منهاج الکرامة فی معرفة الامامة (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

== محتوای کتاب==

منهاج الکرامة مشتمل بر شش بخش است:{{سخ}}

وی در بخش دوم، به تفصیل به توضیح ادله حقانیت مذهب امامیه پرداخته که عبارت‌اند از:

* درست‌ترین و بهترین مذهب در مسائل اصولی و فرعی.

* سخن [[شیخ طوسی]] درباره حدیث [[پیامبر اسلام(ص)]] که [[فرقه ناجیه]] [[امامیه]] است.

* قطع و جزم امامیه بر نجات [[ائمه اطهار]] و پیروانشان.

* امامیه مذهب خود را از [[ائمه معصومین]] (ع) که مشهور به کمالات انسانی‌اند، گرفته‌اند.

* تعصب نداشتن امامیه در غیر حق.

* فضایل و کمالات بی‌شمار [[علی(ع)]] و زشتی‌های مخالفان آن امام(ع).{{مدرک}}

نویسنده در بخش سوم، ادله امامت علی بن ابی طالب(ع) را چنین برمی شمارد:

* ادله عقلی ([[عصمت]]، نصب، حفظ شریعت، قادر بودن خداوند بر نصب [[عصمت امام|امام معصوم]] و [[افضلیت امام علی|افضلیت]]).

* ادله نقلی: چهل برهان از آیات [[قرآن]]، دوازده [[حدیث]] از پیامبر(ص) و دوازده ویژگی خاص علی(ع) که دالّ بر امامت او است.{{مدرک}}

مؤلف در بخش چهارم، سه راه برای اثبات امامت باقی [[ائمه(ع)]] ذکر می‌کند:

* لزوم وجود امام معصوم در هر زمان

* دارا بودن فضایل که باعث امامت آنان است.{{مدرک}}

وی در بخش پایانی کتاب، دلایل اثبات خلافت [[ابوبکر]] را چنین رد کرده است:

* [[اجماع]] با نص در تعارض است.

* [[حدیث اقتدا]] مستلزم [[خلافت]] او نیست.

* [[آیه]] ۴۰ [[سوره توبه]] دلالت بر نقص او می‌کند.<ref>حلی، منهاج الکرامة، ۱۳۷۹ش، برگرفته از فهرست کتاب.</ref>

نخستین فصل کتاب گزارشی است درباره اعتقادات [[شیعه]] نسبت به عدالت و حکمت خداوند که به همین جهت [[پیامبران]] را مبعوث کرده و پس از آنها نیز اوصیایشان عهده‌دار هدایت مردم هستند. پس از پیامبر که براساس  عدالت و لطف وحکمت الهی مبعوث شده امامان معصوم(ع) که مصون از اشتباه و گناه هستند مسؤول هدایت و ارشاد مردم هستند. [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]] در تمام این امور با شیعیان مخالف هستند و معتقد به عدل و حکمت در کارهای الهی نبوده و صدور هر کار قبیح و اخلال به هر واجبی را از سوی خداوند روا می‌دانند و براین باورند که کارهای خداوند بر اساس هیچ غرض و حکمتی نیست.<ref>حلی، منهاج الکرامة فی معرفة الامامة، ۱۳۷۹ش، ص۳۱-۳۲.</ref>

مطلب پایانی کتاب رد ادعایی درباره امامت نماز جماعت توسط ابوبکر در بیماری پیامبر(ص) به دستور [[عایشه]] پس از تمام شدن [[اذان]] [[بلال حبشی|بلال]] است. علامه در رد این ادعا نوشته که پیامبر(ص) چون حالش مساعد شد صدای [[تکبیر|تکبیری]] شنید و پرسید کیست که نماز می خواند گفتند [[ابوبکر بن ابی‌قحافه|ابوبکر]] حضرت فرمود مرا بیرون ببرید و با کمک [[امام علی علیه‌السلام|امام علی (ع)]] و [[عباس بن عبدالمطلب|عباس]] به طرف مسجد روانه شد و ابوبکر را (از محراب) دور ساخت و خود [[نماز جماعت]] را برای مردم اقامه کرد. <ref>حلی، منهاج الکرامة فی معرفة الامامة، ۱۳۷۹ش، ص۱۸۸.</ref>

[[پرونده:شرح منهاج الکرامة.jpg|150px|بندانگشتی|'''شرح منهاج الکرامة''' اثر '''سید علی حسینی میلانی''']]