حبیب‌الله رشتی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
اصلاح لینک
imported>S.bagheri بدون خلاصۀ ویرایش |
Khoshnoudi (بحث | مشارکتها) جز (اصلاح لینک) |
||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
|وبگاه رسمی= | |وبگاه رسمی= | ||
}} | }} | ||
'''میرزا حبیب الله رشتی''' (۱۲۳۴-۱۳۱۲ق) از [[فقیهان]] صاحب‌نام قرن سیزده هجری٬ از شاگردان [[محمد حسن نجفی]] و [[شیخ انصاری]] و استاد عالمانی چون [[سید | '''میرزا حبیب الله رشتی''' (۱۲۳۴-۱۳۱۲ق) از [[مجتهد|فقیهان]] صاحب‌نام قرن سیزده هجری٬ از شاگردان [[محمدحسن نجفی|محمد حسن نجفی]] و [[شیخ مرتضی انصاری|شیخ انصاری]] و استاد عالمانی چون [[سید محمدکاظم طباطبایی یزدی|سید محمدکاظم یزدی]]، [[آقا ضیاء عراقی|آقا ضیاءالدین عراقی]]، [[محمدحسین غروی نائینی|میرزا محمدحسین نائینی]] و [[سید ابوالحسن اصفهانی]] بود. مهم‌ترین کتاب او [[بدایع الافکار]] است. | ||
==زندگی== | ==زندگی== | ||
میرزا حبیب الله رشتی فرزند میرزا محمد علی خان فرزند جهانگیرخان قوچانی گیلانی، از [[فقه|فقهای]] نامدار جهان تشیع در دوران خود بود. میرزا محمد علی از بزرگان گیلان بود.<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۳ق٬ ج۴، ص۵۵۹.</ref> اجداد رشتی اصالتا اهل [[قوچان]] بودند که در سال‌های آغازین ''[[قرن یازدهم]]'' [[هجری قمری]] به [[گیلان]] فرستاده شده و از آن پس در گیلان ساکن شدند.<ref>املشی، گوشه‌هایی از تاریخ گیلان، ص۳۵.</ref> وی در سال ۱۲۳۴ق در [[املش]] به دنیا آمد.<ref>ر.ک: دایره المعارف تشیع، ج۲، ص۵۰۹؛ انصاری، زندگانی و شخصیت شیخ انصاری، ۱۳۸۰ق٬ ص۲۶۱</ref> | میرزا حبیب الله رشتی فرزند میرزا محمد علی خان فرزند جهانگیرخان قوچانی گیلانی، از [[فقه|فقهای]] نامدار جهان تشیع در دوران خود بود. میرزا محمد علی از بزرگان گیلان بود.<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۳ق٬ ج۴، ص۵۵۹.</ref> اجداد رشتی اصالتا اهل [[قوچان]] بودند که در سال‌های آغازین ''[[قرن یازدهم]]'' [[سال هجری قمری|هجری قمری]] به [[گیلان]] فرستاده شده و از آن پس در گیلان ساکن شدند.<ref>املشی، گوشه‌هایی از تاریخ گیلان، ص۳۵.</ref> وی در سال ۱۲۳۴ق در [[املش]] به دنیا آمد.<ref>ر.ک: دایره المعارف تشیع، ج۲، ص۵۰۹؛ انصاری، زندگانی و شخصیت شیخ انصاری، ۱۳۸۰ق٬ ص۲۶۱</ref> | ||
محقق رشتی شب | محقق رشتی شب پنج شنبه [[۱۴ جمادی‌الثانی]] [[سال ۱۳۱۲ هجری قمری|۱۳۱۲ق]] در [[نجف]] در ۷۸ سالگی دنیای فانی را وداع گفت و در یکی از حجره‌های صحن [[حرم امام علی(ع)]] آرام گرفت.<ref>مدرس تبریزی، ریحانه الادب، ۱۳۶۹ش٬ ج۲، ص۳۰۸.</ref> در ماتم او مجالسی از جمله در تهران برگزار شد و برخی شعرا در رثایش شعر گفتند.<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۳ق٬ ج۴ ٬ ص۵۶۱. </ref> | ||
===فرزندان=== | ===فرزندان=== | ||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
بعد از درگذشت نجفی، در سال ۱۲۶۶ق، در محفل درس [[شیخ مرتضی انصاری]] شرکت کرد.<ref>انصاری، زندگانی و شخصیت شیخ انصاری، ۱۳۸۰ق٬ ص۲۶۲ و ۹۵؛ مدرس تبریزی، ریحانه الادب، ۱۳۶۹ش٬ ج۲، ص۳۰۹.</ref> | بعد از درگذشت نجفی، در سال ۱۲۶۶ق، در محفل درس [[شیخ مرتضی انصاری]] شرکت کرد.<ref>انصاری، زندگانی و شخصیت شیخ انصاری، ۱۳۸۰ق٬ ص۲۶۲ و ۹۵؛ مدرس تبریزی، ریحانه الادب، ۱۳۶۹ش٬ ج۲، ص۳۰۹.</ref> | ||
::'''خودداری از پذیرفتن مرجعیت''' | ::'''خودداری از پذیرفتن مرجعیت''' | ||
وی با اینکه سرآمد شاگردان [[شیخ انصاری]] بود، بعد از درگذشت شیخ، [[وجوهات شرعی]] را نمی‌پذیرفت و هیچگاه به دنبال [[مرجع تقلید|مرجعیت]] نبود<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۳ق٬ ج۴، ص۵۵۹؛ حسینی، مردان علم در میدان عمل، نشر اسلامی٬ ص۱۹۳؛ مدرسی، تاریخ روابط ایران و عراق، ۱۳۵۱ش٬ ص۲۰۸.</ref> و در مقابل اصرار شاگردان برای قبول مرجعیت، آنان را به [[میرزای شیرازی]] ارجاع می‌داد.<ref>مطلبی٬ نجوم امت (حضرت آیت الله العظمی حاج میرزا حبیب الله رشتی رضوان الله علیه)٬ ۱۳۷۰ش٬ ص۶۵</ref> | وی با اینکه سرآمد شاگردان [[شیخ مرتضی انصاری|شیخ انصاری]] بود، بعد از درگذشت شیخ، [[وجوهات شرعی]] را نمی‌پذیرفت و هیچگاه به دنبال [[مرجع تقلید|مرجعیت]] نبود<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۳ق٬ ج۴، ص۵۵۹؛ حسینی، مردان علم در میدان عمل، نشر اسلامی٬ ص۱۹۳؛ مدرسی، تاریخ روابط ایران و عراق، ۱۳۵۱ش٬ ص۲۰۸.</ref> و در مقابل اصرار شاگردان برای قبول مرجعیت، آنان را به [[سید محمدحسن شیرازی|میرزای شیرازی]] ارجاع می‌داد.<ref>مطلبی٬ نجوم امت (حضرت آیت الله العظمی حاج میرزا حبیب الله رشتی رضوان الله علیه)٬ ۱۳۷۰ش٬ ص۶۵</ref> | ||
==آثار== | ==آثار== | ||
| خط ۱۱۱: | خط ۱۱۱: | ||
[[سید حسن صدر]] می‌گوید: استاد من در فتوا، ورع شدیدی داشت. دائم‌العباده بود و غالباً سکوت می‌کرد. همیشه در حال ذکر یا نماز بود حتی در سفر، زهدی عظیم داشت و بسیار روان تدریس می‌کرد.<ref>صدر، تكملة أمل الآمل، ۱۴۲۹ق٬ ج۲ ٬ ص۳۱۰.</ref> | [[سید حسن صدر]] می‌گوید: استاد من در فتوا، ورع شدیدی داشت. دائم‌العباده بود و غالباً سکوت می‌کرد. همیشه در حال ذکر یا نماز بود حتی در سفر، زهدی عظیم داشت و بسیار روان تدریس می‌کرد.<ref>صدر، تكملة أمل الآمل، ۱۴۲۹ق٬ ج۲ ٬ ص۳۱۰.</ref> | ||
[[سید محسن امین]] او را فقیهی اصولی دانسته که استاد علمای زمانش بود و موسس در علم اصول بود و چون او کسی فکری عمیق نداشت.<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۳ق٬ ج۴، ص.۵۶۰</ref> | [[سید محسن امین]] او را فقیهی اصولی دانسته که استاد علمای زمانش بود و موسس در علم اصول بود و چون او کسی فکری عمیق نداشت.<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۳ق٬ ج۴، ص.۵۶۰</ref> | ||
[[آقابزرگ تهرانی]] در جای جای کتابش او را [[آیت الله العظمی]]، [[علامه]] کبیر و استاد بزرگ خوانده است. <ref>آقابزرگ تهرانی٬ الذریعه، ۱۴۰۳ق، ج۲، ص۳۲۴ و ج۱ ٬ ص۲۶۷.</ref> | [[آقابزرگ تهرانی]] در جای جای کتابش او را [[آیت‌الله|آیت الله العظمی]]، [[علامه]] کبیر و استاد بزرگ خوانده است. <ref>آقابزرگ تهرانی٬ الذریعه، ۱۴۰۳ق، ج۲، ص۳۲۴ و ج۱ ٬ ص۲۶۷.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||