پرش به محتوا

صدیق (لقب): تفاوت میان نسخه‌ها

۷ بایت اضافه‌شده ،  ‏۲ فوریهٔ ۲۰۱۵
جز
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۰: خط ۲۰:


==صدیق از دیدگاه اهل سنت==
==صدیق از دیدگاه اهل سنت==
بر پایه منابع اهل سنت، بر اساس خبر معراج، لقب صدیق به [[ابوبکر]] نیز داده شده است<ref> ابن قتیبه، ص167؛ ابن اثیر، اسدالغابه، ج۳، ص۲۰۶؛ ابن سعد، ج3، ص170</ref> برخی نیز گفته‌اند که وی از دوره [[جاهلیت|جاهلی]] بدین لقب شهرت داشته است.<ref> دروزه، ص۲۶</ref> البته برخی از علمای اهل سنت این حدیث مردود دانسته‌اند<ref> متقی هندی، کنزالعمال، ج13، ص236؛ ذهبی، میزان الاعتدال، ج1، ص540؛ ابن حبان، المجروحین، ج2، ص116</ref> و ابن جوزی آن را در کتاب الموضوعات آورده است.<ref> ابن جوزی، ج1، ص327</ref>
بر پایه منابع اهل سنت، بر اساس خبر معراج، لقب صدیق به [[ابوبکر]] نیز داده شده است<ref> ابن قتیبه، ص167؛ ابن اثیر، اسدالغابه، ج۳، ص۲۰۶؛ ابن سعد، ج3، ص170</ref> برخی نیز گفته‌اند که وی از دوره [[جاهلیت|جاهلی]] بدین لقب شهرت داشته است.<ref> دروزه، ص۲۶</ref> البته برخی از علمای اهل سنت این حدیث را مردود دانسته‌‌اند<ref> متقی هندی، کنزالعمال، ج13، ص236؛ ذهبی، میزان الاعتدال، ج1، ص540؛ ابن حبان، المجروحین، ج2، ص116</ref> و ابن جوزی آن را در کتاب الموضوعات آورده است.<ref> ابن جوزی، ج1، ص327</ref>


علمای [[شیعه]] نه تنها تعلق لقب صدّیق را به ابوبکر مردود می‌شمارند، بلکه با استناد بر منابع اهل سنت<ref> بلاذری، انساب، ج۲، ص۱۴۶؛ ابن قتیبه، ص۱۶۹؛ طبری، تاریخ، ج۲، ص۳۱۰؛ ابن ماجه، ج۱، ص۴۴؛ نسائی، ص۲۱-۲۲؛ جوینی، ج۱، ص۱۴۰، ۲۴۸؛ ابن ابی الحدید، ج۱۳، ص۲۲۸؛ ابن کثیر، ج۳، ص۲۶؛ سیوطی، الجامع، ج۲، ص۵۰</ref> این لقب و لقب [[فاروق]] را از القاب [[علی(ع)]] می‌دانند و عقیده دارند. زیرا علی(ع) در هنگام [[خلافت]] و بر منبر بصره آنها را از آن خویش دانسته است.<ref> عاملی، ج۲، ص۲۶۳-۲۷۰؛ امینی، ج۲، ص۳۱۲-۳۱۴</ref>
علمای [[شیعه]] نه تنها تعلق لقب صدّیق را به ابوبکر مردود می‌شمارند، بلکه با استناد بر منابع اهل سنت<ref> بلاذری، انساب، ج۲، ص۱۴۶؛ ابن قتیبه، ص۱۶۹؛ طبری، تاریخ، ج۲، ص۳۱۰؛ ابن ماجه، ج۱، ص۴۴؛ نسائی، ص۲۱-۲۲؛ جوینی، ج۱، ص۱۴۰، ۲۴۸؛ ابن ابی الحدید، ج۱۳، ص۲۲۸؛ ابن کثیر، ج۳، ص۲۶؛ سیوطی، الجامع، ج۲، ص۵۰</ref> این لقب و لقب [[فاروق]] را از القاب [[علی(ع)]] می‌دانند و عقیده دارند. زیرا علی(ع) در هنگام [[خلافت]] و بر منبر بصره آنها را از آن خویش دانسته است.<ref> عاملی، ج۲، ص۲۶۳-۲۷۰؛ امینی، ج۲، ص۳۱۲-۳۱۴</ref>