سوره تکویر: تفاوت میان نسخه‌ها

سوره تکویر (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۶ مارس ۲۰۱۷، ساعت ۱۵:۲۹

۷۵ بایت حذف‌شده ، ‏۶ مارس ۲۰۱۷

اصلاح پانویس‌ها

دیداریویکی‌متن

کاربر ناشناس

imported>Salvand

@@ خط ۴: / خط ۴: @@
 ==معرفی==
 * '''نامگذاری'''
-نام این [[سوره]]، '''تکویر''' یا '''کُوِّرَت''' است؛ چرا که در آیه اولِ آن به واژه «کُوِّرَت» به معنای در هم پیچیده شدن و تاریک شدن اشاره شده است.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۲، ص۱۲۶۱.</ref>
+نام این [[سوره]]، '''تکویر''' یا '''کُوِّرَت''' است؛ چرا که در آیه اولِ آن به واژه «کُوِّرَت» به معنای در هم پیچیده شدن و تاریک شدن اشاره شده است.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ۱۳۷۷ش، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۶۱.</ref>
 * '''محل و ترتیب نزول'''
@@ خط ۱۰: / خط ۱۰: @@
 * '''تعداد آیات و دیگر ویژگی‌ها'''
-سوره تکویر ۲۹ [[آیه]]، ۱۰۴ کلمه و ۴۳۴ حرف دارد. این سوره به لحاظ حجمی، جزو [[مفصلات|سوره‌های مُفَصِّلات]] (دارای آیات متعدد و کوتاه) است. [[خدا|خداوند]] در آیات پانزدهم تا هجدهم این سوره به ستارگان، شب و صبح قسم یاد می‌کند.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۲، ص۱۲۶۱.</ref>
+سوره تکویر ۲۹ [[آیه]]، ۱۰۴ کلمه و ۴۳۴ حرف دارد. این سوره به لحاظ حجمی، جزو [[مفصلات|سوره‌های مُفَصِّلات]] (دارای آیات متعدد و کوتاه) است. [[خدا|خداوند]] در آیات پانزدهم تا هجدهم این سوره به ستارگان، شب و صبح قسم یاد می‌کند.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۶۱.</ref>
 ==محتوا==
-محتوای سوره نشان می‌دهد كه در اوایل [[بعثت]] نازل شده است؛ زیرا پیامبر(ص) را از تهمت‌های مشرکان منزه و دور می‌خواند.<ref>طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان ۱۳۹۳ق، ج۲۰، ص۲۱۳.</ref>
+محتوای سوره نشان می‌دهد كه در اوایل [[بعثت]] نازل شده است؛ زیرا پیامبر(ص) را از تهمت‌های مشرکان منزه و دور می‌خواند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۲۰، ص۲۱۳.</ref>
 این محتوا را می‌توان به دو بخش تقسیم کرد:
-*'''بیان [[اشراط الساعه|نشانه‌های روز قیامت]] و حوادث آن:''' آیات آغازین سوره درباره نشانه‌های قیامت و دگرگونی‌های پایان این جهان سخن می‌گوید؛<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۶، ص۱۶۶.</ref> از جمله در هم پیچیده شدن خورشید، سقوط ستارگان، راه‌افتادن کوه‌ها از شدت زلزله و وحشت مردم.<ref>آیات آغازین سوره تکویر.</ref>
+*'''بیان [[اشراط الساعه|نشانه‌های روز قیامت]] و حوادث آن:''' آیات آغازین سوره درباره نشانه‌های قیامت و دگرگونی‌های پایان این جهان سخن می‌گوید؛<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۶، ص۱۶۶.</ref> از جمله در هم پیچیده شدن خورشید، سقوط ستارگان، راه‌افتادن کوه‌ها از شدت زلزله و وحشت مردم.<ref>آیات آغازین سوره تکویر.</ref>
-*'''بیان عظمت قرآن و و تنزیه جیرئیل:''' در بخش دوم سخن از عظمت قرآن و آورنده آن و تأثیرش بر نفوس انسانى است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۶، ص۱۶۶.</ref> در این بخش آمده است قرآن به‌وسیله فرستاده‌ای امین نازل شده که به‌خلاف ادعای مشرکان، شیطان در آن نفوذ ندارد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۶، ص۱۹۳ـ۱۹۸.</ref>
+*'''بیان عظمت قرآن و و تنزیه جیرئیل:''' در بخش دوم سخن از عظمت قرآن و آورنده آن و تأثیرش بر نفوس انسانى است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۶، ص۱۶۶.</ref> در این بخش آمده است قرآن به‌وسیله فرستاده‌ای امین نازل شده که به‌خلاف ادعای مشرکان، شیطان در آن نفوذ ندارد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۶، ص۱۹۳ـ۱۹۸.</ref>
 {{سوره تکویر}}
@@ خط ۲۶: / خط ۲۶: @@
 ترجمه: و آنگاه كه از دخترِ زنده به گور شده پرسيده شود به كدامين گناه [به ناحق‏] كشته شده است.
-گفته شده اين آیه{{یادداشت|همچنین آیات ۵۸ و ۵۹ سوره نحل به موضوع زنده به گور کردن دختران اشاره می‌کنند: «و چون یکی از آنان را به [ولادت] دختر مژده دهند، [از شدت خشم] چهره‌اش سیاه گردد و درونش از غصه و اندوه لبریز و آکنده شود! به سبب مژده بدی که به او داده‌اند، از قوم و قبیله‌اش پنهان می‌شود [و نسبت به این پیشامد در اندیشه‌ای سخت فرو می‌رود که] آیا آن دختر را با خواری نگه دارد یا به زور زنده به گورش کند. آگاه باشید [نسبت به دختران] بد داوری می‌کنند».}} مربوط به یکی از رسم‌های عرب [جاهلیت] است که دختران را از ترس اینکه ننگ به بار آورند، زنده‌زنده در گور می‌کردند.<ref>طباطبایی، المیزان، ترجمه، ج۲۰، ص۳۵۰.</ref> [[تفسیر قرآن|مفسران]] گفته‌اند در جاهلیت عرب، هنگامی که وقت وضع حمل زن فرا می‌رسید، حفره‌ای در زمین حفر می‌کرد و زن بالای آن می‌نشست. اگر نوزاد دختر بود، آن را در میان حفره پرتاب می‌کرد و اگر پسر بود، آن را نگه می‌داشت.<ref> مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۶، ص۱۷۶.</ref>
+گفته شده اين آیه{{یادداشت|همچنین آیات ۵۸ و ۵۹ سوره نحل به موضوع زنده به گور کردن دختران اشاره می‌کنند: «و چون یکی از آنان را به [ولادت] دختر مژده دهند، [از شدت خشم] چهره‌اش سیاه گردد و درونش از غصه و اندوه لبریز و آکنده شود! به سبب مژده بدی که به او داده‌اند، از قوم و قبیله‌اش پنهان می‌شود [و نسبت به این پیشامد در اندیشه‌ای سخت فرو می‌رود که] آیا آن دختر را با خواری نگه دارد یا به زور زنده به گورش کند. آگاه باشید [نسبت به دختران] بد داوری می‌کنند».}} مربوط به یکی از رسم‌های عرب [جاهلیت] است که دختران را از ترس اینکه ننگ به بار آورند، زنده‌زنده در گور می‌کردند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۲۰، ص۳۵۰.</ref> [[تفسیر قرآن|مفسران]] گفته‌اند در جاهلیت عرب، هنگامی که وقت وضع حمل زن فرا می‌رسید، حفره‌ای در زمین حفر می‌کرد و زن بالای آن می‌نشست. اگر نوزاد دختر بود، آن را در میان حفره پرتاب می‌کرد و اگر پسر بود، آن را نگه می‌داشت.<ref> مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۶، ص۱۷۶.</ref>
 در برخی [[حدیث|روایات]]، معنای گسترده‌ای برای این [[آیه]] بیان شده است، به گونه‌ای که هرگونه قطع رحم (در مقابل [[صله رحم]]) یا قطع [[مودت اهل بیت علیهم السلام|مودت اهل بیت(ع)]] را شامل می‌شود؛ [یعنی افراد به دلیل آنکه با خوشاوندانشان صله رحم نکرده‌اند یا دوستی با اهل بیت را در دل نداشته‌اند، بازخواست می‌شوند]. همچنین از [[امام باقر]](ع) درباره تفسیر این آیه سؤال شد و آن امام گفت: «منظور، كسانی‌اند كه در راه محبت و دوستی ما كشته می‌شوند».<ref> مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۶، ص۱۷۶.</ref> در [[ایران]] از این آیه به عنوان شعاری در حمایت از مظلومیت کسانی که بی‌گناه کشته می‌شوند استفاده می‌شود.<ref>[http://article.tebyan.net/338529/%D8%A8%D9%90%D8%A3%D9%8E%DB%8C%D9%91%D9%90-%D8%B0%D9%8E%D9%86%D8%A8%D9%8D-%D9%82%D9%8F%D8%AA%D9%90%D9%84%D9%8E%D8%AA- «به راستی گناه امام حسین علیه السلام چه بود که باید این چنین خود و خانواده و یارانش کشته می  شدند و به اسارت گرفته می  شدند؟!»، سایت تبیان]. [http://www.mashreghnews.ir/fa/news/242941/%D8%B9%DA%A9%D8%B3-%D8%A8%D9%90%D8%A3%D9%8E%D9%8A%D9%90%D9%91-%D8%B0%D9%8E%D9%86%D8%A8%D9%8D-%D9%82%D9%8F%D8%AA%D9%90%D9%84%D9%8E%D8%AA%D9%92-13- «سوریه، بدون شرح»، سایت مشرق‌نیوز].</ref>
@@ خط ۵۷: / خط ۵۷: @@
 * طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت، مؤسسه الاعلمی للمطبوعات. ۱۳۹۳ق.
 * طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، به تصحیح هشام رسولی، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش.
-* قرائتی، محسن، تفسیر نور، تهران، مرکز فرهنگی درس‌هایی از قرآن، ۱۳۸۸ش.
 * معرفت، محمدهادی، آموزش علوم قرآن، [بی‌جا]، مرکز چاپ و نشر سازمان تبلیغات اسلامی، چ۱، ۱۳۷۱ش.
 * مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش.