سوره مدثر: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[تفسیر المیزان]] آمده این آیه در صدد بیان این مطلب است که حق بندگی خداوند یعنی ایمان و عمل صالح برعهده همه انسان‌ها است؛ اگر انسان ایمان بیاورد و عمل صالح انجام دهد از گرو این حق خارج می‌شود و اگر [[کفر]] بورزد، در گرو این حق خواهد بود.علامه هم چنان در یک تقسیم بندی انسان‌ها را سه دسته کرده‌است که عبارتند از: مجرمان که چون اهل [[ایمان]] و [[عمل صالح]] نیستند در گرو خواهند ماند و از عذاب دوزخ رهایی نخواهند داشت . اصحاب یمین که  در قیامت نامه اعمالشان را به دست راستشان می‌دهند و اینان همان [[مومنان]] متوسطی هستند که دارندگان عقاید حق و اعمال صالح اند که نامشان به عنوان (اصحاب الیمین ) مکرر در [[قرآن|قرآن کریم]]  آمده‌است. نفوس اینان از رهن وگرو رهاست و گرفتار عذاب دوزخ نخواهند شد. مجرمان واصحاب یمین نفوس داراى عمل هستند  ولی مقربان آن چنان در عبودیت استقرار یافته‌اند که اصلا خود را صاحب نفس نمى دانند، تا چه رسد به اینکه صاحب عمل بدانند، هم نفس خود را ملک خدا مى دانند، و هم اعمالشان را، آنان را برای محاسبه  نه در محضر خداى تعالى حاضر می‌سازند، و نه به حسابشان (مانند دیگران) رسیدگى مى شود، هم چنان که در آیات۱۲۷و ۱۲۸ سوره صافات آمده (فَإِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ *إِلَّا عِبَادَ اللهِ الْمُخْلَصِينَ)

این [[آیه]] در ادبیات فارسی بازتاب داشته‌است؛ برای مثال بیت زیر از [[حافظ شیرازی]] با این آیه مطابقت داده شده‌است:<ref>[http://www.maarefquran.org/index.php/page,viewArticle/LinkID,7311 ر.ک: صفایی، «قرآن و ادب فارسی».]</ref>