سوره مزمل: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←آیه نماز شب
جز (←آیه نماز شب) |
جز (←آیه نماز شب) |
||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
کلمه (ناشئه ) یا مصدر است به معناى نَشئه یعنی حدوث(پیدایش) و تکون (تحقق یافتن) و یا اسم فاعل از ماده نشئه که به موصوف خود اضافه شده(یعنی شب که آفریده شده و مخلوق است) و در هر صورت به معنای شب است ، و اگر حادثه را بر شب اطلاق شده و آن را موجودی مخلوق و پدید آمده دانسته است زیرا مانند سایر مخلوقات موجودی مخلوق است. | کلمه (ناشئه ) یا مصدر است به معناى نَشئه یعنی حدوث(پیدایش) و تکون (تحقق یافتن) و یا اسم فاعل از ماده نشئه که به موصوف خود اضافه شده(یعنی شب که آفریده شده و مخلوق است) و در هر صورت به معنای شب است ، و اگر حادثه را بر شب اطلاق شده و آن را موجودی مخلوق و پدید آمده دانسته است زیرا مانند سایر مخلوقات موجودی مخلوق است. | ||
وبعضى گفته اند: منظور از حادثه(ناشئه) شب همان نماز شب است و این که حادثه شب (أَشَدُّ وَطْئًا) شدیدترین قدم نهادن است کنایه از این است که این عمل بیش از هر عمل دیگر انسان را در صفاى نفس ثابت قدم مى سازد، و بهتر از هر چیز نفس آدمى را از مکدّر شدن به سرگرمی‌های روز مصونیت می‌بخشد و منظور از «أَقْوَمُ قِيلًا» این است که نماز شب استوارترین و صائب ترین سخن است ، براى اینکه در نماز شب حضور قلب بیشتر و توجه به کلام دقیق تر است . | وبعضى گفته اند: منظور از حادثه(ناشئه) شب همان نماز شب است و این که حادثه شب (أَشَدُّ وَطْئًا) شدیدترین قدم نهادن است کنایه از این است که این عمل بیش از هر عمل دیگر انسان را در صفاى [[نفس]] ثابت قدم مى سازد، و بهتر از هر چیز نفس آدمى را از مکدّر شدن به سرگرمی‌های روز مصونیت می‌بخشد و منظور از «أَقْوَمُ قِيلًا» این است که [[نماز شب]] استوارترین و صائب ترین سخن است ، براى اینکه در نماز شب حضور قلب بیشتر و توجه به کلام دقیق تر است . | ||
بعضى گفته اند: منظور از «أَشَدُّ وَطْئًا» مطابقت قلب با زبان است چرا که شب را خداوند مایه آرامش قرار داده و انسان در ظرف شب از گرفتاری ها و اشتغالات فارغ و منقطع است و به خویشتن می پردازد. <ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۴ق، ج۲۰، ص۶۳و۶۴. | بعضى گفته اند: منظور از «أَشَدُّ وَطْئًا» مطابقت قلب با زبان است چرا که شب را خداوند مایه آرامش قرار داده و انسان در ظرف شب از گرفتاری ها و اشتغالات فارغ و منقطع است و به خویشتن می پردازد. <ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۴ق، ج۲۰، ص۶۳و۶۴. | ||