بقعه چهار امامزاده قم: تفاوت میان نسخه‌ها

'''بقعه چهار امامزاده'''، محل [[دفن]] چهار تن از نوادگان [[امام سجاد(ع)]] در شهر [[قم]] است. این [[بقعه]] در خیابان ۲۰ متری آیت‌الله حائری قرار دارد، در گذشته در خارج شهر، در میان گورستانی در اراضی کمَرْ و سعدآباد قرار داشت.<ref>نک. آقا بابایی و قریشی، ص۱۲۱–۱۲۲</ref> معماری این بنا، به [[قرن هشتم|قرن‌های هشتم]] و [[قرن نهم|نهم]] تعلق داشته اما در بازسازی [[سال ۱۳۶۰ شمسی|۱۳۶۰ش]]، سبک معماری قدیمی آن را تغییر داده‌اند. بقعه چهار امامزاده، مدتی به نام یکی از خادمان آن، ملاآقا بابا، نامیده می‌شده‌است.

سنگ مزار کنونی، دفن‌شدگان را شاهزاده حسن، شاهزاده حسین، شاهزاده ابراهیم و شاهزاده جعفر، از فرزندان [[امام سجاد|امام زین العابدین (ع)]]، معرفی می‌کند. مؤلف تاریخ قم، از مهاجرت نوادگان [[امام سجاد(ع)]] به [[قم]] خبر داده‌است.<ref>رک. حسن بن محمد قمی، ص۲۳۰</ref> نامبردگان در کتاب [[تاریخ قم]]<ref>حسن بن محمد قمی، ص۲۳۰</ref> و مدفونین آرامگاه، بنابر قول عباس فیض قمی،<ref>حسن بن محمد قمی، ص۲۳۰</ref> عبارت‌اند از: ابومحمد حسن، ابوعلی محمد، ابوطالب محسن، به همراه پدرشان ابوعبداللّه حسین، که نسبش به امام سجاد (ع) می‌رسد، بدین ترتیب: ابوعبداللّه حسین بن علی بن عمر بن حسن اَفْطَس بن علی اصغر بن امام زین العابدین. [[فقیه]] محمدی جلالی<ref>محمدی جلالی، ج۱، ص۵۰۰–۵۰۵</ref> نیز، با استناد به‌مندرجات کتاب‌هایی چون [[المجدی فی انساب الطالبیین]] نوشته [[علی بن محمد علوی عمری|عمری]]<ref>المجدی فی انساب الطالبیین، ص۲۲۰</ref> و [[عمدة الطالب]] [[ابن عنبه]]،<ref>ابن عنبه، ص۳۷۹</ref> اظهارات عباس فیض را تأیید کرده‌است.<ref>برای دیگر اقوال رک. نائینی، ج۲، ص۲۰۰–۲۰۱؛ ناصرالشریعه، ص۲۱۵</ref>

[[پرونده:فضای داخلی بقعه چهار امامزاده قم.jpg|بندانگشتی|نمای داخلی چهار امامزاده قم]]

تاریخ ساخت بنا، بنابر نظر دونالد نیوتن ویلبر، قرن هشتم و در [[ایلخانان|دوره ایلخانی]] است.<ref>ویلبر، ص۱۲۶</ref> تغییر وضع درون بنا به [[تیموریان|دوره تیموری]] و قرن نهم نسبت داده شده‌است<ref>رک. گولومبک و ویلبر، ج۱، ص۴۰۳؛ قس هیلن برند، ص۳۳۵ که بیرون بنا را معماری دوره تیموری و داخل آن را معماری دوره ایلخانی می‌داند.</ref> [[فیض قمی]] بنای آن را پیش از عهد [[صفویه|صفوی]] و تزیینات داخلی آن را از دوره [[شاه طهماسب اول]] (حک: ۹۳۰–۹۸۴) دانسته‌است.<ref>فیض قمی، ج۲، ص۵۹۲</ref> طرح، شکل پوشش، فن ساخت گنبد و مصالح به کار رفته در این مقبره، در مقایسه با دیگر مقابر برجی [[قم]]، تعلق بنا را به قرن هشتم یا نهم تأیید می‌کند. فقط ایوان جبهه شرقی در دوره صفوی یا [[قاجاریه|قاجار]] به آن الحاق شده‌است، که احتمال دارد در بازسازی نایب الحکومه قم در ۱۲۸۶ش احداث گردیده باشد.<ref>رک. مدرسی طباطبائی، ص۱۰۲، پانویس</ref> در دهه ۱۳۶۰ش، نیکوکاران محل، با مشارکت اداره اوقاف قم، بنای هشت ضلعی امامزاده را، مرمت بناهای تاریخی، نوسازی کردند.

[[پرونده:بقعه چهار امامزاده قم2.jpg|بندانگشتی]]

بنای اولیه امامزاده، مانند اغلب مقابر برجی قم، از بیرون هشت ضلعی و از درون چهار ضلعی با پوشش آجری بوده<ref>مدرسی طباطبائی؛ ص۱۰۲؛ فیض قمی، ج۲، ص۵۹۱</ref> و هر یک از دیوارهای درونی بنا، طاق‌نمایی به عرض سه متر و عمق یک متر با طاقی تیزه‌دار داشته‌است. ارتفاع این قسمتِ چهار ضلعی، شش متر بوده و با کمک گوشوارهایی در کنج‌ها به هشت ضلعی و سپس به گریو شانزده ضلعی تبدیل می‌شده و گنبد دو پوسته گسسته با پوشش درونی نیم‌کُره و پوشش بیرونی شانزده ترک بر آن استوار بوده‌است. این گنبد در گذشته به کاشی‌های فیروزه‌فامی از عهد صفویه مزین بوده‌است.

فضای داخلی بنا سفیدکاری ساده‌ای داشته و تنها لچکی‌ها و اِسْپَرِ طاق نماها با گچ‌بری مُضَرَّس (دندانه دار) از دوره صفویه تزیین شده بوده‌است.<ref>رک. فیض قمی، ج۲، ص۵۹۲–۵۹۳</ref> در جانب شرقی بنا ایوانی از آجر که ورودی اصلی بنا بوده، قرار داشته که الحاقی بودن آن در دوره متأخرتر قطعی است.<ref>فیض قمی، ج۲، ص۵۹۳</ref> این ایوان تزییناتی از آجر و کاشی داشته<ref>مدرسی طباطبائی؛ ص۱۰۲؛ فیض قمی، ج۲، ص۵۹۱</ref> که به کاشی‌های هفت رنگ دوره [[قاجاریه|قاجار]] شبیه بوده‌است.

[[پرونده:ضریح چهار امامزاده قم.jpg|بندانگشتی|ضریح چهار امامزاده قم]]

در بازسازی دهه ۱۳۶۰، اسپرهای (دیوارهای غیر باربر) بنا در چهار ضلع داخلی و به تبع آن، ایوان تاریخی، تخریب شد و رواقی مستطیل شکل و محصور به بنا اضافه گردید که از طریق طاق‌نماهای تخریب شده، به [[ضریح]] و فضای مرکزی ارتباط یافته‌است. و طاق‌نمای شمالی و جنوبی رو به رواق محصور جدید، و طاق‌نمای جبهه غربی به کفش‌کن، که ورودی اصلی بنا از خیابان است، اتصال یافته‌است. همچنین ایوان ستون‌دار جدیدی، در جانب شرقی، بنا شده‌است.

در این بازسازی، تمامی جرزها و فضاهای داخلی، از کف تا مرکز گنبد، با سنگ‌های مرمر و نمای خارجی با آجر سه سانتی پوشش یافته‌است. ضریحی از سنگ مرمر با پنجره‌های مشبک فولادی، جانشین ضریح قدیمی گردیده و گنبد خارجی نیز با کاشی‌های معرق فیروزه‌ای، با کتیبه‌هایی از لفظ [[اللّه]] و نام‌های [[پنج تن]] تزیین شده‌است.

[[پرونده:گنبد بقعه چهار امامزاده.jpg|بندانگشتی|گنبد بقعه چهار امامزاده]]در استان [[قم]]، دو بنای دیگر؛ یکی در شهر کَهَک در جنوب استان قم و دیگری در قریه فُرْدو نیز به نام چهار امامزاده وجود دارد. بنای اول بقعه‌ای است که، به استناد خواب یکی از اهالی، در ۱۲۸۵ش ساخته شده و مدفن چهار تن به نام‌های عبدالله، یعقوب، ناصر و محمد است.<ref>مدرسی طباطبائی، ج۲، ص۱۸۳؛ نیز رک. فیض قمی، ج۲، ص۷۳۸، که آن را بقعه شاهزاده عبداللّه کهک نامیده‌است.</ref>

بنای دوم، که آن را مدفن نوادگان [[شاه چراغ]] شیراز می‌دانند،<ref>مدرسی طباطبائی، ج۲، ص۱۹۶</ref> ارزش معماری چندانی ندارد. آثار ارزنده در این بقعه، در منبّت‌کاری درگاه شمالی و دو صندوق منبّت‌کاری زیر گنبد جنوبی متعلق به قبل از دوره صفویه و دو صندوق منبت‌کاری در زیر گنبد شمالی به تاریخ‌های ۱۰۳۰ق و ۱۰۳۲ق است.<ref>رک. مدرسی طباطبائی، ج۲، ص۱۹۶–۲۰۰؛ فیض قمی، ج۲، ص۶۴۶–۶۵۱</ref>

{{پانوشت}}

* رضا آقا بابایی و حسن قریشی، آثار تاریخی و فرهنگی استان قم، قم ۱۳۸۴ش.

* ابن عنبه، عمدةالطالب فی انساب آل ابی طالب، بیروت: دارالمکتبة الحیاة، بی‌تا.

{{پایان}}

{{قم}}