سوره مسد: تفاوت میان نسخه‌ها

{{سوره||نام = مَسَد|کتابت = ۱۱۱|جزء = ۳۰|آیه = ۵|مکی/مدنی = مکی|شماره نزول = ۶|بعدی = [[سوره اخلاص|اخلاص]] |قبلی = [[سوره نصر|نصر]] |کلمه = ۲۲|حرف = ۸۱|تصویر=سوره مسد.jpg}}

==معرفی==

درباره شأن نزول سوره مسد، [[روایات]] فراوانی نقل کرده‌اند که همگی مضمونی نزدیک به هم دارند. از [[ابن عباس]] نقل شده است که پیامبر (ص) روزی بالای تپه صفا رفت و [[قریش]] را فراخواند و آنها را از عذاب سخت بیم داد. ابولهب که در میان جمع بود، با زبان دشنام با پیامبر سخن گفت و اعتراض کرد که «برای این ما را جمع کردی؟» و با جمله «تبّا لک»(زیان ببینی)، به پیامبر دشنام داد. آیات سوره مسد در پاسخ به این دشنام نازل شد و خود ابولهب را زیان‌زده معرفی کرد.<ref>واحدی نیشابوری، اسباب النزول، ۱۳۸۳ش، ج ۱، ص ۲۴۸.</ref>

تمام سوره درباره [[ابولهب]] و همسر او است. در آن از نابودی ابولهب و اعمالش سخن به میان آمده است و او و همسرش به گرفتاری در عذاب [[جهنم]] تهدید شده‌اند.<ref>علامه طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۲۰، ص۳۷۴.</ref>

[[تفسیر نمونه]] این سوره را تنها سوره‌ای دانسته است که در آن از یکی از دشمنان [[اسلام]] با ذکر نام، یاد شده و نوشته است: محتوای سوره نشان می‌دهد که ابولهب و همسرش دشمنی زیادی با [[پیامبر(ص)]] داشته‌اند. به نوشته این کتاب، سوره مسد با صراحت ابولهب وهمسرش را اهل دوزخ دانسته است و با توجه به اینکه این دو بی‌ایمان از دنیا رفته‌اند، پیشگویی [[قرآن]] درست بوده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۷، ص۴۱۲.</ref>

|تَبَّتْ یدَا أَبِی لَهَبٍ وَتَبَّ ﴿۱﴾ مَا أَغْنَیٰ عَنْهُ مَالُهُ وَ مَاكَسَبَ ﴿۲﴾ سَیصْلَیٰ نَارً‌ا ذَاتَ لَهَبٍ ﴿۳﴾ وَامْرَ‌أَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ ﴿۴﴾ فِی جِیدِهَا حَبْلٌ مِّن مَّسَدٍ ﴿۵﴾

|بریده باد دو دست ابولهب، و مرگ بر او باد. (۱) دارایی او و آنچه اندوخت، سودش نكرد. (۲) بزودی در آتشی پرزبانه درآید. (۳) و زنش، آن هیمه‌كش [آتش فروز]، (۴) بر گردنش طنابی از لیف خرماست. (۵)}}

{{سوره‌های قرآن|۱۱۱|[[سوره نصر]]|[[سوره اخلاص]]}}

*قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه نامه: بهاءالدین خرمشاهی، تهران، جامی، نیلوفر، ۱۳۷۶ش.

*واحدی نیشابوری، اسباب النزول، ترجمه علیرضا ذکاوتی قراگزلو، تهران، نشر نی ۱۳۸۳ش.

*طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، تحقیق احمد قصیر عاملی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، بی‌تا.

*طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش.