معاویة بن ابی‌سفیان: تفاوت میان نسخه‌ها

'''معاویة بن ابی‌سفیان''' (مرگ: ۶۰ق)، نخستین حاکم [[بنی‌امیه|اموی]] است که پس از [[صلح امام حسن علیه السلام|صلح امام حسن(ع)]] تا [[سال ۶۰ هجری قمری|سال ۶۰ قمری]]، حدود بیست سال، در [[دمشق]] [[خلافت]] کرد. او در [[فتح مکه]] [[اسلام]] آورد و از [[طلقاء|طُلَقاء]] (آزادشدگان) بود. او در زمان [[ابوبکر بن ابی‌قحافه|ابوبکر]] در فتح [[شام|سرزمین شام]] حاضر بود و در زمان [[عمر بن خطاب]] استاندار [[اردن]] و سپس استاندار تمام سرزمین شام شد. در شورش علیه [[عثمان بن عفان]]، علی‌رغم درخواست عثمان، به یاری او نشتافت. در زمان خلافت [[امام علی(ع)]] به اسم خونخواهی عثمان، [[جنگ صفین]] را به راه‌انداخت. پس از شهادت امام علی(ع)، در معاهده [[صلح امام حسن|صلح با امام حسن]]، خلافت مسلمین را به دست گرفت و [[دمشق]] را پایتخت حکومت خود کرد. در زمان او، [[فتوحات]] بیشتر در سرزمین‌های غربی و شمال [[آفریقا]] بود و در سرزمین‌های شرقی به تثبیت فتوحات پیشین تاکید داشت. معاویه خلافت را به سلطنت تغییر داد و برای بیعت گرفتن برای پسرش [[یزید بن معاویه|یزید]]، تلاش‌های فراوان کرد. برای اداره کشور، دیوان‌های جدیدی را بنا نهاد. او با شورش‌های [[خوارج]] و [[شیعه|شیعیان]] مواجه بود و آن‌ها را سرکوب کرد.