سوره آل‌عمران: تفاوت میان نسخه‌ها

[[تفسیر نمونه]]، محتوای سورهٔ آل عِمران را در موارد زیر خلاصه کرده است:

{{سوره آل‌عمران}}

==قصه‌ها و روایت‌های تاریخی==

برخی از داستان‎ها و روایت‎های تاریخی سوره آل عمران عبارت است از:

==شأن نزول برخی آیات==

حدود ۵۰ آیه از سوره آل عمران دارای [[شأن نزول]] است<ref>رک: واحدی، اسباب نزول القرآن، ۱۴۱۱ق، ص۹۹- ۱۴۵.</ref> که به برخی از آنها در ادامه اشاره می‌شود:

[[طبرسی]] در [[تفسیر مجمع البیان]] به نقل از ربیع بن انس نزول هشتاد آیه اول سوره آل عمران را درباره عده‌ای از نصارای نجران به سرکردگی سه نفر از بزرگان خود به نام «عاقب»، «ایهم» و «ابو حارثه بن علقمه» دانسته است که برای گفتگو با [[پیامبر اسلام(ص)]] به [[مدینه]] آمدند. بر اساس این نقل، آنها بعد از [[نماز عصر]] بر پیامبر وارد شدند و بعد از گفتگویی درباره اسلام و [[حضرت مسیح(ع)]]، در مقابل استدلال‌های پیامبر جوابی برای گفتن نداشتند و ساکت شدند. بعد از اتمام این گفتگو، هشتاد و چند آیه ابتدایی سوره آل عمران نازل گشت.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۶۹۵-۶۹۶.</ref> {{یاد|در مورد هشتاد آیه اول سوره آل عمران شأن نزول‌های دیگری نیز در کتب تفسیری و اسباب النزول آمده است که برای اطلاع از آن رجوع کنید به: طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ذیل آیات ۱۲، ۱۸، ۲۳، ۲۶، ۲۸، ۳۱، ۵۹، ۶۸، ۷۷، ۷۹ و ۸۳؛ واحدی، اسباب نزول القرآن، ۱۴۱۱ق، ص۱۰۰-۱۱۵.}}

[[علامه طباطبایی]] منظور از واژه [[اسلام]] در این [[آیه]] را همان معنای لغوی آن می‌داند که نشان‌دهنده این نکته است که حقیقت همهٔ [[ادیان الهی]]، یک چیز است و آن، تسلیم در برابر [[خدا]] و اطاعت از او است. به باور علامه طباطبایی هیچ تضادی میان ادیان توحیدی نیست و اختلاف موجود میان آنها به تفاوت در کمال و نقصان آنهاست.<ref>طباطبایی، المیزان، ج۳، ص۱۲۰و۱۲۱.</ref> [[تفسیر نمونه]] نیز واژه اسلام را به معناى تسليم و آيين حقيقى در پيشگاه خدا را همان تسليم در برابر فرمان او دانسته است. بر این اساس به آیین [[پيامبر اسلام(ص)]]، از آن رو «اسلام» گفته می‌شود که آخرين و برترين آيين‌ها است؛ وگرنه از يك نظر همه اديان الهى، اسلام است.<ref>مكارم شيرازى، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲، ص۴۷۰و۴۷۱.</ref>

{{اصلی|آیه ملک}}

<div style="text-align: center;"><noinclude>

مالکیت خداوند را در این [[آیه]] نشان از قدرت او دانسته‌اند که هرگونه بخواهد در مُلک خود تصرف می‌کند.<ref>مغنیه، الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۳۶-۳۷.</ref> [[مفسران]] منظور از «تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشاءُ» را مسلمانان نخستین می‌دانند که دعوت [[اسلام]] را اجابت و بدان عمل کردند و [[خداوند]] به آنان قدرت، حکومت و عزت بخشید و منظور از «وَ تَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشاءُ» را [[مشرکان]]، [[رومیان]] و [[ایرانیان]] می‌دانند که به دلیل کفرشان، خداوند قدرت آنها را زایل کرد و عزت آنها را گرفت.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۷۲۷-۷۲۸؛ مغنیه، الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۳۷.</ref> بنابراین گرفتن قدرت از زورمندان و دادن آن به ضعیفان را نشانه قدرت خداوند دانسته‌اند.<ref>مغنیه، الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۳۷.</ref>

فَتَقَبَّلَهَا رَبُّهَا بِقَبُولٍ حَسَنٍ وَأَنْبَتَهَا نَبَاتًا حَسَنًا وَكَفَّلَهَا زَكَرِيَّا ۖ كُلَّمَا دَخَلَ عَلَيْهَا زَكَرِيَّا الْمِحْرَابَ وَجَدَ عِنْدَهَا رِزْقًا ۖ قَالَ يَا مَرْيَمُ أَنَّىٰ لَكِ هَٰذَا ۖ قَالَتْ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ ۖ إِنَّ اللَّهَ يَرْزُقُ مَنْ يَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ ترجمه:«پس پروردگارش وى [=مريم‌] را با حُسنِ قبول پذيرا شد و او را نيكو بار آورد، و زكريا را سرپرست وى قرار داد. زكريا هر بار كه در محراب بر او وارد مى‌شد، نزد او [نوعى‌] خوراكى مى‌يافت. [مى‌]گفت: «اى مريم، اين از كجا براى تو [آمده است؟ او در پاسخ مى‌]گفت: «اين از جانب خداست، كه خدا به هر كس بخواهد، بى شمار روزى مى‌دهد.

{| class="wikitable sortable"

|-

|-

|-

|-

|-

|-

|-

|-

|-

|-

|}

[[طبرسی]] در [[تفسیر مجمع البیان]] در روایتی از [[پیامبر(ص)]]  نقل کرده که هر كس سوره آل عمران را بخواند، [[خداوند]] برای هر [[آيه]] از آن، امانى براى گذشت از پل [[جهنم|دوزخ]] به او عطا می‌كند». وی در [[حدیث|حدیثی]] دیگر از پیامبر آورده است: «هر كس سوره آل عمران را در [[روز جمعه]] بخواند، تا وقتى كه خورشيد غروب كند، خدا و [[فرشتگان]] بر او درود مى‌‏فرستند».<ref>طبرسى، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۶۹۳.</ref>

{{سوره ۰۰۳ با ترجمه}}

{{سوره‌های قرآن|3|[[سوره بقره]]|[[سوره نساء]]}}

{{پانوشت}}

{{یادداشت‌ها}}

==پیوند به بیرون==

{{قرآن کریم}}