قنوت: تفاوت میان نسخه‌ها

قنوت در لغت به معنای فرمانبردای همراه با فروتنی است.<ref>راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۶۸۴.</ref> در قرآن واژه قنوت و مشتقات آن، سیزده مرتبه به معنای [[دعا]]، [[عبادت]]، [[نماز]] و اطاعت آمده است. در اصطلاح [[‏فقه]] به خواندن دعا به شیوه‌ای خاص پس از [[سوره فاتحه|حمد]] و [[سوره اخلاص|سوره]] در [[نمازهای واجب]] و [[نمازهای مستحب|مستحبی]] گفته می‌شود.<ref>مشکینی، مصطلحات الفقه، ۱۴۲۸ق، ص۴۳۱.</ref>

در قنوت باید دست‌ها را بلند کرد. [[مستحب]] است کف دست‌ها را به هم متصل نمود و رو به سوی آسمان قرار داده و آنها را تا مقابل صورت بالا آورد. همچنین مستحب است نگاه نمازگزار در هنگام قنوت به کف دست‌هایش باشد. برخی از [[مجتهد|فقها]] بلند کردن دست‌ها در قنوت را لازم ندانسته‌اند.<ref>بنی‌هاشمی خمینی، توضیح المسائل مراجع؛ مسأله ۱۱۱۷-۱۱۱۹، ۱۳۸۷ش، ص۶۰۰-۶۰۱.</ref>