غیبت: تفاوت میان نسخه‌ها

در اصطلاح علم اخلاق، غیبت آن است که در غیاب برادر دینی، به بیان آنچه نقلش مایه ناخشنودی او می‌شود بپردازند،<ref> فیض کاشانی، المحجة البیضاء، ج۵، ص۲۵۵. </ref> خواه آن نقص در بدن او باشد یا در نَسب یا در صفات و افعال و اقوال او یا در چیزی که متعلق به او باشد مثل خانه، لباس و...<ref> نراقی، معراج السعاده، ص۴۴۴. </ref>

غیبت بر چند قسم است: گفتن مستقیم یا با کنایه، نوشتن، با اشاره دست و پا. روایت است «زنی بر [[عایشه]] وارد شد چون بیرون رفت، عایشه با دست خود اشاره کرد که این کوتاه است. رسول خدا(ص) فرمود: غیبت او را کردی.»<ref>مجلسی، بحار الانوار، ج‌۲، ص۲۲۴.</ref>

اگر پشت سر دیگری مطلب [[دروغ|دروغی]] بیان شود، گناهی مضاعف است که [[تهمت]] نام دارد: ترکیبی از [[دروغ]] و غیبت. همچنین اگر در غیاب کسی سخن یا رفتاری به راستی (نه دروغ) اما با هدف برهم زدن روابط دوستانه آن دو بیان شود، [[گناه]] این کار [[سخن‌چینی]] و نَمّامی است که جزو [[گناهان کبیره]] قرار دارد. بیان خوبی و کمال دیگران غیبت نیست.