انتظار فرج: تفاوت میان نسخه‌ها

عده‌ایی معتقدند نفس غیبت امام، نشانه این است که پیاده کردن احکام اسلامی ممکن نیست پس تلاش در این زمینه نیاز نیست که اگر ممکن بود امام زمان ظهور می‌کرد.<ref>باقی، در شناخت‌ حزب‌ قاعدین‌ زمان، ۱۳۶۳، ص‌ ۲۹ و ۳۶</ref> [[تفسیر نمونه]] در تبیین انتظار گفته که انتظار آميزه اى از دو عنصر است: عنصر نفى و عنصر اثبات. عنصر نفى همان بيگانگى با وضع موجود و ناخشنودى از آن است و عنصر اثبات اميد به آينده اى روشن و آرمانى و بسترسازى براى آن است. <ref>مکارم ، ناصر، تفسیر نمونه، ج۷، ص ۴۵۱.</ref>بر اساس دیدگاه تفسیر نمونه همین برداشت از انتظار سبب می شود که انسان  هر گونه همکاری با عوامل ظلم وفساد را ترک کند و حتی با آنها مبارزه کند و هم  به خودسازى و خوديارى و جلب آمادگى‌هاى جسمى و روحى و مادى و معنوى براى شكل گرفتن حكومت واحد جهانى بپردازد.<ref>مکارم ، ناصر، تفسیر نمونه، ج۷، ص ۴۵۲.</ref>

دیدگاه دیگری در مورد مسئله حکومت در دوران غیبت معتقد است، غیبت موجب محرومیت از همه برکات وجود امام است که از آن جمله تشکیل حکومت است.<ref>انصاری، المکاسب، (چاپ‌ سنگی، ۱۳۷۵ق) ص‌ ۱۵۴-۱۵۵</ref> شهید مطهری این دیدگاه را نقل می‌کند و می‌گوید همین نگاه‌ها باعث می‌شود که عده‌ای از فقیهان نخستین، به دفن [[سهم امام]] از خمس اقدام کردند.<ref>مکی، الروضه البهیه، ۱۳۶۵، ج‌ ۱، ص‌ ۱۳۴ و ۱۳۹</ref>{{یادداشت|  تعبیر شهید ثانی استیداع خمس یعنی به امان نهادن نزد کسی است تا امام زمان (ع )ظهور کند.«ومن لا يرى ذلك يجب عليه أن يستودعه له إلى ظهوره، فإذا حضرته الوفاة أودعه من ثقة.» شهید ثانی، الروضة البهية في شرح اللمعة الدمشقية، ج۲۷ ص۷۹.}}  

و اما اخباری‌ها از شیعه که اجتهاد را انکار می‌کنند اصولا نقشی برای عالم شیعه به این معنا قائل نیستند و امر حکومت در عصر غیبت در نظر ایشان منتفی است چرا که اجتهاد و نظر مجتهد را ظنی و غیر معتبر می‌دانند.<ref>استرآبادی، الفوائد المدنیه، بی‌تا</ref> در مقابل [[آیت الله منتظری]] با اشاره به واگذاری حکومت به افرادی مثل [[مالک اشتر]] یا واگذاری مسئولیت [[فتوا]] به [[ابان بن تغلب]] یا [[زکریا بن آدم]] نشان می‌دهد که نظر غیر معصوم که برخاسته از [[اجتهاد]] و نظر خودش می‌باشد، بر دیگران لازم الاطاعه می‌باشد.<ref>منتظری، دراسات‌ فی‌ ولایة الفقیه، ج‌ ۱، ص۳۳۶، ۳۹۵</ref>

[[امام خمینی]] در نقد دیدگاه‌تقیه در عصر غیبت معتقدند که تقیه مربوط به فروع است اما برای حفظ اصول اسلام و حیثیت اسلام جای تقیه نیست.<ref>خمینی، ولایت‌و فقیه، همان، ص۱۳۵</ref> و تاکید می‌کنند که آیا باید از اجرای احکام اسلام در این هزار و دویست سال گذشته دست برداریم و ممکن است تا هزار سال دیگر هم ظهور نباشد. این تعطیلی احکام و اسلام را چگونه می‌توان پذیرفت؟