چاه عریضه: تفاوت میان نسخه‌ها

در قسمت جنوبی ساختمان اصلی مسجد جمکران و حدودا پشت دیوار [[محراب]]، چاهی وجود دارد كه به چاه عریضه معروف است. برخی نیز به اشتباه، این چاه را «چاه امام زمان» می‌نامند. مساحت اطراف چاه كه به وسیله نرده محصور شده حدود ۳۰ متر مربع است. دهانۀ چاه مربعی به ضلع ۵۰ سانتی‌متر است که با میله‌های آهنی پوشیده شده است و تنها فضایی كه بتوان یك كاغذ را از میان میله‌ها به داخل چاه انداخت، وجود دارد. به دلیل نبودن نور و كوچك بودن دهانۀ چاه، داخل آن پیدا نیست. در کنار محوطه‌ای که مخصوص آقایان است محوطۀ بزرگتری به چشم می‌خورد كه مخصوص خانم‌هاست و چاه جداگانه‌ای برای انداختن عریضه برای آنها تعبیه شده است. معمولا تعداد خانم‌هایی كه اطراف چاه هستند، بیشتر از آقایان است.<ref>مقاله چاه عریضه جمکران، ص۱۶۵</ref>

تعداد افرادی كه برای انداختن عریضه در محوطه چاه حاضر می‌شوند نسبت به افرادی كه داخل مسجد هستند و به [[نماز]] و عبادت مشغولند‌، بسیار كمتر است.<ref>مقاله چاه عریضه جمکران، ص۱۶۳</ref> در پژوهشی که حدود سال ۱۳۹۰ انجام شد، بیشتر افرادی که عریضه خود را در چاه می‌انداختند، عریضه‌نویسی را یكی از راه‌های [[توسل]] به [[خدا]] دانسته و در جواب این سؤال كه چرا حاجات خود را در نماز یا در دعا در [[مسجد]] مطرح نمی‌كنید، می‌گفتند هم در نماز و دعا می‌گوییم و هم به صورت كتبی می‌نویسیم. آنها برای [[امام]] تأثیر مستقل از خدا قائل نبوده و وی را واسطۀ فیض الهی می‌دانستند؛ اكثریت مطلق افرادی كه مصاحبه می‌شدند، اصالت را به مسجد جمكران می‌دادند و چاه را به نوعی یك بخش از قسمت‌های مسجد می‌دانستند و در برابر این سؤال كه «آیا این چاه و عریضه انداختن داخل آن را خرافی می‌دانید یا خیر>» پاسخ منفی داده و معتقد بودند اگر خرافه بود مسؤولان مسجد آن را جمع می‌كردند.<ref>مقاله چاه عریضه جمکران، ص۱۹۰</ref> بعضی هم از روی كنجكاوی و تنها برای نگاه كردن به این مكان می‌آیند.<ref>مقاله چاه عریضه جمکران، ص۱۶۴</ref>

* منبع اصلی: مقاله [http://ejtemaee.ir/چاه-عریضة-مسجد-جمکران-از-خرافه-تا-واقعی/ فصلنامه علمی پژوهشی شیعه شناسی، بهار ۱۳۹۱، شماره ۳۷، مقاله چاه عریضه جمکران، از خرافه تا واقعیت]