ملاقات با امام زمان: تفاوت میان نسخه‌ها

ابوالادیان می‌گوید: من در خدمت امام عسکری بودم و نامه‌هایش را به شهرها می‌رساندم. در بیماری منجر به فوتش - که درود خدا بر او باد - بر او وارد شدم. ایشان نامه‌هایی را که نوشته بود، به من داد و فرمود: «آنها را به مدائن ببر و تو پانزده روز غایب می‌شوی و روز پانزدهم که به سامرا وارد می‌شوی، صدای عزاداری از خانه‌ام می‌شنوی و مرا در غسال‌خانه خواهی یافت». گفتم: سرور من چون این‌گونه شود، چه کسی [امام] است؟ فرمود:«هر کس پاسخ نامه‌هایم را از تو خواست، او قائم پس از من است». گفتم: از او بیشتر برایم بگو. فرمود: «هرکس بر من نماز بخواند، او قائم پس از من است». گفتم: برایم بیفزا. فرمود: «هر کس از آنچه در درون همیان خبر داد، او قائم پس از من است»... روز پانزدهم به سامرا وارد شدم. از خانه‌اش صدای عزاداری شنیدم و او را در غسال خانه و جعفر بن علی برادر امام عسکری را بر در خانه و شیعیان را بر گرد او دیدم که به او تسلیت [فوت برادر] و تبریک [امامت] می‌گفتند. با خود گفتم: اگر این امام باشد، امامت از میان رفت؛ زیرا او را می‌شناختم که نبیذ می‌نوشد و قماربازی می‌کند و تنبور می‌نوازد. من هم جلو رفتم و تسلیت و تبریک گفتم؛ اما چیزی از من نخواست.

آن‌گاه کسی آمد و گفت: سرور من برادرت کفن شد. برخیز و بر او نماز بخوان. جعفر بن علی و شیعیان گرد او به درون آمدند و پیشاپیش آنان سَمّان و حسن بن علی معروف به سلمه، قتیل معتصم بودند. هنگامی که به درون خانه رفتیم، پیکر حسن بن علی - که درود خدا بر او باد - را دیدم که کفن شده بود. جعفر بن علی جلو رفت تا بر پیکر برادرش نماز بخواند؛ اما هنگامی که خواست تکبیر بگوید، کودکی گندمگون با موهایی موجدار و دندان‌هایی گشاده بیرون آمد و ردای جعفر بن علی را گرفت و فرمود: «ای عمو بایست که من در نماز بر پدرم از تو سزاورترم». جعفر در حالی که رنگش دگرگون و زرد شده بود عقب رفت و کودک جلو آمد و بر ایشان نماز خواند و سپس [امام عسکری(ع)] در کنار پدرش به خاک سپرده شد.