کاربر ناشناس
احمد بن منیر طرابلسی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
imported>Mahboobi بدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Mahboobi بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۸۶: | خط ۸۶: | ||
* به وی تهمت بی‌احترامی به [[صحابه]] نیز زده‌اند،<ref>ابن فضل‌الله، ج۱۵، ص۵۱۸؛ ابن خلكان، ج۴، ص۴۵۸</ref> اما در دیوان او شعری كه چنین معنایی از آن برآید، دیده نمی‌شود، وی فرمانروایان سنی را به عنوان مسلمانانی كه در برابر صلیبیان پایداری می‌كرده‌اند، بسیار ستوده است.<ref>ابوشامه، ج۱، ص۶۹-۹۵</ref> از این‌رو، می‌توان گفت كه ابن منیر هنگامی كه در [[دمشق]] مورد آزار قرار می‌گرفت، خشم خویش را با سرودن هجاهای تند بر دشمنانش فرو می‌ریخت، شاید از همین رو در گزارش سفر نخست وی به دمشق نشانه‌ای از سرودن اشعار هجوآمیز در دست نیست. | * به وی تهمت بی‌احترامی به [[صحابه]] نیز زده‌اند،<ref>ابن فضل‌الله، ج۱۵، ص۵۱۸؛ ابن خلكان، ج۴، ص۴۵۸</ref> اما در دیوان او شعری كه چنین معنایی از آن برآید، دیده نمی‌شود، وی فرمانروایان سنی را به عنوان مسلمانانی كه در برابر صلیبیان پایداری می‌كرده‌اند، بسیار ستوده است.<ref>ابوشامه، ج۱، ص۶۹-۹۵</ref> از این‌رو، می‌توان گفت كه ابن منیر هنگامی كه در [[دمشق]] مورد آزار قرار می‌گرفت، خشم خویش را با سرودن هجاهای تند بر دشمنانش فرو می‌ریخت، شاید از همین رو در گزارش سفر نخست وی به دمشق نشانه‌ای از سرودن اشعار هجوآمیز در دست نیست. | ||
هجاهای او بر دو گونه است: | * هجاهای او بر دو گونه است: | ||
# برخی از آنها چنانكه گفته شد، بسیار سخیف است و ظاهراً این اشعار همانهاست كه وی در هجو دشمنان می‌سروده، و در همین سروده‌هاست كه او به گفته [[ابن عساکر]] از واژه‌های عامیانه سود جسته است.<ref> تاریخ مدینة دمشق، ج۲، ص۷۸۸، التاریخ الكبیر، ج۲، ص۹۷</ref> | # برخی از آنها چنانكه گفته شد، بسیار سخیف است و ظاهراً این اشعار همانهاست كه وی در هجو دشمنان می‌سروده، و در همین سروده‌هاست كه او به گفته [[ابن عساکر]] از واژه‌های عامیانه سود جسته است.<ref> تاریخ مدینة دمشق، ج۲، ص۷۸۸، التاریخ الكبیر، ج۲، ص۹۷</ref> | ||
# در برخی دیگر از این اشعار، مثلاً هجو مردی بخیل،<ref>عمادالدین، قسم شعراء الشام، ج۱، ص۹۰</ref> غرض وی نوعی شوخی و مطایبه است كه گویا از ویژگیهای شخصیت او بوده است، چنانكه حتی در برابر فرمانروایان نیز از اینگونه شوخیها پرهیز نمی‌كرده است.<ref>ر.ک:ابن عدیم، ص۱۵۷</ref> | # در برخی دیگر از این اشعار، مثلاً هجو مردی بخیل،<ref>عمادالدین، قسم شعراء الشام، ج۱، ص۹۰</ref> غرض وی نوعی شوخی و مطایبه است كه گویا از ویژگیهای شخصیت او بوده است، چنانكه حتی در برابر فرمانروایان نیز از اینگونه شوخیها پرهیز نمی‌كرده است.<ref>ر.ک:ابن عدیم، ص۱۵۷</ref> | ||