ابراهیم لکهنوی: تفاوت میان نسخه‌ها

| پانویس =

}}

'''ابراهیم بن محمدتقی بن حسین بن دلدار علی نقوی نصیرآبادی''' ([[سال ۱۲۵۹ هجری قمری|۱۲۵۹]]-[[سال ۱۳۰۷ هجری قمری|۱۳۰۷]]ق /۱۸۴۳-۱۸۹۰م)، مشهور به '''ابراهیم لَکهنَوی'''، [[فقیه]] و [[تفسیر|مفسر]] [[شیعه|شیعی]] در [[قرن سیزدهم]] قمری در [[هندوستان]]. وی از [[میرزای شیرازی|میرزا محمدحسن شیرازی]]، شیخ علی فرزند [[صاحب جواهر]]، [[حبیب الله رشتی|میرزا حبیب الله رشتی]]، [[مولا لطف الله مازندرانی]]، [[شیخ محمدحسن آل یاسین کاظمی]]، [[شیخ زین العابدین مازندرانی]]، و [[سید ابوالقاسم طباطبائی]] اجازه روایت داشت.

وی مورد احترام آخرین حاکم شیعی لکنهو بود. همچنین نقل شده که [[ناصرالدین شاه]] [[قاجار]] و حتی ملکه [[بریتانیا]] به دیده احترام به او می‌نگریسته‌اند. مقاومت او در مقابل فرمان «حذف شهادت به [[ولایت]] [[امام علی]] (ع) در [[اذان]]»، و نامه‌اش به ملکه بریتانیا، مهمترین سبب لغو این فرمان در لکهنو بود.

== زندگی نامه ==

ابراهیم لکهنوی در لکهنوی [[هندوستان]] زاده شد و در همان جا رشد یافت و به تحصیل علم پرداخت.<ref>آقابزرگ، طبقات اعلام الشیعه، ص۱۰</ref> [[صرف]] و [[نحو]] و [[منطق]] و بیان را نزد [[مولی کمال الدّین موهانی]] و [[فقه]] و [[اصول فقه|اصول]] را پیش پدر خواند.