حسین بن موسی بن جعفر: تفاوت میان نسخه‌ها

نویسده [[بحر الانساب و مجمع الاعقاب|بحر الانساب]] سن وی را هنگام شهادت یا وفات ۱۳ سال نقل کرده‌،<ref>خان ملک، بحر الانساب، ۱۳۳۵ق، ص۵۵</ref> اما به این نظریه انتقاد شده است.<ref name=":0" /> گفته شده از آنجا که [[شهادت|شهادت امام کاظم(ع)]] در سال ۱۸۳ق بوده<ref>شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۲۱۵</ref> و [[امام موسی کاظم علیه‌السلام|امام کاظم(ع]]) نیز چهار سال<ref>زاهدی، بررسی احوال فرزندان امام موسی کاظم(ع) و نقش آنها در تاریخ تشیع، ۱۳۹۰ش، ص۱۰۶.</ref> آخر عمر خود را در زندان به‌سر می‌برده است<ref>جعفریان، حیات فکری و سیاسی ائمه، ۱۳۸۱ش، ص۳۹۳</ref> باید سن حسین در هنگام شهادت پدر چهار یا پنج ساله باشد و هنگام هجرت [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] به خراسان ۲۲ سال؛<ref>زاهدی، بررسی احوال فرزندان امام موسی کاظم(ع) و نقش آنها در تاریخ تشیع، ۱۳۹۰ش، ص۱۰۵.</ref> چرا که امام رضا(ع) در سال ۲۰۱ به خراسان هجرت کرد<ref name=":0">جعفریان، حیات فکری و سیاسی ائمه، ۱۳۸۱ش، ص۴۲۶؛ زاهدی، بررسی احوال فرزندان امام موسی کاظم(ع) و نقش آنها در تاریخ تشیع، ۱۳۹۰ش، ص۱۰۶.</ref> و مهاجرت امامزادگان به ایران پس از ولایتعهدی امام رضا(ع) صورت گرفته است.<ref>زاهدی، بررسی احوال فرزندان امام موسی کاظم(ع) و نقش آنها در تاریخ تشیع، ۱۳۹۰ش، ص۱۰۶.</ref>

بنابر گزارشی که مدفن حسین بن موسی(ع) را در [[شیراز]] می‎داند، او یکی از همراهان [[شاه چراغ]] بوده است. این کاروان به قصد دیدار امام رضا(ع) همراه با سایر برادرانش از [[مدینه]] عازم [[خراسان]] شد.<ref>عیسی بن جنید شیرازی، شدالازار، ۱۳۲۸ش، ص۳۰۶.</ref> تاریخ هجرت آنان به‌طور دقیق معلوم نیست؛ ولی با توجه به روایتی در [[بحار الأنوار]] این کاروان پس از [[شهادت]] [[امام رضا(ع)]] عازم [[ایران]] شد؛ چرا که حسین بن موسی، پس از شهادت امام رضا(ع) در مدینه از [[امامت]] [[امام جواد(ع)]] دفاع می‌نماید.{{مدرک}}

اقدام حاکم فارس برای ممانعت از حرکت آنها منجر به جدال سختی شد که به [[شهادت]] برادران انجامید. سید علاءالدین حسین در باغی مخفی شد که پس از شناخته شدن به شهادت رسید.<ref>سلطان الواعظین، شب‌های پیشاور، ۱۳۵۰ش، ص۱۱۹.</ref> بنا بر نقل علامه مجلسی، سید علاء الدین پس از شهادت برادرش احمد بن موسی(ع) متواری می‌شود. هنگامی که به سوی این باغ می‌رفته تشخیص داده‌اند که او از [[بنی هاشم]] است و در همان باغ او را به قتل می‌رسانند.<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۳۶۳ش، ج۴۸، ص۳۱۲</ref>

[[حمد الله مستوفی]] محل دفن حسین بن موسی را در شیراز می‌داند.<ref>مستوفی، تاریخ گزیده،۱۳۶۴ش، ص۲۰۴</ref> زرکوب شیرازی، جنید شیرازی،<ref>عیسی بن جنید شیرازی، شدالازار، ۱۳۲۸ش، ص۳۰۶</ref> علامه مجلسی، [[سید جعفر بحر العلوم|بحرالعلوم]] در کتاب [[تحفه العالم فی خطبه المعالم]]،<ref>عرفان منش، مهاجران موسوی، ۱۳۹۱ش، ص۲۸۳</ref> و [[سید محمدعلی روضاتی|روضاتی]]<ref>روضاتی، جامع الانساب، ۱۳۳۵ش، ص۴۲</ref> نیز این قول را پذیرفته‌اند. بقعۀ وی در چندصد متری حرم شاه چراغ مورد توجه مردم شیراز و دوستداران [[اهل بیت]] است. این بقعه در نظر مردم شیراز از جایگاه بالایی برخوردار است و هر هفته، شب [[دوشنبه]] را به زیارت وی اختصاص داده‌اندد.{{مدرک}}

[[علامه مجلسی]] در [[بحار الانوار]] آورده است:

::تا [[قرن هشتم]] قبر علاءالدین حسین مخفی بود. در زمانی که قتلغ فرمانروای شیراز بود باغبان وی مشاهده کرد که در [[شب جمعه|شبهای جمعه]] نوری به طرف نقطه‌ای از باغ می‌آید. جریان را به قتلغ رساند وی پس از تجسس متوجه شد قبری در آنجاست و درون آن جسدی پرهیبت که آثار جلالت و جمال و کمال از او آشکارا دیده می‌شد در یک دست [[قرآن]] و در دست دیگر شمشیری داشت. از روی نشانه‌ها و قرائن فهمیدند قبر حسین بن موسی است و قتلغ اطراف قبر قبه و رواقی ساخت.<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۳۶۳ش، ج۴۸، ص۳۱۲</ref>

در طبس نیز بقعه‌ای به وی منسوب است.<ref>عرفان منش، مهاجران موسوی، ۱۳۹۱ش، ص۲۸۰</ref> نامه‌ای از امام رضا(ع) به حاکم طبس موجود است که در آن از مفقود شدن یکی از برادرانش به نام حسین در منطقه تحت حکومت وی خبر می‌دهد و از او می‌خواهد در پیدا کردن گمشده اقدام نماید.<ref>الاحمدی المیانجی، مکاتیب الأئمة علیهم السلام، ۱۴۳۱ق، ج۵، ص۳۰۱</ref>

عده‌ای از سادات نیز در طبس زندگی می‌کردند و خود را از اولاد حسین مفقود می‌دانستند. [[محمد بن محمد عبیدلی|عبیدلی]] در [[تهذیب الانساب و نهایه االالقاب]] از این گروه از سادات خبر می‌دهد که نسبت به شجره خود سؤال می‌کنند ولی به علت مجهول بودن نسب آنان جوابشان را نمی‌دهد.<ref>عبیدلی، تهذیب الانساب، ۱۴۲۸ق، ص۱۶۶</ref> ابونصر [[سهل بن عبدالله بن داود بخاری]] [[نسابه]]، آنان را از نسل [[احمد بن موسی]] می‌داند، نه حسین بن موسی.<ref>ابن طباطبا، منتقلة الطالبیة، ۱۳۷۷ش، ص۲۱۸-۲۱۹</ref>