confirmed، templateeditor
۱۲٬۳۱۵
ویرایش
النقض (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
جز
ویکی سازی
جز (جعبه اطلاعات کتاب) |
جز (ویکی سازی) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
| نویسنده =[[عبدالجلیل قزوینی رازی]] | | نویسنده =[[عبدالجلیل قزوینی رازی]] | ||
| تاریخ نگارش = حدود سال ۵۶۰ ق | | تاریخ نگارش = حدود سال ۵۶۰ ق | ||
| موضوع = عقاید امامیه | | موضوع = عقاید [[امامیه]] | ||
| سبک = | | سبک = | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
| مشخصات نشر = <!-- مشخصات نشر در زبان فارسی --> | | مشخصات نشر = <!-- مشخصات نشر در زبان فارسی --> | ||
}} | }} | ||
'''کتاب نقض (النقض) '''، اثری در تبیین و اثبات عقاید [[شیعه اثناعشری|امامیه]] و رد اتهامات مخالفان و در نقض کتاب "بعض فضائح الروافض" است. این کتاب توسط [[ | '''کتاب نقض (النقض) '''، اثری در تبیین و اثبات عقاید [[شیعه اثناعشری|امامیه]] و رد اتهامات مخالفان و در نقض کتاب "بعض فضائح الروافض" است. این کتاب توسط [[عبدالجلیل قزوینی رازی]] در حدود سال ۵۶۰ ق. نوشته شده است. | ||
==نام کتاب و نویسنده== | ==نام کتاب و نویسنده== | ||
| خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
==انگیزۀ تألیف کتاب== | ==انگیزۀ تألیف کتاب== | ||
قزوینی، این کتاب را در رد کتابی به نام "بعض فضائح الروافض" نوشته است.<ref>قزوینی رازی، النقض، ص۲، ۱۰۰.</ref> نویسنده کتابِ "بعض فضائح الروافض" سنی مذهب و ساکن ری بوده است که در [[محرّم]] سال ۵۵۵ تألیف آن را به پایان برده<ref> قزوینی رازی، النقض، ص۴۶۴.</ref> و ظاهراً تا سال ۵۵۹ به تکمیل آن مشغول بوده است.<ref>رجوع کنید به قزوینی رازی، النقض، مقدمۀ مصحح، ص بیست و یک - بیست و دو.</ref> نویسنده بعض فضائح روافض با سوء استفاده از آزادی مذهبی که برای وی وجود داشته و نیز محدودیات و مضیقه‌ای که [[شیعیان]] در زمان سلجوقیان با آن روبرو بودند، به عالمان بزرگ [[شیعه]] حمله و بزرگانی چون [[سید مرتضی]]، [[شیخ طوسی]]، [[شیخ صدوق]]، [[شیخ مفید]] و راویان مشهور شیعه در قرن دوم که از شاگردان [[امام باقر]] و [[امام صادق(ع) | قزوینی، این کتاب را در رد کتابی به نام "بعض فضائح الروافض" نوشته است.<ref>قزوینی رازی، النقض، ص۲، ۱۰۰.</ref> نویسنده کتابِ "بعض فضائح الروافض" سنی مذهب و ساکن ری بوده است که در [[محرّم]] سال ۵۵۵ تألیف آن را به پایان برده<ref> قزوینی رازی، النقض، ص۴۶۴.</ref> و ظاهراً تا سال ۵۵۹ به تکمیل آن مشغول بوده است.<ref>رجوع کنید به قزوینی رازی، النقض، مقدمۀ مصحح، ص بیست و یک - بیست و دو.</ref> نویسنده بعض فضائح روافض با سوء استفاده از آزادی مذهبی که برای وی وجود داشته و نیز محدودیات و مضیقه‌ای که [[شیعیان]] در زمان سلجوقیان با آن روبرو بودند، به عالمان بزرگ [[شیعه]] حمله و بزرگانی چون [[سید مرتضی]]، [[شیخ طوسی]]، [[شیخ صدوق]]، [[شیخ مفید]] و راویان مشهور شیعه در قرن دوم که از شاگردان [[امام باقر(ع)]] و [[امام صادق(ع)]] بوده‌اند را مورد توهین و سرزنش قرار داده است. همچنین وی تا حد توان، در تمسخر و توهین به [[اصول مذهب شیعه|اصول]]، [[فروع دین|فروع]] و [[:رده:اعتقادات شیعه|اعتقادات شیعه]] تلاش کرده است.<ref>دوانی، مفاخر اسلام، ج۳، ص۴۱۷-۴۱۶.</ref> | ||
تا آن تاریخ کتابی که تا این حد از روی تعصب، به دور از ادب و مشتمل بر تهمت و دروغ در رد مذهبی دیگر نوشته شده باشد وجود نداشت. نگارش این کتاب، به معنای اعلان شکستن حرمت‌ها و اعلام درگیری بین مذاهب اسلامی بود. بزرگان شیعه در آن زمان به اتفاق تصمیم گرفتند که پاسخگویی به این کتاب را به شیخ عبدالجلیل، واعظ پرآوازه و متکلم دقیق آن دوران بسپارند.<ref>موسوی خوانساری، روضات الجنات، ج۴، ص۱۸۹.</ref> به همین جهت، شرف الدین ابی الفضل [[محمد بن علی المرتضی]] که مرجعیت علمی و دینی شیعیان را بر عهده داشت، شیخ عبدالجلیل را مأمور کرد به پاسخ و رد محتویات این کتاب اقدام کند.<ref>افندی، ریاض العلماء و حیاض الفضلاء، ج۳، ص۷۳؛ موسوی خوانساری، روضات الجنات ج۴، ص۱۹۰؛ آقابزرگ طهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج۳، ص۱۳۰.</ref> | تا آن تاریخ کتابی که تا این حد از روی تعصب، به دور از ادب و مشتمل بر تهمت و دروغ در رد مذهبی دیگر نوشته شده باشد وجود نداشت. نگارش این کتاب، به معنای اعلان شکستن حرمت‌ها و اعلام درگیری بین مذاهب اسلامی بود. بزرگان شیعه در آن زمان به اتفاق تصمیم گرفتند که پاسخگویی به این کتاب را به شیخ عبدالجلیل، واعظ پرآوازه و متکلم دقیق آن دوران بسپارند.<ref>موسوی خوانساری، روضات الجنات، ج۴، ص۱۸۹.</ref> به همین جهت، شرف الدین ابی الفضل [[محمد بن علی المرتضی]] که مرجعیت علمی و دینی شیعیان را بر عهده داشت، شیخ عبدالجلیل را مأمور کرد به پاسخ و رد محتویات این کتاب اقدام کند.<ref>افندی، ریاض العلماء و حیاض الفضلاء، ج۳، ص۷۳؛ موسوی خوانساری، روضات الجنات ج۴، ص۱۹۰؛ آقابزرگ طهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج۳، ص۱۳۰.</ref> | ||