confirmed، templateeditor
۱۱٬۱۲۹
ویرایش
سوره بقره: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
ویکی سازی
جز (ویکی سازی) |
|||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
'''سوره بقره''' بزرگ‌ترین [[سوره]] قرآن، دومین سوره و از [[سورههای مکی و مدنی|سورههای مدنی قرآن]] است که در [[جزء (قرآن)|جزء‌های]] اول، دوم و سوم جای دارد. نام‌گذاری این سوره به نام «بقره» به دلیل وجود داستان [[گاو بنی‌اسرائیل]] در آن است. | '''سوره بقره''' بزرگ‌ترین [[سوره]] قرآن، دومین سوره و از [[سورههای مکی و مدنی|سورههای مدنی قرآن]] است که در [[جزء (قرآن)|جزء‌های]] اول، دوم و سوم جای دارد. نام‌گذاری این سوره به نام «بقره» به دلیل وجود داستان [[گاو بنی‌اسرائیل]] در آن است. | ||
هدف عمده سوره بقره را هدایت انسان و اعلام این مسئله دانسته‌اند که انسان باید به همه آنچه [[خدا]] به وسیله [[پیامبران|پیامبرانش]] نازل کرده، [[ایمان]] بیاورد و تفاوتی میان [[رسول|رسولان]] او قائل نشود. سوره بقره را به لحاظ محتوا، سوره جامعی دانسته‌اند که هم از [[اصول عقاید]] سخن گفته و هم [[احکام]]ِ مسائلِ عبادى، اجتماعى، سياسى و اقتصادى را مطرح کرده است. داستان [[آدم (پیامبر)|آدم]] و [[فرشته|فرشتگان]]، داستان‌هایی مربوط به [[بنی‌اسرائیل]]، داستان [[ابراهیم (پیامبر)|ابراهیم]] و زنده شدن مردگان و داستان [[طالوت]] و [[جالوت]] از جمله داستان‌ها و روایات تاریخی سوره بقره است. | هدف عمده سوره بقره را هدایت انسان و اعلام این مسئله دانسته‌اند که انسان باید به همه آنچه [[خدا]] به وسیله [[پیامبران|پیامبرانش]] نازل کرده، [[ایمان]] بیاورد و تفاوتی میان [[رسول|رسولان]] او قائل نشود. سوره بقره را به لحاظ محتوا، سوره جامعی دانسته‌اند که هم از [[اصول عقاید]] سخن گفته و هم [[احکام]]ِ مسائلِ عبادى، اجتماعى، سياسى و اقتصادى را مطرح کرده است. داستان [[آدم (پیامبر)|آدم]] و [[فرشته|فرشتگان]]، داستان‌هایی مربوط به [[بنی‌اسرائیل]]، داستان [[ابراهیم (پیامبر)|ابراهیم]] و زنده شدن مردگان و [[نبرد طالوت و جالوت|داستان [[طالوت<nowiki>]]</nowiki> و [[جالوت<nowiki>]]</nowiki>]] از جمله [[قصص القرآن|داستان‌ها]] و روایات تاریخی سوره بقره است. | ||
[[آیة الکرسی]]، [[آیه آمن الرسول]]، آیه [[قبله]] و بلندترین آیه قرآن، (آیه ۲۸۲) جزو سوره بقره هستند. در [[حدیث|روایتی]] از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] آمده سورهٔ بقره بافضیلت‌ترین سوره [[قرآن]] و آیة الکرسی بافضیلت‌ترین [[آیه]] آن است. | [[آیة الکرسی]]، [[آیه آمن الرسول]]، آیه [[قبله]] و بلندترین آیه قرآن، (آیه ۲۸۲) جزو سوره بقره هستند. در [[حدیث|روایتی]] از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] آمده سورهٔ بقره بافضیلت‌ترین سوره [[قرآن]] و آیة الکرسی بافضیلت‌ترین [[آیه]] آن است. | ||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
==معرفی== | ==معرفی== | ||
'''نام‌گذاری''' | '''نام‌گذاری''' | ||
نام سوره بقره (گاو ماده) از داستان [[گاو بنی‌اسرائیل]] (در آیات ۶۷ تا ۷۳) گرفته شده که قرآن در این داستان به «بهانه‌های بنی‌اسرائیل» پرداخته است.<ref>مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱، ص۵۹.</ref> فُسْطاط القرآن،{{یاد| فسطاط به معنی خیمه است؛ زیرا این سوره مانند خیمه بسیاری از احکام اسلام را در بردارد و سنام به معنی قله و اوج است که نشانگر جایگاه والای سوره بقره است. سیوطی، الاتقان فی علوم القرآن، ۱۳۹۴ق، ج۱، ص۱۹۱.}} سَنام القرآن، سید القرآن و زهرا نام‌های دیگر سوره بقره هستند.<ref>خرمشاهی، «سوره بقره»، ص۱۲۳۶؛ محققیان، «سوره بقره»، ص۷۰۰.</ref> سوره بقره و [[سوره آل‌عمران|سوره آل عمران]] را با هم، [[زهراوان|زَهراوان]] نامیده‌اند.<ref>خرمشاهی، «سوره بقره»، ص۱۲۳۶.</ref> همچنین در روایتی، [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] از دو سوره بقره و سوره آل‌عمران به عنوان جمال القرآن یاد کرده است.<ref>تمیمی آمدی، غرر الحكم، ۱۴۱۰ق، ص۳۳۸.</ref> | نام سوره بقره (گاو ماده) از داستان [[گاو بنی‌اسرائیل]] (در آیات ۶۷ تا ۷۳) گرفته شده که قرآن در این داستان به «بهانه‌های بنی‌اسرائیل» پرداخته است.<ref>مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱، ص۵۹.</ref> فُسْطاط القرآن،{{یاد| فسطاط به معنی خیمه است؛ زیرا این سوره مانند خیمه بسیاری از احکام اسلام را در بردارد و سنام به معنی قله و اوج است که نشانگر جایگاه والای سوره بقره است. سیوطی، الاتقان فی علوم القرآن، ۱۳۹۴ق، ج۱، ص۱۹۱.}} سَنام القرآن، سید القرآن و زهرا نام‌های دیگر سوره بقره هستند.<ref>خرمشاهی، «سوره بقره»، ص۱۲۳۶؛ محققیان، «سوره بقره»، ص۷۰۰.</ref> سوره بقره و [[سوره آل‌عمران|سوره آل عمران]] را با هم، [[زهراوان|زَهراوان]] نامیده‌اند.<ref>خرمشاهی، «سوره بقره»، ص۱۲۳۶.</ref> همچنین در روایتی، [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] از دو سوره بقره و سوره آل‌عمران به عنوان جمال القرآن یاد کرده است.<ref>تمیمی آمدی، غرر الحكم، ۱۴۱۰ق، ص۳۳۸.</ref> | ||