جری و انطباق: تفاوت میان نسخه‌ها

:::«با توجه به اينكه قرآن مجيد كتابى است همگانى و هميشگى، در [مورد افراد] غايب نیز مانند حاضر جارى است و به آينده و گذشته مانند حال منطبق می‌شود، مثلا آياتى كه در شرائط خاصى براى مؤمنين زمان نزول [[تکلیف|تكاليفى]] معین مى‏‌كنند [[مؤمن|مؤمنينى]] كه پس از عصر نزول داراى همان شرائط هستند بى كم و كاست همان تكاليف را دارند و آياتى كه صاحبان صفاتى را ستايش يا سرزنش مى‌‏كنند يا مژده مي‌دهند يا مي‌ترسانند كسانى را كه با آن صفات متصفند در هر زمان و در هر مكان باشند شامل هستند.

:::[[امام پنجم]] در روايتى می‌فرمايد: «و اگر اين طور باشد كه وقتى آيه‌‏اى در قومى نازل شد پس از آن همان قوم مردند آن آيه نيز بميرد از قرآن چيزى باقى نمى‏ماند و ليكن همه قرآن تا آسمانها و زمين هست جارى است و براى هر قوم آيه‌ای است كه آن‌را مي‌خوانند و از آن بهره نيك يا بد دارند.»

:و در بعضى از روايات بطن قرآن يعنى انطباق قرآن را به مواردى كه بواسطه تحليل بوجود آمده از قبيل جرى می‌شمارد.»<ref>طباطبائی، قرآن در اسلام، ص۴۲.</ref>

پیشینه این اصطلاح را می‌توان در تعبیر [[:رده:مفسران|مفسران]] و [[:رده:اصولیان|اصولیان]] [[شیعه]] و [[سنی]] یافت که عمومیت الفاظ را بر سبب خاص نزول آیه مقدم می دانند. بر این اساس، جری همانند کاربرد متداول مثلها، منطبق ساختن آیه بر بعضی از مصادیق خارج از مورد نزول است. و ظاهراً ذکر عنوان «انطباق»، یا «تطبیق» در کنار این اصطلاح، به همین سبب است.<ref>بهاردوست، دانشنامه جهان اسلام،ج۱۰، ص۲۲۸.</ref>