سوره حدید: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[سوره]] را حدید نامیده‌اند؛ چراکه این واژه در آیه بیست و پنجم آن آمده است.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۵۴.</ref> حدید در این آیه به معنای آهن است.<ref>قرآن کریم، ترجمه محمدمهدی فولادوند.</ref> از [[امام علی(ع)]] نقل شده است که منظور از نزول آهن، خلقت آن است. همچنین آن حضرت در روایت دیگری منظور از آهن را سلاح دانسته است.<ref>حویزی، تفسیر نورالثقلین، ۱۴۱۵، ج۵، ص۲۵۰. </ref>

این سوره جزو سوره‌های هفتگانه [[مسبحات|مُسَبِّحات]] است که با «سبّح لله» آغاز می‌شود.<ref>معرفت، محمدهادی، التمهید فی علوم القرآن، ۱۳۸۸ش، ج۵، ص۲۳۰.</ref> سوره حدید ۲۹ [[آیه]]، ۵۷۶ کلمه و ۲۵۴۵ حرف دارد و جزو سوره‌های [[مفصلات|مُفَصَّلات]] (دارای آیات کوتاه و متعدد) قرآن است.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۵۴.</ref>

به گفته [[تفسیر المیزان]] غرض اصلی این سوره، تشویق به [[انفاق]] در راه خداست که در چند جای سوره به آن اشاره شده است و از آن به منشأ [[ایمان]] به خدا و [[محمد(ص)|رسولش]] یاد می‌شود.<ref>طباطبایی، سید محمدحسین، ترجمه تفسیر المیزان، ۱۳۷۰ش، ج۱۹، ص۲۹۲.</ref>

بنابر [[تفسیر نمونه]] محتوای سوره را می‌توان به هفت بخش تقسیم کرد:

# رد [[رهبانیت]] و انزوای اجتماعی.<ref>مکارم شیرازی، برگزیده تفسیر نمونه، ۱۳۸۲ش، ج۵، ص۹۱.</ref>

از [[پیامبر(ص)]] نقل شده است هر کس سوره حدید را بخواند، بر [[خداوند]] است که او را از عذاب [[جهنم]] حفظ کند و به او در [[بهشت]] نعمت دهد و کسی که بر قرائت این سوره مداومت داشته باشد، اگر زندانی باشد، رهایی یابد؛ هرچند که جنایات بسیاری علیه او باشد.<ref>بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ۱۳۸۹ش، ج۵، ص ۲۷۷.</ref> همچنین از پیامبر(ص) روایت شده است هر کس سوره حدید را بخواند جزو کسانی محسوب خواهد شد که به خدا و پیامبرش ایمان آورده‌اند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، بی‌تا، ج۲۴، ص۱۹۴.</ref>

{{پانویس}}

*حویزی، عبدعلی بن جمعه، تفسیر نور الثقلین، قم، اسماعیلیان. ۱۴۱۵ق.

* دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، بهاء الدین خرمشاهی، انتشارات دوستان، تهران، ۱۳۷۷ش.

*طباطبایی، سید محمدحسین، ترجمه تفسیر المیزان. ترجمه محمدباقر موسوی، تهران، بنیاد علمی و فکری علامه طباطبایی، ۱۳۷۰ش.

*طبرسی، فضل بن حسن، ترجمه مجمع البیان، ترجمه، هاشم رسولی و دیگران، تهران، انتشارات فراهانی، بی‌تا.

*مکارم شیرازی، ناصر، و احمد علی‌بابایی، برگزیده تفسیر نمونه، تهران،‌دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۸۲ش.