موسیقی لهوی: تفاوت میان نسخه‌ها

با ظهور ابزار جدید موسیقی، [[فقه|فقیهان]] متأخر نیز درباره ماهیت غناء بحث کرده‌اند و آن را شامل موسیقی دانسته‌اند؛ از جمله، میرزا یوسف آقا مجتهد اردبیلی، از فقهای [[قرن چهاردم هجری قمری]]، درباره حکم شنیدن [[غناء]] از طریق گرامافون و تلفن بحث می‌کند که آیا غناء از عوارض صوت است، آیا حقیقت صوت، فقط صدای حاصل از انسان است یا شامل صدای دیگر صاحبان روح مانند ملک و جن و حتی صدای حاصل از اجسام و جمادات می‌شود یا خیر؟<ref> آقا مجتهد اردبیلی، رسالة فی الغناء، ۱۴۱۸ق، ص۲ـ۳۰؛ همچنین نگاه کنید به: کاشانی، رسالة فی تحریم الغناء، ۱۴۱۸ق، ص۱ـ۱۲.</ref> [[ابن خلدون]] نیز درباره هنر و مهارت موسیقی (صناعة الغناء) سخن گفته است و آن را از جنس تقطیع صوت می‌داند که می‌تواند در کلام و صوت انسان (مانند شعر) و نیز آلات موسیقی جاری گردد.<ref> مختاری، غنا موسیقی، ۱۴۱۹ق، ج۳، ص۲۵۶۱-۲۵۶۹.</ref>

برخی از [[فقه|فقهای]] قرن ۱۴و ۱۵ هجری قمری، میان ساز و آواز تفاوت قائل‌اند و به همین معنای کاربردی و امروزی موسیقی و [[غناء]] معتقدند؛ یعنی هر غنائی را موسیقی می‌دانند اما هر موسیقی را غناء نمی‌دانند.<ref> فغفور، «جستاری درباره موسیقی و معیارهای آن در اسلام»، ۱۳۸۶ش، ص۱۲۵.</ref>