اشعث بن قیس کندی: تفاوت میان نسخه‌ها

==زندگی==

اشعث بن قیس از [[قبیله کنده]] و اهل [[حضرموت|حَضرَموت یمن]] بود.<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۱۳۳.</ref> برخی از تاریخ‌نگاران نام او را مَعْدی‌کَرِب، لقبش را اشعث به معنای ژولیده‌موی و کنیه‌اش را ابومحمد دانسته‌اند.<ref>ابن حجر، الاصابه، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۲۳۹؛ ‌ابن اثیر، اسدالغابه، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۱۸.</ref> در سال دهم هجری<ref>ابن اثیر، اسد الغابه، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۱۸.</ref> به همراه افرادی از قبیله‌اش به مدینه نزد پیامبر(ص) رفت و مسلمان شد.<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۱۳۳.</ref> از این‌رو از [[صحابه|صحابه پیامبر(ص)]] شمرده‌ شده و شرح حالش در منابع صحابه‌نگاری ذکر شده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: ابن عبدالبر، الاستیعاب، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۱۳۳؛ ابن اثیر، اسدالغابه، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۱۸-۱۱۹؛ ابن حجر، الاصابه، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۲۳۹-۲۴۰.</ref> همچنین در منابع [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] از جمله [[صحیح البخاری (کتاب)|صحیح بخاری]]<ref>برای نمونه نگاه کنید به: بخاری صحیح البخاری، ۱۴۲۲ق، ج۹، ص۸ باب القسامه.</ref> و [[صحیح مسلم (کتاب)|صحیح مسلم]] روایاتی وجود دارد که وی از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر]] نقل کرده است.<ref>ابن حجر، الاصابه، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۲۳۹.</ref>

اشعث پس از درگذشت پیامبر(ص) از [[بیعت]] با [[ابوبکر بن ابی‌قحافه|ابوبکر]] خودداری کرد.<ref>ابن قتیبه، المعارف، ۱۹۹۲م، ص۳۳۴.</ref> ابوبکر سربازانی را به یمن فرستاد تا اشعث را [[اسیر]] کنند و به [[مدینه]] ببرند. بعد از آن ابوبکر اشعث را آزاد کرد و خواهرش [[ام فروه خواهر ابوبکر|ام فروه]] را به [[ازدواج]] او درآورد.<ref>ابن اثیر، اسدالغابه، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۱۸؛ ابن حجر، الاصابه، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۲۳۹؛ خلیفه، تاریخ خلیفه، ۱۴۱۵ق، ص۶۰-۶۱.</ref>

اشعث در ۶۳ سالگی درگذشت.<ref>ابن حجر، الاصابه، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۲۴۰.</ref> مرگ او در سال ۴۰<ref>خلیفه، تاریخ خلیفه، ۱۴۱۵ق، ص۱۲۰؛ ابن اثیر، اسدالغابة، ۱۴۰۹ق، ج‏۱، ص۱۱۹؛ ابن قتیبه، المعارف، ۱۹۹۲م، ص۳۳۴.</ref> یا ۴۲ قمری ثبت شده است.<ref>ابن اثیر، اسد الغابه، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۱۹.</ref> ابونعیم در [[معرفة الصحابه]] می‌نویسد که اشعث بعد از شهادت امام علی(ع) چهل شب زنده بود و پس از مرگش  [[امام حسن مجتبی علیه‌السلام|امام حسن(ع)]]  که دامادش بود بر او [[نماز میت|نماز]] گزارد.<ref>اصفهانی، معرفة الصحابه، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۲۸۵، ابن عبدالبر، الاستیعاب، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۱۳۴؛ ابن اثیر، اسد الغابه، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۱۹.</ref>