ابوجهل: تفاوت میان نسخه‌ها

| خویشاوندان سرشناس = [[عکرمة بن ابی‌جهل]]

کنیه ابوجهل ابوالحَکم بود اما پیامبر(ص) او را ابوجهل نامید.<ref> بلاذری، انساب الاشراف، ۱۹۵۹م، ج۱، ص۱۲۵.</ref> دلیل این نامگذاری جهالت او و دشمنی‌اش با اسلام ذکر شده است.<ref>ابن درید، الاشتقاق، ۱۴۱۱ق، ص۱۴۸.</ref> همچنین برپایه روایتی از پیامبر(ص) فرعون امت اسلام، ابوجهل است.<ref>ابن اسحاق، سیره ابن اسحاق، مکتب دراسات التاریخ و المعارف الاسلامیه، ص۲۱۰.</ref>

 

[[عکرمة بن ابی‌جهل]] فرزند او بود که با پیامبر دشمنی می‌کرد اما پس از [[فتح مکه]] مسلمان شد.<ref> ابن‌جوزی، المنتظم، ۱۴۱۲ق، ج۴، ص۱۵۵-۱۵۶.</ref>

به گزارش عبدالملک بن هشام، مشرکان در [[دارالندوه]] برای تصمیم‌گیری درباره نحوه برخورد با پیامبر گرد هم آمدند به پیشنهاد ابوجهل قرار شد که پیامبر(ص) کشته شود اما در قتل او همه قبایل مشارکت کنند تا بنی‌هاشم نتوانند با همه قبایل درگیر جنگ شوند و به خون‌بهای او رضایت دهند. از این رو در [[لیلة‌المبیت]] برای عملی کردن نقشه قتل پیامبر(ص) از هر قبیله یک نفر حاضر شد. ابوجهل نیز در میان حاضران بود و آنان را تشویق می‌کرد اما با خروج پیامبر(ص) و خوابیدن امام علی(ع) در جای او این نقشه عملی نشد.<ref>ابن هشام، السیرة النبویة، دارالمعرفه، ج۱، ص۴۸۲-۴۸۳.</ref> ابوجهل در سی سالگی به عضویت [[دارالندوه]] درآمد، در حالی که در آن زمان اعضای دارالندوه به جز [[بنی‌قصی]] می‌بایست بیش از چهل سال داشته باشند.<ref>ابن درید، الاشتقاق، ۱۴۱۱ق، ص۱۵۵.</ref>  

او همچنین تلاش می‌کرد که رابطه قریش با بنی‌هاشم را قطع کند.<ref> ابن‌هشام، السیرة النبویة، دارالمعرفه، ج۱، ص۳۵۳ـ۳۵۴.</ref> و مانع از رسیدن آذوقه به بنی‌هاشم در [[شعب ابی‌طالب]] می‌شد.<ref>ابن اسحاق، سیره ابن اسحاق، ص۱۶۱.</ref>

ابوجهل مسلمانان را آزار و اذیت می‌کرد و مانع از پیوستن افراد به اسلام می‌شد.<ref> ابن‌هشام، السیرة النبویة، ج۱، ص۳۲۰.</ref> هنگامی که کسی مسلمان می‌شد او را تهدید و شکنجه می‌کرد تا از اسلام دست بردارند<ref> ابن‌هشام، السیرة النبویة، ج۱، ص۳۲۰.</ref> از جمله [[بلال حبشی]]<ref> ابن‌اثیر، اسدالغابه، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۲۴۳.</ref> [[یاسر بن عامر]] و [[سمیه بنت خباط]] به دست وی شکنجه می‌شدند و سمیه بر اثر شکنجه‌های وی به شهادت رسید.<ref> ابن‌عبدالبر، الاستیعاب، ۱۴۱۲ق، ج۴، ص۱۸۶۵.</ref> همچنین او عیاش بن ابی‌ربیعه برادر مادری‌اش که برای پیوستن به [[مهاجران]] عازم [[مدینه]] شده بود را از قبا به مکه بازگرداند و زندانی کرد.<ref> ابن سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۰ق، ج۴، ص۹۶.</ref>  

در سال دوم هجری کاروانی از قریش به ریاست [[ابوسفیان]] مورد تهدید مسلمانان قرار گرفت، ابوجهل با لشکری برای حمایت از آن کاروان از مکه خارج شد. با آنکه کاروان به سلامت گذشت، اما به اصرار ابوجهل لشکر مکه به سوی چاه‌های [[بدر]] حرکت کرد<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۴۳ـ۴۴؛ ابن‌هشام، السیرة النبویة، ج۱، ص۶۱۸ـ۶۱۹.</ref> و میان آنان و مسلمانان جنگ بدر رخ داد لشکر مکه از مسلمانان شکست خورد و ابوجهل به همراه شماری دیگر از سران قریش کشته شدند.<ref>ابن‌هشام، السیرة النبویة، ج۱، ص۶۳۵ـ۶۳۶؛ واقدی، المغازی، ج۱، ص۸۹ـ۹۰.</ref> ابوجهل به دست [[معاذ ‌بن عمرو]] و معوذ بن عفراء کشته شد و [[عبدالله‌ بن مسعود]]، سر او را از تن جدا کرد.<ref> ابن‌هشام، السیرة النبویه، دار المعرفة، ج۱، ص۷۱۰.</ref>

در کتاب‌های تفسیری شان نزول برخی از آیات قرآن ابوجهل و رفتارهای او دانسته شده است.<ref> طوسی، التبیان، ج۱، ص۵۹ و ج۹، ص۲۳۹؛ زمخشری، الکشاف، ج۱، ص۴۷ و ج۲، ص۲۰۸.</ref>