سوره شمس: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سوره شمس''' از [[سوره‌های مکی]] [[قرآن کریم]]، سوره نود و یکم به ترتیب کتابت و بیست و ششم به ترتیب نزول است. این سوره از نظر حجم از گروه [[مفصلات|سوره‌های مفصلات]] به شمار می‌رود. چون در آغاز آن به شمس سوگند یاد شده، نام شمس را بر خود دارد. این سوره بر موضوع اخلاقی [[تزکیه]] و تهذیب نفس تاکید دارد و  به داستان [[حضرت صالح(ع)|صالح(ع)]] و [[ناقه صالح]] و پِی شدن آن به دست [[قوم ثمود]] و سرنوشت این قوم اشاره می‌کند.

این سوره دارای ۱۵ آیه است و به نظر بعضی از قاریان ۱۶ آیه دارد که نظر اول مشهور است. ۵۴ کلمه و ۲۵۳ حرف دارد. به ترتیب مصحف، نود و یکمین به ترتیب نزول، بیست و ششمین سوره قرآن، و مکی است. از نظر حجم از [[مفصلات|سوره‌های مفصلات]] و از گروه «‌[[سوره‌های اواسط|اوساط]]‌» است. همچنین هجدهمین سوره از [[سوره‌های سوگنددار]] (أقسام) است که با سوگند آغاز می‌گردند (در آغاز این سوره به ۱۱ چیز سوگند یاد شده است). خواندن این سوره در [[نماز عید فطر]] مستحب است.

==متن سوره==

{{نقل قول دوقلو تاشو| تیتر=سوره شمس|بِسْمِ اللَّـهِ الرَّ‌حْمَـٰنِ الرَّ‌حِيمِ{{سخ}}وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿١﴾ وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿٢﴾ وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿٣﴾ وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ﴿٤﴾ وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ﴿٥﴾ وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿٦﴾ وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿٧﴾ فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿٨﴾ قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا ﴿٩﴾ وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿١٠﴾ كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿١١﴾ إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿١٢﴾ فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّـهِ نَاقَةَ اللَّـهِ وَسُقْيَاهَا ﴿١٣﴾ فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿١٤﴾ وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿١٥﴾|به نام خداوند رحمتگر مهربان{{سخ}}سوگند به خورشيد و تابندگى‌اش، (۱) سوگند به مه چون پى [خورشيد] رود. (۲) سوگند به روز چون [زمين را] روشن گرداند، (۳) سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد، (۴) سوگند به آسمان و آن كس كه آن را برافراشت، (۵) سوگند به زمين و آن كس كه آن را گسترد، (۶) سوگند به نفس و آن كس كه آن را درست كرد؛ (۷) سپس پليدكارى و پرهيزگارى‌اش را به آن الهام كرد، (۸) كه هر كس آن را پاك گردانيد، قطعاً رستگار شد، (۹) و هر كه آلوده‌اش ساخت، قطعاً درباخت. (۱۰) [قوم‌] ثمود به سبب طغيان خود به تكذيب پرداختند. (۱۱) آنگاه كه شقى‌ترينشان بر[پا] خاست. (۱۲) پس فرستاده خدا به آنان گفت: «زنهار! ماده‌شتر خدا و [نوبت‌] آب‌خوردنش را [حرمت نهيد]». (۱۳) و[لى‌] دروغزنش خواندند و آن [ماده‌شتر] را پى كردند، و پروردگارشان به [سزاى‌] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاك يكسان كرد. (۱۴) و از پيامد كار خويش، بيمى به خود راه نداد. (۱۵)}}