گناهان کبیره: تفاوت میان نسخه‌ها

چنانچه فردی بدون [[توبه]] و جبران گناه از دنیا رود و مشکلات و سختی‌های دنیا باعث آمرزش حق الله او نشده باشد استحقاق عذاب دارد و چنانچه فضل الهی شامل حال او نشود مجازات گناهش را خواهد دید. از جمله موارد فضل الهی، [[شفاعت]] اولیاء خداست. در حدیثی [[پیامبر(ص)]] فرمود: شفاعتم را برای صاحبان گناهان کبیره از امتم ذخیره کرده‌ام، اما نیکوکاران (یعنی ترک‌کنندگان کبائر)، برایشان مواخذه نیست.<ref>صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج ۳، ص۵۷۴ </ref>

[[خوارج]] کسی که گناه کبیره انجام دهد را کافر و جاودان در عذاب جهنم می‌دانستند.<ref>سبحانی، جعفر، محاضرات فی الالهیات، انتشارات موسسه امام صادق(ع)، ۱۴۲۸ق، ص۴۶۱.</ref> [[معتزله]] از [[اهل سنت]] انجام کبیره را باعث خروج از [[ایمان]] می‌دانستند ولی او را کافر ندانسته و [[فاسق]] می‌نامیدند و سرنوشت اخروی فاسق را نه عذاب شدید -آنطور که کافر مستحقش است- و نه پاداش-آنطور که مومن مستحقش است-، بلکه عذاب معمولی می دانستند.<ref>قاضی عبدالجبار، شرح الأصول الخمسة،‏ ۱۴۲۲ق، ص۴۷۱.</ref><br />  

اما به اعتقاد [[اشاعره]] اگر کسی مرتکب [[گناه کبیره]] شد، نمی‌توان حکم قطعی به عذابش کرد چرا که به باور آنها گناهکار مستحق عذاب نیست.<ref>ولوی، تاریخ علم کلام و مذاهب اسلامی، ج۲، ص۴۷۵</ref> اما به نظر [[شیعه]] چنانچه فرد مؤمنی این کار را انجام دهد، از ایمان خارج نمی شود و مؤمن [[فاسق]] خواهد بود و مستحق عذاب است به جز این که ممکن است خداوند او را ببخشاید.<ref>سبحانی، محاضرات فی الالهیات، ۱۴۲۸ق، ص۴۶۲.</ref>