ابراهیم لکهنوی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''محمدتقی بن حسین دلدار علی نقوی نصیرآبادی''' (۱۲۵۹-۱۳۰۷ق /۱۸۴۳-۱۸۹۰م)، مشهور به '''ابراهیم لَکهنَوی'''، [[فقیه]] و [[تفسیر|مفسر]] [[شیعه|شیعی]] در [[قرن سیزدهم]] قمری در [[هندوستان]]. وی از بزرگانی چون [[میرزای شیرازی|میرزا محمدحسن شیرازی]]، شیخ علی فرزند [[صاحب جواهر]]، [[حبیب الله رشتی|میرزا حبیب الله رشتی]]، [[مولا لطف الله مازندرانی]]، [[شیخ محمدحسن آل یاسین کاظمی]]، [[شیخ زین العابدین مازندرانی]]، و [[سید ابوالقاسم طباطبائی]] اجازه روایت داشت.

وی مورد احترام آخرین حاکم شیعی لکنهو بود. همچنین نقل شده که [[ناصرالدین شاه]] قاجار و حتی ملکه [[بریتانیا]] به دیده احترام به او می‌نگریسته‌اند. مقاومت او در مقابل فرمان «حذف شهادت به [[ولایت]] [[امام علی]] (ع) در [[اذان]]»، و نامه‌اش به ملکه بریتانیا، مهمترین سبب لغو این فرمان در لکهنو بود.

پس از درگذشت پدرش که از عالمان و فقیهان شیعی بود، عهده‌دار امور شرعی و دینی شیعیان لکهنو شده و از طرف سلطان واحد علی شاه، آخرین سلطان شیعه لکهنو، به «سید العلماء» ملقب گردید.<ref>امین، محسن، اعیان الشیعه، جلد ۲، ص۲۰۵؛ مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ج۶، ص۲۳۰.</ref>

ابراهیم در ۴۸ سالگی در سال ۱۳۰۷ق درگذشت. پیکرش در حسینیه پدرش محمد تقی در لکهنو، به خاک سپرده شد.<ref>امین، محسن، اعیان الشیعه، جلد ۲، ص۲۰۵؛ مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ج۶، ص۲۳۱.</ref>

در ۱۲۸۹ق / ۱۸۷۲م به قصد سفر [[حج]] راهی [[مکه]] و [[مدینه]] شد و در ۱۲۹۱ق برای زیارت [[عتبات]] به [[عراق]] سفر کرد.<ref>صدر الافاضل، مرتضی حسین، مطلع الانوار، ص۴۷۸</ref> در ۱۳۰۶ق /۱۸۸۸م به قصد زیارت مرقد [[امام رضا(ع)]] سفری به ایران کرد و در [[آستانه حضرت عبدالعظيم]] در شهر ری مورد استقبال علما و امرا قرار گرفت و همچنین با [[ناصرالدین شاه]] دیدار کرد<ref>صدر الافاضل، مرتضی حسین، مطلع الانوار، ص۴۷۸</ref> و شاه به قصد تکریم، او را «‌حجة الاسلام‌» لقب داد.<ref>امین، محسن، اعیان الشیعه، جلد ۲، ص۲۰۵</ref>

در عتبات از فقیهان بنام شیعی مانند [[میرزای شیرازی|میرزا محمدحسن شیرازی]]، [[شیخ محمد طه نجف نجفی]]، [[سیدمیرزا محمدحسین شهرستانی]]، شیخ علی فرزند [[صاحب جواهر]]، [[حبیب الله رشتی|میرزا حبیب الله رشتی]]، [[مولا لطف الله مازندرانی]]، [[شیخ محمدحسن آل یاسین کاظمی]]، [[فاضل ایروانی]]، [[شیخ محمدحسین کاظمی]]، [[شیخ حسن ابن الشیخ]]، [[اسدالله کاظمی]]، [[شیخ زین العابدین مازندرانی]] و [[سید ابوالقاسم طباطبائی]] (حجه الاسلام) اجازه روایت یافت.<ref>امین، محسن، اعیان الشیعه، جلد ۲، ص۲۰۵؛ مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ج۶، صص۲۳۰-۲۳۱.</ref>

#[[تحفه المؤمنین]] رساله عملیه اوست و در هند به زبان اردو چاپ شده است.<ref>آقابزرگ، الذریعه، جلد ۳، ص۴۷۴</ref>

#[[الیواقیت و الدرر فی حکم التماثیل و الصور]] در هند چاپ شده است. <ref> مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ج۶، ص۲۳۱؛ آقابزرگ، الذریعه، جلد ۲۵، ص۲۹۵ - ۲۹۶</ref>

#[[نورالابصار فی اخذ الثّار]] به زبان فارسی در لکهنو چاپ شده است.<ref>مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ج۶، ص۲۳۱؛ صدر الافاضل، مرتضی حسین، مطلع الانوار، ص۴۷۹</ref>

#[[الشمعه فی احکام الجمعه]] را به نام ناصرالدین شاه تألیف کرده است، از این رو آن را [[اللمعه الناصریه]] نیز گویند و نسخه‌ای از آن در کتابخانه وی در لکهنو موجود است.<ref>مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ج۶، ص۲۳۱؛ آقابزرگ، الذریعه، جلد ۱۴، ص۲۳۳</ref>

#[[ظاب العائل]] در فقه.<ref>آقابزرگ، الذریعه، جلد ۱۵، ص۱۹۸</ref>

#[[امل الامل]] در کلام (فارسی)، تکمله‌ای بر کتاب پدر خود [[ینابیع الانوار]] در تفسیر.

#[[البضاعه المزجاه]] در تفسیر [[سوره یوسف]].<ref>امین، محسن، اعیان الشیعه، جلد ۲، ص۲۰۵</ref>

#[[دعائم الایمان]]<ref>لکهنوی، محمد مهدی، نجوم السماء، ص۱۲۲</ref>

هنگامی که حکومت فرمانروایان شیعی در لکهنو پایان یافت و دولت انگلیس بر آن سامان چیره شد، فرمان داد تا عالمان دینی شهادت به [[ولایت]] [[امام علی(ع) |امام علی(ع)]] را از [[اذان]] حذف کنند. ابراهیم سخت به مخالفت برخاست و نامه‌ای به ملکه انگلیس نوشت و در نتیجه، فرمان صادر شده لغو گردید<ref>امین، محسن، اعیان الشیعه، جلد ۲، ص۲۰۵</ref> و در عین حال حکومت انگلیس او را «‌شمس العلماء‌» لقب داد.<ref>موسوی اصفهانی، محمد مهدی، احسن الودیعه، ص۱۱۴</ref>

{{پانویس۲}}

{{منابع}}