کاربر ناشناس
اسناد: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
imported>Sama بدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Sama بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''اِسْناد'''، اصطلاحی در [[علوم حدیث|علوم حدیث]] بوده و به معنای شمارش سلسله‌وار [[محدثان|راویان]] یک [[حدیث]]، است، بدین صورت که وقتی حدیثی از [[پیامبر (ص)|پیامبر (ص)]] یا دیگر بزرگان دین نقل شود، اشخاصی که این سخن را نقل کرده‌اند، یک به یک نام برده می‌شوند تا به صاحب سخن برسد. به زنجیرهٔ تشکیل شده از راویان تا صاحب سخن، «سلسلۀ اِسناد» اطلاق می‌گردد. | '''اِسْناد'''، اصطلاحی در [[علوم حدیث|علوم حدیث]] بوده و به معنای شمارش سلسله‌وار [[محدثان|راویان]] یک [[حدیث]]، است، بدین صورت که وقتی حدیثی از [[پیامبر (ص)|پیامبر (ص)]] یا دیگر بزرگان دین نقل شود، اشخاصی که این سخن را نقل کرده‌اند، یک به یک نام برده می‌شوند تا به صاحب سخن برسد. به زنجیرهٔ تشکیل شده از راویان تا صاحب سخن، «سلسلۀ اِسناد» اطلاق می‌گردد. | ||
==بررسی لغوی== | ==بررسی لغوی== | ||
از نظر لغوی، مصدر | از نظر لغوی، مصدر افعال از ریشة ثلاثی «س ن د»، به مفهوم متعدی «تكيه دادن چيزي بر چيزی»<ref>ازهری، تهذیب اللغة، ج۱۲، ص۳۶۶.</ref><ref>جوهری، صحاح اللغة، ج۲، ص۴۸۹.</ref> و نیز مفهوم لازم «بالا رفتن»<ref>نک: زمخشری، اساس البلاغة، ص۲۲۱.</ref><ref>ابن اثیر، النهایة، ج ۲، ص۴۰۸.</ref> به کار رفته است، اما در انتقال این واژه از اصل لغوی به کاربرد اصطلاحی، گویا مفهوم اخیرِ لازم را به صورت متعدی «بالا بردن» (رفع) دگرگون ساخته‌اند.<ref>برای توضیح، نک: کوچ ییگیت، ص۱۷۰.</ref> | ||
==بررسی اصطلاحی== | ==بررسی اصطلاحی== | ||
دو اصطلاح اسناد (جمع آن اَسانيد) و سند (جمع آن اَسناد) گاه در گفتار [[محدثین|محدثان]] به جاي يكديگر به كار مى‌رود<ref>نك: ابن جماعه، المنهل الروي، ص30.</ref><ref>طيبى، الخلاصة، ص34.</ref>، اما با نگاهى باريك بينانه مى‌توان وجوه امتياز دقيقى ميان آن دو تشخيص داد: اِسناد با دارا بودن مفهوم مصدری، هم در آثار لغويان و هم نزد محدثان بالا بردن و رسانيدن سخن به گويندۀ آن دانسته شده است<ref>رفع الحديث الى قائله: ابن دريد، جمهرة اللغة، ج2، ص266.</ref><ref>جوهری، صحاح اللغة، ج2، ص489.</ref><ref>ابن جماعه، المنهل الروي، ص30.</ref><ref>شهيد ثانى، الدراية، ص 5.</ref>، در حالى كه سند به مفهوم «مايُستَنَد به» عبارت از طريقى است به گويندۀ سخن كه پيش از متن حديث قرار مى‌گيرد.<ref>نك: عاملى، وصول الاخيار الى اصول الاخبار، ص90.</ref> | دو اصطلاح اسناد (جمع آن اَسانيد) و سند (جمع آن اَسناد) گاه در گفتار [[محدثین|محدثان]] به جاي يكديگر به كار مى‌رود<ref>نك: ابن جماعه، المنهل الروي، ص30.</ref><ref>طيبى، الخلاصة، ص34.</ref>، اما با نگاهى باريك بينانه مى‌توان وجوه امتياز دقيقى ميان آن دو تشخيص داد: اِسناد با دارا بودن مفهوم مصدری، هم در آثار لغويان و هم نزد محدثان بالا بردن و رسانيدن سخن به گويندۀ آن دانسته شده است<ref>رفع الحديث الى قائله: ابن دريد، جمهرة اللغة، ج2، ص266.</ref><ref>جوهری، صحاح اللغة، ج2، ص489.</ref><ref>ابن جماعه، المنهل الروي، ص30.</ref><ref>شهيد ثانى، الدراية، ص 5.</ref>، در حالى كه سند به مفهوم «مايُستَنَد به» عبارت از طريقى است به گويندۀ سخن كه پيش از متن حديث قرار مى‌گيرد.<ref>نك: عاملى، وصول الاخيار الى اصول الاخبار، ص90.</ref> | ||