پرش به محتوا

عبدالله بن عبدالمطلب: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
خط ۷۱: خط ۷۱:
وفات عبدالله بنابر نظریه مشهور، پیش از میلاد رسول خدا بوده است؛<ref>ذهبی، سیر اعلام النبلاء، جلد۱، ص۱۶۵.</ref> اما یعقوبی همین نظریه مشهور را خلاف اجماع و به موجب روایتی از [[امام صادق(ع)]]، وفات او را دو ماه پس از ولادت رسول خدا دانسته است.<ref>یعقوبی، تاریخ یعقوبی، جلد۲، ص۱۰.</ref> [[کلینی]] نیز همین قول را برگزیده است<ref> کلینی، ''کافی''، ج۱، ص۴۳۹.</ref> ۲۸ ماه پس از ولادت پیامبر و هفت ماه پس از آن هم نقل شده است.<ref>ابن اثیر، ''اسد الغابه''، ج۱، ص۲۰؛ مجلسی، ''بحار الانوار''، ج۱۵ ، ص۱۲۵.</ref> به علاوه مسعودی قول یک ماه پس از تولد و سال دوم تولد را نیز نقل کرده است.<ref>مسعودی، ''التنبیه و الاشراف''، ص ۱۹۶.</ref>
وفات عبدالله بنابر نظریه مشهور، پیش از میلاد رسول خدا بوده است؛<ref>ذهبی، سیر اعلام النبلاء، جلد۱، ص۱۶۵.</ref> اما یعقوبی همین نظریه مشهور را خلاف اجماع و به موجب روایتی از [[امام صادق(ع)]]، وفات او را دو ماه پس از ولادت رسول خدا دانسته است.<ref>یعقوبی، تاریخ یعقوبی، جلد۲، ص۱۰.</ref> [[کلینی]] نیز همین قول را برگزیده است<ref> کلینی، ''کافی''، ج۱، ص۴۳۹.</ref> ۲۸ ماه پس از ولادت پیامبر و هفت ماه پس از آن هم نقل شده است.<ref>ابن اثیر، ''اسد الغابه''، ج۱، ص۲۰؛ مجلسی، ''بحار الانوار''، ج۱۵ ، ص۱۲۵.</ref> به علاوه مسعودی قول یک ماه پس از تولد و سال دوم تولد را نیز نقل کرده است.<ref>مسعودی، ''التنبیه و الاشراف''، ص ۱۹۶.</ref>


علت وفات عبداللّه را در [[مدینه]] چنین نوشته‌اند: عبدالله برای تجارت با کاروان قریش رهسپار [[شام]] شد و در بازگشت بر اثر بیماری، در مدینه در میان «‌بنی عدی بن النجّار‌» توقف کرد. او یک ماه بستری بود. چون کاروان [[قریش]] به [[مکه]] رفتند و [[عبدالمطلب|عبدالمطّلب]] از حال وی جویا شد، بزرگ‌ترین فرزند خود حارث را نزد وی به یثرب فرستاد، اما «‌حارث‌» هنگامی به [[یثرب]] رسید که «‌عبداللّه‌» وفات کرده بود.{{مدرک}}
علت وفات عبدالله را در [[مدینه]] چنین نوشته‌اند: عبدالله برای تجارت با کاروان قریش رهسپار [[شام]] شد و در بازگشت بر اثر بیماری، در مدینه در میان «‌بنی عدی بن النجّار‌» توقف کرد. او یک ماه بستری بود. چون کاروان [[قریش]] به [[مکه]] رفتند و [[عبدالمطلب|عبدالمطّلب]] از حال وی جویا شد، بزرگ‌ترین فرزند خود حارث را نزد وی به یثرب فرستاد، اما «‌حارث‌» هنگامی به [[یثرب]] رسید که «‌عبدالله‌» وفات کرده بود.{{مدرک}}


از «‌عبداللّه‌» کنیزی به نام «‌[[ام ایمن|ام أیمَن]] »، پنج شتر، یک گله گوسفند، شمشیری کهن و پولی نیز به جای ماند که رسول خدا آنها را [[ارث]] برد.<ref>مجلسی، بحار، ج ۱۵ ، ص ۱۲۵ ، ابن اثیر، اسد الغابه، ج ۱ ، ص۲۱.</ref>
از «‌عبدالله‌» کنیزی به نام «‌[[ام ایمن|ام أیمَن]] »، پنج شتر، یک گله گوسفند، شمشیری کهن و پولی نیز به جای ماند که رسول خدا آنها را [[ارث]] برد.<ref>مجلسی، بحار، ج ۱۵ ، ص ۱۲۵ ، ابن اثیر، اسد الغابه، ج ۱ ، ص۲۱.</ref>


===بارگاه عبدالله===
===بارگاه عبدالله===
به نقل منابع تاریخی، قبر عبداللَّه، همراه شماری قبر دیگر در محلی در مدینه مشهور به‌دار النابغة بوده است که اکنون در توسعه غربی مسجد، داخل مسجد شده است. بیشتر پژوهشگران در این که او در مدینه درگذشته تردید نکرده‌اند و آنگونه که شهرت یافته، قبر او در محلّی بوده که بعدها به‌دار النابغة شهرت یافته است. از این محل، عکسهایی بر جای مانده و در حال حاضر، در مسجد النبی(ص) قرار دارد. نایب الصدر شیرازی در سال ۱۳۰۵ از این محل دیدن کرده<ref>نک: سفرنامه، ص۲۳۲.</ref> و اشعار ترکی که در آنجا نوشته شده بوده، در کتابش آورده است. بر اساس این اشعار، قبر در گنبد و بارگاهی بوده که در سال ۱۲۴۵ ق. ساخته شده است.<ref>جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، ص۳۵۲.</ref> به نوشته ابراهیم پاشا رفعت مصری قبر ضریح داشته است.<ref>صبری پاشا، مرآت الحرمین، ج۴، ص۷۰۸.</ref>
به نقل منابع تاریخی، قبر عبدالله، همراه شماری قبر دیگر در محلی در مدینه مشهور به‌دار النابغة بوده است که اکنون در توسعه غربی مسجد، داخل مسجد شده است. بیشتر پژوهشگران در این که او در مدینه درگذشته تردید نکرده‌اند و آنگونه که شهرت یافته، قبر او در محلّی بوده که بعدها به‌دار النابغة شهرت یافته است. از این محل، عکسهایی بر جای مانده و در حال حاضر، در مسجد النبی(ص) قرار دارد. نایب الصدر شیرازی در سال ۱۳۰۵ از این محل دیدن کرده<ref>نک: سفرنامه، ص۲۳۲.</ref> و اشعار ترکی که در آنجا نوشته شده بوده، در کتابش آورده است. بر اساس این اشعار، قبر در گنبد و بارگاهی بوده که در سال ۱۲۴۵ ق. ساخته شده است.<ref>جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، ص۳۵۲.</ref> به نوشته ابراهیم پاشا رفعت مصری قبر ضریح داشته است.<ref>صبری پاشا، مرآت الحرمین، ج۴، ص۷۰۸.</ref>


جز نایب الصدر شیرازی، از نویسندگان فارسی زبان، فرهاد میرزا<ref>سفرنامه، ص۱۵۲.</ref> و سید اسماعیل مرندی<ref>مرندی، «گزارشی از مدینه و بقیع در سال ۱۲۵۵»، فصلنامه میقات حج، ص۱۱۷.</ref> و شماری دیگر از سفرنامه نویسان، بارگاه عبدالله را یکی از بارگاههای مدینه معرّفی نموده‌اند. با اینکه وهابیان پس از تسلّط، همه بقعه‌های موجود در بقیع و خارج بقیع را تخریب نمودند امّا ساختمان بقعه عبدالله تا سال ۱۳۵۵ش همچنان باقی بوده است.{{مدرک}}
جز نایب الصدر شیرازی، از نویسندگان فارسی زبان، فرهاد میرزا<ref>سفرنامه، ص۱۵۲.</ref> و سید اسماعیل مرندی<ref>مرندی، «گزارشی از مدینه و بقیع در سال ۱۲۵۵»، فصلنامه میقات حج، ص۱۱۷.</ref> و شماری دیگر از سفرنامه نویسان، بارگاه عبدالله را یکی از بارگاههای مدینه معرّفی نموده‌اند. با اینکه وهابیان پس از تسلّط، همه بقعه‌های موجود در بقیع و خارج بقیع را تخریب نمودند امّا ساختمان بقعه عبدالله تا سال ۱۳۵۵ش همچنان باقی بوده است.{{مدرک}}
۱۷٬۳۲۱

ویرایش