، در [[واقعه کربلا]]، [[عبیدالله بن زیاد]] به سپاهیانش دستور داده بود که امام حسین(ع) یا باید تسلیم گردد و یا به جنگ تَن دهد. امام حسین(ع) در خطبه‌ای در مقابل [[لشکر عمر بن سعد|لشکر عمر سعد]] چنین گفت: «اين خوانده شده ([[عبیدالله بن زیاد|عبیدالله]]) فرزند خوانده شده ([[زیاد بن ابیه]]) مرا  بين دو امر نگاه داشته: شمشير كشيدن، و یا ذلّت و خوارى (يعنى انتظار دارد كه با آنان بجنگيم يا تسليم آنها شويم) «هيهات منّا الذلّة محال است تَن به ذلّت دهيم.» [[خدا]]، [[رسول اکرم|رسول]]، [[ایمان|مؤمنان]] و عقل‌هاى پاک و پاکيزه پذيرفتن اين امر را براى من قبول نخواهند كرد، ما قتلگاه‏‌ها را بر فرمان‌بردارى ناكسان مقدّم می‌داريم‏».<ref>مسعودی، اثبات الوصية، ۱۳۸۴ش، ص۱۶۶.</ref>

برخی منابع تعبیر «الدَّنِيئَةُ» را به جای «الذِّلَّة» نقل کرده‌اند: ما را بر دو راهی شمشیر و ذلت قرار داده است. (وَ هَيْهَاتَ مِنَّا الدَّنِيئَةُ) و محال است به خواری تن دهیم».<ref>ابن شعبه حرانی، تحف العقول، ۱۴۰۴ق، ص۲۴۱.</ref>