سید محمدحسن شیرازی: تفاوت میان نسخه‌ها

در سال ۱۲۹۱ق ، با اقامت میرزای شیرازی در سامرا و حضور شاگردان وی در این شهر [[حوزه علمیه سامرا]] و مکتب سامرا شکل گرفت.<ref>دارابی، «حوزه علمیه تقریب‌گرای سامرا و نقش میرزای شیرازی»، ص۴۱.</ref> این حوزه حدود ۲۰ سال فعال بود و با درگذشت میرازی شیرازی در سال ۱۳۱۲ق و هجرت عالمان به [[کربلا]] و نجف، از رونق افتاد. [[سید حسن صدر]]، [[سید محسن امین]]، [[سید عبدالحسین شرف‌الدین|شرف‌الدین عاملی]]، [[محمدجواد بلاغی]]، شیخ محسن شراره، [[آقا بزرگ تهرانی]]، [[علامه امینی]] و [[محمدرضا مظفر]] از بزرگان حوزه سامرا بودند.<ref> نگاه کنید به صحتی سردرودی، گزیده سیمای سامرا سینای سه موسی، ۱۳۸۸ش، ص۱۴۸ـ۱۴۴.</ref> سبک و شیوه میرزای شیرازی و شاگردان او در تدریس و نگارش [[فقه]] و [[اصول فقه|اصول]] به مکتب سامرا شناخته می‌شود.<ref>حسینی، «نگاهی به مدرسه قم و نجف»، ص۴۲.</ref> [[سید رضی شیرازی]] از نوادگان میرزا مهم‌ترین هدف وی از اقامت در سامرا را [[تقریب]] شیعه و سنی ارزیابی کرده است.<ref>دارابی، «حوزه علمیه تقریب‌گرای سامرا و نقش میرزای شیرازی»، ص۴۱.</ref> از این رو پرهیز از تفرقه‌گرایی و تعامل با [[اهل سنت]] از ویژگی های مکتب سامرا دانسته شده است.<ref>دارابی، «حوزه علمیه تقریب‌گرای سامرا و نقش میرزای شیرازی»، ص۴۲.</ref>