سوره قمر: تفاوت میان نسخه‌ها

این سوره را به این دلیل '''قَمَر''' (ماه) نامیده‌اند که آیه نخست آن، از [[معجزه]] [[شق القمر]] (شکافتن‌شدن ماه) یاد می‌کند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۳، ص۶.</ref> نام دیگر این سوره، '''اقتربت''' یا '''اقتربت الساعة''' است که از آیه اول گرفته شده است. در بعضی از روایات آمده که این سوره در [[تورات]] «مُبیَضَّة»{{یادداشت|از ریشه بیاض به معنای سفیدی و روشنی.}} نام دارد.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۲، ص۱۲۵۳.</ref>

سوره قمر ۵۵ آیه، ۳۴۲ کلمه و ۱۴۷۰ حرف دارد. این سوره از نظر حجمی جزو سوره‌های [[مفصلات|مُفَصَّلات]] (دارای آیات کوتاه و متعدد) و در حدود نیم [[حزب (قرآن)|حزب]] قرآن است.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۲، ص۱۲۵۳.</ref>

آیات سوره قمر به جز دو آيه آخر (كه پرهیزکاران را وعده [[بهشت]] و حضور نزد خداوند می‌دهد) همگی مربوط به انذار و تهديدند. در اين سوره نخست به معجزه [[شق القمر]] اشاره شده است که رسول خدا(ص) آن را به سبب درخواست مردم انجام داد؛ اما همان‌ها او را ساحر خواندند و [[نبوت|نبوتش]] را تكذيب کردند؛ چنان‌که از هواهاى نفسانى پيروى كردند، با اينكه خبرهاى تكان دهنده‌اى از اخبار روز قيامت و از داستان‌هاى امت‌های گذشته به گوششان خورده بود. سپس خداوند برخی از این داستان‌ها را با عتاب بیان می‌کند و به داستان قوم [[نوح]]، [[عاد]]، [[ثمود]]، [[قوم لوط]]، و دودمان [[فرعون]]، و عذاب‌هاى دردناكى می‌پردازد كه به سبب تكذيب پيامبران بر سر آنان آمد. در ادامه آمده است قوم پيامبر اسلام نزد خدا عزيزتر از آنان نيستند، و ايشان هم مانند آنان نمی‌توانند خدا را عاجز سازند.<ref>طباطبایی، الميزان، ج‌۱۹، ص۸۹</ref>