عید غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها
←جشن غدیر
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
بنا بر روایتی که در بحارالانوار از [[فیاض بن محمد بن عمر طوسی]] نقل شده است [[امام رضا علیه‌السلام| امام رضا(ع)]] روز غدیر را عید می‌گرفته است. او گروهی از خواصِ اصحاب خود را برای [[افطار]] نزد خود نگاه داشت و برای خانواده آن‌ها غذا و هدایایی فرستاد.<ref>مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۵، ص۳۲۲</ref> | بنا بر روایتی که در بحارالانوار از [[فیاض بن محمد بن عمر طوسی]] نقل شده است [[امام رضا علیه‌السلام| امام رضا(ع)]] روز غدیر را عید می‌گرفته است. او گروهی از خواصِ اصحاب خود را برای [[افطار]] نزد خود نگاه داشت و برای خانواده آن‌ها غذا و هدایایی فرستاد.<ref>مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۵، ص۳۲۲</ref> | ||
[[ علی بن حسین مسعودی |مسعودی]] تاریخ‌نگار قرن چهارم قمری در [[ التنبیه و الاشراف (کتاب)| التنبیه و الاشراف]] نوشته است که فرزندان و شیعیان [[امام علی علیه‌السلام| امام علی(ع)]] این روز را بزرگ می‌دارند.<ref>مسعودی، التنبیه و الاِشراف، ص۲۲۱</ref> [[کلینی|کلینی]] (متوفای ۳۲۸ق) محدث قرن چهارم هجری قمری نیز در روایتی جشن گرفتن شیعیان را نقل کرده است.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۱۴۹.</ref> | [[ علی بن حسین مسعودی |مسعودی]] تاریخ‌نگار قرن چهارم قمری در [[ التنبیه و الاشراف (کتاب)| التنبیه و الاشراف]] نوشته است که فرزندان و شیعیان [[امام علی علیه‌السلام| امام علی(ع)]] این روز را بزرگ می‌دارند.<ref>مسعودی، التنبیه و الاِشراف، ص۲۲۱</ref> [[ محمد بن یعقوب کلینی|کلینی]] (متوفای ۳۲۸ق) محدث قرن چهارم هجری قمری نیز در روایتی جشن گرفتن شیعیان را نقل کرده است.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۱۴۹.</ref> | ||
حکومت [[آل‌بویه]] نیز برای نشان دادن جایگاه این عید، آن را تعطیل و جشن عمومی اعلام کرده و نهادهای حکومتی و مردم را به برگزاری جشن‌ها و آذین‌بندی شهرها ترغیب کرد.<ref>ابن کثیر، البدایة و النهایة، ۱۴۰۸ق، ج۱۱، ص۲۷۶</ref> آنان در این جشن خیمه‌ها بر می‌افراشتند و پارچه‌ها(پرچم‌ها) می‌آویختند و شتر قربانی می‌کردند و شب هنگام آتش روشن کرده به جشن و شادی می‌پرداختند.<ref>ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الامم و الملوک، ۱۴۱۲ق، ج۱۵، ص۱۴</ref>. چنان که گردیزی این روز را جزو روزهای بزرگ اسلامی و اعیاد شیعیان برشمرده است.<ref>گردیزی، زین الاخبار، ۱۳۶۳ش، ص۴۶۶</ref> | حکومت [[آل‌بویه]] نیز برای نشان دادن جایگاه این عید، آن را تعطیل و جشن عمومی اعلام کرده و نهادهای حکومتی و مردم را به برگزاری جشن‌ها و آذین‌بندی شهرها ترغیب کرد.<ref>ابن کثیر، البدایة و النهایة، ۱۴۰۸ق، ج۱۱، ص۲۷۶</ref> آنان در این جشن خیمه‌ها بر می‌افراشتند و پارچه‌ها(پرچم‌ها) می‌آویختند و شتر قربانی می‌کردند و شب هنگام آتش روشن کرده به جشن و شادی می‌پرداختند.<ref>ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الامم و الملوک، ۱۴۱۲ق، ج۱۵، ص۱۴</ref>. چنان که گردیزی این روز را جزو روزهای بزرگ اسلامی و اعیاد شیعیان برشمرده است.<ref>گردیزی، زین الاخبار، ۱۳۶۳ش، ص۴۶۶</ref> | ||