سوره تین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←تفسیر: افزایش/تکمیل
جز (←تفسیر: افزایش) |
جز (←تفسیر: افزایش/تکمیل) |
||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
==تفسیر== | ==تفسیر== | ||
در تفسیر [[البرهان فی تفسیر القرآن|البرهان]] روایاتی درباره سوره تین نقل شده‌است که در برخی از آنها آمده مراد از «و التین و الزیتون» [[امام حسن(ع)]] و [[امام حسین(ع)]] هستند. در برخی دیگر نیز مراد از «دین» در [[آیه]] هفتم، [[ولایت]] [[امیرالمؤمنین]] معرفی شده یا گفته شده منظور از «إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ» در آیه ششم، آن حضرت و [[شیعیان]] اویند. همچنین نقل شده‌است مراد از «بلد امین» [[پیامبر(ص)]] است.<ref>بحرانی، البرهان، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۶۹۲-۶۹۴.</ref> | در تفسیر [[البرهان فی تفسیر القرآن|البرهان]] روایاتی درباره سوره تین نقل شده‌است که در برخی از آنها آمده مراد از «و التین و الزیتون» [[امام حسن(ع)]] و [[امام حسین(ع)]] هستند. در برخی دیگر نیز مراد از «دین» در [[آیه]] هفتم، [[ولایت]] [[امیرالمؤمنین]] معرفی شده یا گفته شده منظور از «إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ» در آیه ششم، آن حضرت و [[شیعیان]] اویند. همچنین نقل شده‌است مراد از «بلد امین» [[پیامبر(ص)]] است.<ref>بحرانی، البرهان، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۶۹۲-۶۹۴.</ref>در روایتی امام کاظم(ع) تین را مدینه و زیتون را بیت المقدس وطور سینین را کوفه و بلد الامین را مکه تفسیر کرده است. <ref>حویزی، تفسیر نور الثقلین، ج۵، ص۶۰۶. | ||
</ref> | |||
* '''خلقت انسان به شایسته‌ترین شکل''' | * '''خلقت انسان به شایسته‌ترین شکل''' | ||
در تفسیرِ آیه چهارم آمده‌است خداوند چهار قَسَم یاد کرد تا بگوید انسان را از هر نظر شایسته و موزون آفریده‌است. [[علامه طباطبایی|طباطبایی]] معتقد است که براساس این آیه آدمی بر حسب خلقتش و توانایی اش بر دستیابی به علم سودمند وعمل صالح، استعداد این را دارد که به بالاترین مرتبه دست پیدا کند و در پیشگاه پروردگارش از زندگانی جاودانه و سرتاسر سعادت و خالی از شقوت و بدبختی بهره مند گردد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۹۷۴م، ج۲۰، ص۳۱۹.</ref> | در تفسیرِ آیه چهارم آمده‌است خداوند چهار قَسَم یاد کرد تا بگوید انسان را از هر نظر شایسته و موزون آفریده‌است. [[علامه طباطبایی|طباطبایی]] معتقد است که براساس این آیه آدمی بر حسب خلقتش و توانایی اش بر دستیابی به علم سودمند وعمل صالح، استعداد این را دارد که به بالاترین مرتبه دست پیدا کند و در پیشگاه پروردگارش از زندگانی جاودانه و سرتاسر سعادت و خالی از شقوت و بدبختی بهره مند گردد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۹۷۴م، ج۲۰، ص۳۱۹.</ref> | ||