سید هبةالدین شهرستانی: تفاوت میان نسخه‌ها

سید محمدعلی فرزند سید حسین حائری ملقب به هبة الدین و معروف به شهرستانی، از علمای قرن ۱۴ است، وی در [[۲۴ رجب]] ۱۳۰۱ در [[سامرا]] به دنیا آمد. مادرش از [[سادات]] شهرستانی [[اصفهان]] و از نوادگان [[میرزا مهدی شهرستانی]] است. نسب هبة الدین، با سی واسطه به [[زید بن علی|زید بن علی بن الحسین]] می‌رسد.<ref> محسن امین، اعیان الشیعه، ج۱۰، ص۲۶۱.</ref><ref> مدرس تبریزی، ریحانه الادب، ج۶، ص۳۵۰.</ref><ref> شهرستانی، اسلام و هیئت، ص۵۱۷.</ref> هبة الدین لقبی است که از روز ولادت به ایشان داده شده است. ادعا شده است در شب ولادت او، آقا میرزا علی فرزند مرعشی شهرستانی، [[امام زمان(عج)]] را در خواب می‌بیند به وی دستور می‌دهد که نام این مولود را محمد علی و لقب وی را هبة الدین بگذارند.<ref> شهرستانی، اسلام و هیئت، ص۵۱۶.</ref> شهرستانی در سال ۱۳۸۶ق در [[بغداد]] درگذشت.

تألیفات شهرستانی در علوم و زمینه های مختلف از یک صد جلد کتاب و رساله تجاوز می‌کند، گفته شده است او با اینکه در اثر تألیفات فراوان و چشم درد شدید، بینایی اش ضعیف شده بود، در عین حال شبانه روز به طور معمول حدود چهل صفحه می‌نوشت.<ref> شهرستانی، اسلام و هیئت، ص۵۲۶.</ref> مهم‌ترین آثار او عبارتند از:

# سیره خیره البشر: که در تاریخ [[حضرت محمد (ص)|حضرت محمدبن عبدالله(ص)]] است.

# کتاب امیرالمؤمنین علی(ع): که در تاریخ و مناقب [[امام علی (ع)]] است.

# مسیح الانجیل أو مسیح القرآن؛ در ردّ اعتقاد مسیحیان در مورد [[حضرت عیسی (ع)|حضرت عیسی(ع)]]

در چنین موقعیتی سید هبة الدین همراه روحانیان بزرگی همچون [[شیخ الشریعه اصفهانی]]، [[میرزا مهدی خراسانی]] فرزند [[محمد کاظم خراسانی]] و سید مصطفی کاشانی پرچم مقدس بارگاه علی ـ علیه‌السلام ـ برداشته، در میان شعارهای پیوسته مردم سمت جبهه روان شد.

هبة الدین پس از [[هند]] راهی [[یمن]]، [[حجاز]] و سپس [[عراق]] شد و در این کشورها به فعالیت های اصلاحی و تقریبی اهتمام ورزید.

{{پانویس|۳}}