اصول فقه: تفاوت میان نسخه‌ها

حجیت ظواهر [[قرآن]] بدین معناست که ظاهرِ قرآن (آنچه از الفاظ قرآن فهمیده می‌شود) بدون وجود [[روایات]] تفسیری حجت است و [[فقیه]] می تواند آن را مستند حکم خود قرار دهد.<ref>مرتضی مطهری، کلیات علوم اسلامی(مجموعه آثار 20)، ص 40.</ref> با این که در [[حجیت ظواهر قرآن]] هیچ یک از [[مسلمانان]] تردیدی ندارند، اما [[اخباری ها]] با تمسک به احادیث [[تفسیر به رأی]] مدعی بودند که معنی هر [[آیه]] ای را از [[حدیث]] باید فهمید، تنها [[امام معصوم]] است که می تواند بدون واسطه به قرآن رجوع کند و معنای آن را بفهمد، فهم قرآن تنها در اختیار [[امامان معصوم(ع)|امامان معصوم(ع]]) است. [[اصولیون]] با تمسک به آیات قرآن و [[حدیث عرض بر قرآن|احادیث عرض بر قرآن]] و [[سیره عقلا]] این فهم را نادرست می دانند.

اصولیون می گویند: آیاتی که ما را به تدبر و تفکر آیات قرآنی فراخوانده و به تمسک به آن، دستور می دهد بیان گر آن است که فهم قرآن  برای انسان های غیر معصوم نیز ممکن است. علاوه بر این، سیره عقلا و احادیث متواتری که از [[ائمه(ع)]] نقل شده است که می گوید: هر حدیثی را که از ما روایت شده بر قرآن عرضه کنید و اگر مخالف با قرآن بود، آن را به دیوار بزنید و نپذیرید، به خوبی نشان می دهد که قرآن کریم بدون نیاز به حدیث، نیز قابل فهم بوده و ظاهر آیات قرآنی حجت است.<ref>سید محمد باقر صدر، دروس فی علم الاصول(الحلقه الثالثه)، ج 2، ص 198-199.</ref> <ref>محمد کاظم خراسانی، کفایه الاصول، ص 281-285.</ref>