تسبیح: تفاوت میان نسخه‌ها
←تسبیح در قرآن
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
تسبیح و واژه‌های هم‌ریشه با آن در [[قرآن]] ۹۰ بار تکرار شده است که در میان آنها واژه «سبحان» بیشترین کاربرد را دارد. غالب این واژگان به معنای تقدیس و [[تنزیه]] خداوند هستند.<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ذیل واژه سبح.</ref> | تسبیح و واژه‌های هم‌ریشه با آن در [[قرآن]] ۹۰ بار تکرار شده است که در میان آنها واژه «سبحان» بیشترین کاربرد را دارد. غالب این واژگان به معنای تقدیس و [[تنزیه]] خداوند هستند.<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ذیل واژه سبح.</ref> | ||
تسبیح در قرآن کریم گاهی همراه با [[حمد]] خداوند مطرح شده است، مانند تسبیح [[ملائکه]]، رعد و غیر آن.{{یاد|«وَيُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَالْمَلاَئِكَةُ مِنْ خِيفَتِهِ وَيُرْسِلُ الصَّوَاعِقَ فَيُصِيبُ بِهَا مَن يَشَاءُ وَهُمْ يُجَادِلُونَ فِي اللّهِ وَهُوَ شَدِيدُ الْمِحَالِ: رعد به حمد او و فرشتگان [جملگى] از بيمش تسبيح میگويند و صاعقه‌ها را فرو می‌فرستند و با آنها هر كه را بخواهد مورد اصابت قرار می‌دهد، در حالى كه آنان درباره خدا مجادله می‌كنند و او سخت‌كيفر است» (سوره رعد، آیه ۱۳).}} مفسران [[شیعه]] و [[سنی]] بر این باورند که همراهی تسبیح و حمد خداوند، به معنای آن است که بندگان به خودی خود توان تسبیح خداوند ندارند و از توفیق و لطف خداست که تسبیح خداوند می‌گویند.<ref>فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۱۸۸؛ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۵، ص۱۱۱.</ref> | تسبیح در قرآن کریم گاهی همراه با [[حمد]] خداوند مطرح شده است، مانند تسبیح [[ملائکه]]، رعد و غیر آن.{{یاد|«وَيُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَالْمَلاَئِكَةُ مِنْ خِيفَتِهِ وَيُرْسِلُ الصَّوَاعِقَ فَيُصِيبُ بِهَا مَن يَشَاءُ وَهُمْ يُجَادِلُونَ فِي اللّهِ وَهُوَ شَدِيدُ الْمِحَالِ: رعد به حمد او و فرشتگان [جملگى] از بيمش تسبيح میگويند و صاعقه‌ها را فرو می‌فرستند و با آنها هر كه را بخواهد مورد اصابت قرار می‌دهد، در حالى كه آنان درباره خدا مجادله می‌كنند و او سخت‌كيفر است» (سوره رعد، آیه ۱۳).}} مفسران [[شیعه]] و [[سنی]] بر این باورند که همراهی تسبیح و حمد خداوند، به معنای آن است که بندگان به خودی خود توان تسبیح خداوند ندارند و از [[توفیق]] و لطف خداست که تسبیح خداوند می‌گویند.<ref>فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۱۸۸؛ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۵، ص۱۱۱.</ref> | ||
بنابر [[قرآن کریم]]، نخستین تسبیح‌گوی، [[خداوند]] است،<ref>سوره اسراء، آیه ۱.</ref> و به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] هم فرمان داده که او را تسبیح گوید<ref>سوره اسراء، آیه ۹۳.</ref> سپس آنان که نزد پروردگارند.<ref>سوره اعراف، آیه ۲۰۶.</ref> [[ملائکه]] نیز یا با [[حمد]]<ref>سوره بقره، آیه ۳۰.</ref> یا بدون آن<ref>سوره بقره، آیه ۳۲.</ref> خداوند را تسبیح می‌گویند که بیشتر تفاسیر آن را به [[نماز]] تعبیر کرده‌اند.<ref>طبری، جامع البیان، ۱۳۲۳ق، ج۱، ص۱۶۶-۱۶۷؛ فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۱۸۹.</ref> | بنابر [[قرآن کریم]]، نخستین تسبیح‌گوی، [[خداوند]] است،<ref>سوره اسراء، آیه ۱.</ref> و به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] هم فرمان داده که او را تسبیح گوید<ref>سوره اسراء، آیه ۹۳.</ref> سپس آنان که نزد پروردگارند.<ref>سوره اعراف، آیه ۲۰۶.</ref> [[ملائکه]] نیز یا با [[حمد]]<ref>سوره بقره، آیه ۳۰.</ref> یا بدون آن<ref>سوره بقره، آیه ۳۲.</ref> خداوند را تسبیح می‌گویند که بیشتر تفاسیر آن را به [[نماز]] تعبیر کرده‌اند.<ref>طبری، جامع البیان، ۱۳۲۳ق، ج۱، ص۱۶۶-۱۶۷؛ فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۱۸۹.</ref> | ||