قنوت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''قنوت''' عملی [[مستحب|مستحبی]] در [[نماز]] برای [[دعا]] است. در قنوت باید دست‌ها را بلند کرد و دعا خواند. مستحب است دست‌ها را تا مقابل ‏صورت بلند کرد و کف دست‌ها را به طرف آسمان قرار داد. قنوت در اکثر نمازها فقط یک‌بار در [[رکعت]] دوم و پس از خواندن [[سوره فاتحه|حمد]] و [[سوره اخلاص|سوره]] و پیش از [[رکوع]] انجام می‌شود.

در قنوت خواندن [[ذکر]] خاصی شرط نیست؛ بلکه می‌توان هر دعا و ذکری را خواند. در جایز بودن خواندن ذکر غیرعربی در قنوت میان [[مجتهد|فقها]] اختلاف است؛ اما بنابر نظر همه فقها موجب باطل شدن نماز نمی‌شود. در هنگام قنوت برخی از اعمال مستحبی نظیر گفتن تکبیر پیش از رکوع، بلندخواندن ذکر قنوت، خواندن برخی از [[آیه|آیات]] قرآن از جمله آیه ۲۰۱ [[سوره بقره|بقره]] (مشهور به [[آیه قنوت]]) توصیه شده است.

قنوت در لغت به معنای دوام اطاعت همراه با فروتنی است.<ref>راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۶۸۴.</ref> واژه قنوت در قرآن با کلمات هم خانواده‌اش ۱۳ مرتبه به معنای [[دعا]]، [[عبادت]]، [[نماز]] و اطاعت آمده است. در اصطلاح [[‏فقه]] به خواندن دعا به شیوه‌ای خاص پس از [[سوره فاتحه|حمد]] و [[سوره اخلاص|سوره]] در [[نمازهای واجب]] و [[نمازهای مستحب|مستحبی]] گفته می‌شود.<ref>مشکینی، مصطلحات الفقه، ۱۴۲۸ق، ص۴۳۱.</ref>

در قنوت باید دست‌ها را بلند کرد و [[مستحب]] است دو دست را تا مقابل صورت بلند کرد؛ کف دست‌ها را به سوی آسمان قرار داد و به هم متصل کرد. همچنین مستحب است نگاه نمازگزار در هنگام قنوت به کف دست‌هایش باشد. برخی از [[مجتهد|فقها]] بلند کردن دست‌ها در قنوت را لازم ندانسته‌اند.<ref>بنی‌هاشمی خمینی، توضیح المسائل مراجع؛ مسأله ۱۱۱۷-۱۱۱۹، ۱۳۸۷ش، ص۶۰۰-۶۰۱.</ref>