کاربر ناشناس
اسناد: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
imported>Sama بدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Sama بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
از نظر لغوی، مصدر افعال از ریشة ثلاثی «س ن د»، به مفهوم متعدی «تكيه دادن چيزي بر چيزی»<ref>ازهری، تهذیب اللغة، ج۱۲، ص۳۶۶.</ref><ref>جوهری، صحاح اللغة، ج۲، ص۴۸۹.</ref> و نیز مفهوم لازم «بالا رفتن»<ref>نک: زمخشری، اساس البلاغة، ص۲۲۱.</ref><ref>ابن اثیر، النهایة، ج ۲، ص۴۰۸.</ref> به کار رفته است، اما در انتقال این واژه از اصل لغوی به کاربرد اصطلاحی، گویا مفهوم اخیرِ لازم را به صورت متعدی «بالا بردن» (رفع) دگرگون ساخته‌اند.<ref>برای توضیح، نک: کوچ ییگیت، ص۱۷۰.</ref> | از نظر لغوی، مصدر افعال از ریشة ثلاثی «س ن د»، به مفهوم متعدی «تكيه دادن چيزي بر چيزی»<ref>ازهری، تهذیب اللغة، ج۱۲، ص۳۶۶.</ref><ref>جوهری، صحاح اللغة، ج۲، ص۴۸۹.</ref> و نیز مفهوم لازم «بالا رفتن»<ref>نک: زمخشری، اساس البلاغة، ص۲۲۱.</ref><ref>ابن اثیر، النهایة، ج ۲، ص۴۰۸.</ref> به کار رفته است، اما در انتقال این واژه از اصل لغوی به کاربرد اصطلاحی، گویا مفهوم اخیرِ لازم را به صورت متعدی «بالا بردن» (رفع) دگرگون ساخته‌اند.<ref>برای توضیح، نک: کوچ ییگیت، ص۱۷۰.</ref> | ||
==بررسی اصطلاحی== | ==بررسی اصطلاحی== | ||
دو | دو اصطلاح اسناد (جمع آن اَسانید) و سند (جمع آن اَسناد) گاه در گفتار [[محدثین|محدثان]] به جای یکدیگر به کار می‌رود<ref>نک: ابن جماعه، المنهل الروی، ص۳۰.</ref><ref>طیبی، الخلاصة، ص۳۴.</ref>، اما با نگاهی باریکبینانه می‌توان وجوه امتیاز دقیقی میان آن دو تشخیص داد: اِسناد با دارا بودن مفهوم مصدری، هم در آثار لغویان و هم نزد محدثان بالا بردن و رسانیدن سخن به گویندهٔ آن دانسته شده است<ref>رفع الحدیث الی قائله: ابن درید، جمهرة اللغة، ج۲، ص۲۶۶.</ref><ref>جوهری، صحاح اللغة، ج۲، ص۴۸۹.</ref><ref>ابن جماعه، المنهل الروی، ص۳۰.</ref><ref>شهید ثانی، الدرایة، ص ۵.</ref>، درحالی‌که سند به مفهوم «مايُستَنَد به» عبارت از طریقی است به گویندهٔ سخن که پیش از متن حدیث قرار می‌گیرد.<ref>نک: عاملی، وصول الاخیار الی اصول الاخبار، ص۹۰.</ref> | ||
حدیثی را که از اسناد متصل تا پیامبر (ص) برخوردار باشد، «مُسنَد» و محدّثِ اهل اسناد را «مُسنِد» خوانند. | |||
===علم الاسناد=== | ===علم الاسناد=== | ||