شام غریبان (آیین): تفاوت میان نسخه‌ها
←آداب و رسوم
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
روضه]] است، با این تفاوت که در این جلسه، چراغ روشن نمی‌کنند و با افروختن چند شمع، روشنی کمی به مجلس می‌دهند. دسته‌های عزادار، عَلَم و [[کتل]] برنمی‌دارند و [[زنجیرزنی (آیین) |زنجیر]] و سینه نمی‌زنند، بلکه با صفوفی نسبتاً منظّم به مجلس می‌آیند، با گریبان‌های باز و با سکوت و متانت، مهموم و مغموم حرکت می‌کنند یا می‌نشینند. سرانجام روضه ای خوانده می‌شود که بیشتر به وقایع شب یازدهم [[محرم]] [[سال ۶۱ هجری قمری| سال ۶۱ق]] و سرنوشت اعضای خاندان [[امام حسین(ع)]] مربوط می‌شود.<ref>ر.ک: رضایی، بیرجندنامه، ۱۳۸۱ش، ص۴۷۶، ۴۷۷.</ref> | روضه]] است، با این تفاوت که در این جلسه، چراغ روشن نمی‌کنند و با افروختن چند شمع، روشنی کمی به مجلس می‌دهند. دسته‌های عزادار، عَلَم و [[کتل]] برنمی‌دارند و [[زنجیرزنی (آیین) |زنجیر]] و سینه نمی‌زنند، بلکه با صفوفی نسبتاً منظّم به مجلس می‌آیند، با گریبان‌های باز و با سکوت و متانت، مهموم و مغموم حرکت می‌کنند یا می‌نشینند. سرانجام روضه ای خوانده می‌شود که بیشتر به وقایع شب یازدهم [[محرم]] [[سال ۶۱ هجری قمری| سال ۶۱ق]] و سرنوشت اعضای خاندان [[امام حسین(ع)]] مربوط می‌شود.<ref>ر.ک: رضایی، بیرجندنامه، ۱۳۸۱ش، ص۴۷۶، ۴۷۷.</ref> | ||
در این [[سوگواری]] از کودکان و نونهالان برای تمثیل [[واقعه عاشورا]] استفاده می‌شود. این مراسم یادآور آوارگی اهل بیت امام حسین(ع) و [[اسیران کربلا|اسیران]] و کودکان بازمانده از [[کربلا]] است که در غروب [[روز عاشورا|عاشورا]]، بی‌پناه در تاریکی شب، در بیابان کربلا به سر می‌بردند.<ref>محدثی، فرهنگ عاشورا، ۱۳۷۶ش، ص۲۴۰، ۲۴۱.</ref> | در این [[سوگواری]] از کودکان و نونهالان برای تمثیل [[ واقعه کربلا|واقعه عاشورا]] استفاده می‌شود. این مراسم یادآور آوارگی اهل بیت امام حسین(ع) و [[اسیران کربلا|اسیران]] و کودکان بازمانده از [[کربلا]] است که در غروب [[روز عاشورا|عاشورا]]، بی‌پناه در تاریکی شب، در بیابان [[کربلا]] به سر می‌بردند.<ref>محدثی، فرهنگ عاشورا، ۱۳۷۶ش، ص۲۴۰، ۲۴۱.</ref> | ||
در شام غریبان [[نوحه]] خود را آرام و بی‌سروصدا می‌خوانند. گاهی همه می‌نشینند و یک بند اشعار خود را نشسته می‌خوانند و بعد برای خواندن بند دوم بلند می‌شوند و در حال راه‌رفتن مصرع دوم را تمام می‌کنند و با این کیفیت افتان و خیزان وارد مجلس شده و خارج می‌شوند.<ref> مستوفی، شرح زندگانی من، ۱۳۸۴ش، ص۴۶۰، ۴۶۱.</ref> | در شام غریبان [[نوحه]] خود را آرام و بی‌سروصدا می‌خوانند. گاهی همه می‌نشینند و یک بند اشعار خود را نشسته می‌خوانند و بعد برای خواندن بند دوم بلند می‌شوند و در حال راه‌رفتن مصرع دوم را تمام می‌کنند و با این کیفیت افتان و خیزان وارد مجلس شده و خارج می‌شوند.<ref> مستوفی، شرح زندگانی من، ۱۳۸۴ش، ص۴۶۰، ۴۶۱.</ref> | ||