confirmed، templateeditor
۱۲٬۳۱۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ویکی سازی) |
||
خط ۸۷: | خط ۸۷: | ||
==سلسله نعمتاللهی== | ==سلسله نعمتاللهی== | ||
{{نوشتار اصلی|سلسله نعمتاللهی}} | {{نوشتار اصلی|سلسله نعمتاللهی}} | ||
نعمت الله بنیانگذار سلسله نعمتاللهی است.<ref>فرزام، تحقیق در احوال شاه نعمتالله، ۱۳۷۹ش، صفحه نوزده.</ref> او علاوه بر تحصیل علوم رسمی به ریاضت و عبادت<ref>زرین کوب، ارزش میراث صوفیه، ۱۳۴۴ش، ص۹۳.</ref> و تعلیم و ارشاد مردم مشغول بود و در هرجا که اقامت داشت، به این امر توجه مینمود و طرز تفکر او موجب شد که در اندک زمانی مشهور شود و صوفیان و سالکان طریقت دور او جمع شوند.<ref>رک: فرزام، تحقیق در احوال شاه نعمتالله، ۱۳۷۹ش، ص۱۵۸.</ref> او در [[تصوف]] طریقتی جدید ایجاد کرد و پیروان سایر طریقتها را تحت تاثیر خود قرار داد. | نعمت الله بنیانگذار سلسله نعمتاللهی است.<ref>فرزام، تحقیق در احوال شاه نعمتالله، ۱۳۷۹ش، صفحه نوزده.</ref> او علاوه بر تحصیل علوم رسمی به [[ریاضت]] و [[عبادت]] <ref>زرین کوب، ارزش میراث صوفیه، ۱۳۴۴ش، ص۹۳.</ref> و تعلیم و ارشاد مردم مشغول بود و در هرجا که اقامت داشت، به این امر توجه مینمود و طرز تفکر او موجب شد که در اندک زمانی مشهور شود و صوفیان و سالکان طریقت دور او جمع شوند.<ref>رک: فرزام، تحقیق در احوال شاه نعمتالله، ۱۳۷۹ش، ص۱۵۸.</ref> او در [[تصوف]] طریقتی جدید ایجاد کرد و پیروان سایر طریقتها را تحت تاثیر خود قرار داد. | ||
پس از ولی، تنها فرزندش سید خلیلالله راه پدر را ادامه داد.<ref>مستوفی بافقی، جامع مفیدی، ۱۳۴۰ش، ج۱، ص۴۴..</ref> سید خلیلالله پس از مدتی اقامت در [[خانقاه]] ماهان، به [[دکن]] رفت و در همانجا درگذشت.<ref>هندوشاه استرآبادی، تاریخ فرشته، ۱۲۸۱ق، ج۱، ص۳۲۹.</ref> جانشینان وبازماندگان و پیروان نعمتالله، بعد از او به [[هندوستان|هند]] رفتند و سلسله نعمتاللهی را در آن دیار گسترش دادند.<ref>زرین کوب، ارزش میراث صوفیه، ۱۳۴۴ش، ص۹۳.</ref> | پس از ولی، تنها فرزندش سید خلیلالله راه پدر را ادامه داد.<ref>مستوفی بافقی، جامع مفیدی، ۱۳۴۰ش، ج۱، ص۴۴..</ref> سید خلیلالله پس از مدتی اقامت در [[خانقاه]] ماهان، به [[دکن]] رفت و در همانجا درگذشت.<ref>هندوشاه استرآبادی، تاریخ فرشته، ۱۲۸۱ق، ج۱، ص۳۲۹.</ref> جانشینان وبازماندگان و پیروان نعمتالله، بعد از او به [[هندوستان|هند]] رفتند و سلسله نعمتاللهی را در آن دیار گسترش دادند.<ref>زرین کوب، ارزش میراث صوفیه، ۱۳۴۴ش، ص۹۳.</ref> |