کاربر ناشناس
یا منصور امت: تفاوت میان نسخهها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
imported>Emadmohseny جزبدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Emadmohseny جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
یا منصور امت به معنای «ای پیروز بمیران»، اين جمله در جنگها گفته میشد و نوعی فال خیر زدن بود. بوسیله این شعار، يك ديگر را بهپیروزی بشارت میدادند. <ref>ارشاد مفيد، ترجمه رسولى محلاتى، ج1، ص: 105</ref> بعضی گفته اند، این جمله علامتی بود بین جنگجویان که در شب همدیگر را شناسایی کنند. <ref>بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج19، ص: 164</ref> | یا منصور امت به معنای «ای پیروز بمیران»، اين جمله در جنگها گفته میشد و نوعی فال خیر زدن بود. بوسیله این شعار، يك ديگر را بهپیروزی بشارت میدادند. <ref>ارشاد مفيد، ترجمه رسولى محلاتى، ج1، ص: 105</ref> بعضی گفته اند، این جمله علامتی بود بین جنگجویان که در شب همدیگر را شناسایی کنند. <ref>بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج19، ص: 164</ref> | ||
[[سید جعفر مرتضی عاملی]] شعار مسلمانان در تمام جنگهای زمان | [[سید جعفر مرتضی عاملی]] شعار مسلمانان در تمام جنگهای زمان پیامبر(ص) و [[حضرت علی(ع)]] «[[حم، لا ينصرون]]» و نيز «يا منصور امت» میاند. | ||
وی بر این نظر است که: اين دو شعار، دلالتها و اشارتهاى خاص خود را در اين شرايط دارد. | وی بر این نظر است که: اين دو شعار، دلالتها و اشارتهاى خاص خود را در اين شرايط دارد. | ||
بذر اميد به پيروزى در قلب و روح رزمنده مسلمان میكارد، به او جرأت نبرد و فداكارى میبخشد تا با اعتماد و اطمينان هر چه بيشتر به پيروزى و رستگارى، سختیها و مشكلات را با صبر و بردبارى تمام تحمل كند و با حكمت، درايت و خردمندى نيروى خويش را براى پويايى و تحرك بيشتر در ميدان جنگ و عبور موفقيتآميز از اين مرحله بحرانى به كار گيرد.<ref>الصحيح من السيرة النبي الأعظم، مرتضى العاملي ،ج10،ص:294</ref> <ref> سيرت جاودانه ،ج2،ص:589</ref> | بذر اميد به پيروزى در قلب و روح رزمنده مسلمان میكارد، به او جرأت نبرد و فداكارى میبخشد تا با اعتماد و اطمينان هر چه بيشتر به پيروزى و رستگارى، سختیها و مشكلات را با صبر و بردبارى تمام تحمل كند و با حكمت، درايت و خردمندى نيروى خويش را براى پويايى و تحرك بيشتر در ميدان جنگ و عبور موفقيتآميز از اين مرحله بحرانى به كار گيرد.<ref>الصحيح من السيرة النبي الأعظم، مرتضى العاملي ،ج10،ص:294</ref> <ref> سيرت جاودانه ،ج2،ص:589</ref> |