زیارت: تفاوت میان نسخه‌ها

==ادله مشروعیت==

عالمان مسلمان برای اثبات مشروعیت زیارت قبور پیامبر(ص) و مؤمنان به ادله زیر استناد کرده‌اند:

[[آیه ۸۴ سوره توبه]] به ماجرای منع و نهی [[پیامبر(ص)]] از نمازگزاردن بر جنازه منافقان و [[دعا]] کردن برای آنها و ایستادن در کنار قبرهایشان اشاره دارد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۶۳ش، ج۹، ص۳۶۰؛ سوره توبه، آیه ۸۴.</ref> بنا به نظر مفسران این نهی از نمازگزاردن بر جنازه منافقان و ایستادن در کنار قبر آنان دلالت می‌کند بر این که ایستادن کنار قبر و دعاخواندن، [[عبادت|عبادتی]] مشروع است وگرنه [[خدا|خداوند]]، تنها از انجام آن در کنار قبر منافقان نهی نمی‌کرد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۵، ص۱۰۰؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۶۳ش، ج۹، ص۳۶۰.</ref> آلوسی از مفسران اهل سنت نیز در تفسیر «روح المعانی» از این آیه برای اثبات جواز زیارت قبور مؤمنان، استفاده کرده است.<ref>آلوسی، روح المعانی، ج۵، ص۳۴۲-۳۴۳.</ref>

===سنت پیامبر(ص)===

زیارت قبور از همان صدر اسلام عملی مشروع و رایج بوده است. به‌گزارش ابن‌شَبَّه در کتاب «تاریخ المدینة المنورة»، [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] زمانی که از [[فتح مکه]] به سمت [[مدینه]] بازمی‌گشت، به زیارت قبر مادرش [[آمنه بنت وهب|آمنه]] رفت و گفت: «این قبر مادر من است، از خداوند زیارت او را خواسته بودم و او اجازه این کار را به من داد». همچنین نقل شده که وی به زیارت قبور شهدای جنگ احد<ref>سمهودی، وفاء الوفاء، ج۳، ص۱۱۲.</ref> و زیارت قبور مؤمنان به قبرستان بقیع می‌رفت.<ref>سمهودی، وفاء الوفاء، ج۳، ص۷۸.</ref> همچنین در منابع روایی اهل سنت از پیامبر(ص) نقل شده است که «مَنْ زَارَ قَبْرِي وَجَبَتْ لَهُ شَفَاعَتِی؛ هر کس قبر مرا زیارت کند، شفاعتم در قیامت نصیب او می‌شود».<ref>برای نمونه نگاه کنید به دار قطنی، سنن الدار قطنی، ۱۴۲۴ق، ج۳، ص۳۳۴.</ref> تقی‌الدین سُبْکی در کتاب شفاء السقام طریق‌های مختلفی که این حدیث نقل شده را بیان کرده<ref>سبکی، شفاء السقام، ص۶۵-۷۰.</ref> و معتقد است که از نظر دلالت واضح و روشن و از جهت سند نیز معتبر است.<ref>سبکی، شفاء السقام، ص۷۷-۸۰.</ref> روایات دیگری نیز در باب فضیلت و آثار زیارت قبر پیامبر(ص) و سایر مؤمنان در منابع معتبر حدیثی اهل سنت نقل شده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به دارقطنی، سنن الدارقطنی، ۱۴۲۴ق، ج۳، ص۳۳۳؛ بیهقی، السسن الکبری، ۱۴۲۴ق، ج۵، ص۴۰۳؛ سبکی، شفاء السقام، ص۱۸۳.</ref>