عذاب ابدی: تفاوت میان نسخه‌ها

خلود و جاودانگی روح آدمی بعد از مرگ، جزو آموزه‌های دین اسلام و بسیاری از ادیان دیگر از جمله [[یهودیت]] و [[مسیحیت]] است.<ref>بلانیان و دهقانی محمودآبادی، «خلود در عذاب»، ص۱۷۷. </ref> [[ملاصدرا]] در آثار فلسفی خود مانند [[الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعة (کتاب)|الحکمة المتعالیه]]<ref>سفر ۴، ج۲، ص۳۴۶</ref> و [[الشواهد الربوبیه]]<ref>ص ۳۸۵</ref> و عرشیه<ref>ص ۲۸۰</ref> خلود اهل آتش را «مسألة عویصه» و سخت خوانده است.<ref>ملاصدرا، الاسفار،  ۱۹۸۱م، ج ۹، ص۳۴۶.</ref> و سبزواری فیلسوف شیعه آن را از اسراری می‌داند که اکثریت انسان‌ها بدان راه ندارند.<ref>سبزواری، رسائل حکیم سبزواری، ۱۳۷۶ش، ص۳۲۹.</ref> اختلاف در مسئله عذاب ابدی به حدی است که عده‌ای آن را اجماعی و ضروری دین می‌دانند و برخی دیگر آن را به قدری دور از عقل تلقی می‌کنند که نمی‌توان آن را به دین نسبت داد.<ref>قدردان قراملکی، «تأملی در جاودانگی عذاب کفار ۱»، ص۱۳۰.</ref>  

به طور کلی، این افراد یا گروه‌ها در قرآن به خلود در آتش [[وعید]] داده شده‌اند: [[ کفر|کافران]]،<ref> سوره آل‌عمران،آیه ۱۱۶؛سوره بینه،آیه ۶، سوره احزاب،آیه ۶۴-۶۵</ref> [[شرک|مشرکان]]،<ref>سوره بینه،آیه ۶؛ سوره فرقان،آیه ۶۸-۶۹</ref> و [[منافق|منافقان]]<ref>سوره توبه،آیه۶۸،سوره مجادله،آیه ۱۴-۱۷</ref>

در باب خلود در جهنم روایات فراوانی ذکر شده است. به تعبیر طباطبایی،<ref>علامه طباطبائی، المیزان، الناشر منشورات اسماعيليان، ج۱، ص۴۱۲</ref> روایات رسیده از اهل‌بیت دربارهٔ اصل خلود عذاب به حد [[خبر مستفیض |استفاضه]] رسیده است.

در برخی روایات، خلود در آتش و عذاب دائم، مختص کافران و اهل انکار و شرک دانسته شده است، از جمله در حدیثی از [[امام موسی کاظم علیه‌السلام|امام موسی بن جعفر]] نقل شده که خداوند جز اهل کفر و شرک، کسی را در آتش مُخلَّد(جاودانه) نمی‌کند و در ادامه از پیامبر نقل کرده که شفاعت من شامل کسانی از امتم که مرتکب [[گناهان کبیره|گناه کبیره]] شده‌اند، خواهد شد.<ref>ابن‌بابویه، ص۴۰۷-۴۰۸؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۸، ص۳۴، ۳۵۱؛ برای آگاهی از احادیث دیگر با این مضمون: مجلسی، بحارالانوار، ج۸، ص۳۵۵، ۳۵۸-۳۵۹ </ref>