عام الحزن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
(اصلاح) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''عامُ الحُزْن''' یا سال غم و اندوه، بر اساس نقل مشهور [[سال ۱۰ بعثت|دهمین سال بعثت]] است<ref>مقریزی، إمتاع الأسماع، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۴۵؛ دیار بکری، تاریخ الخمیس، بیروت، ج۱، ص۳۰۱.</ref> که در آن [[حضرت خدیجه کبری سلام الله علیها|حضرت خدیجه(ع)]] همسر [[پیامبر(ص)]] و [[ابوطالب]] عموی پیامبر(ص) وفات یافتند.{{یاد| با این حال گزارش‌های معدودی از وقوع این اتفاق در سال‌های ششم تا نهم بعثت وجود دارد.}} نام‌گذاری این سال به عام الحزن به پیامبر(ص) نسبت داده شده که بیانگر جایگاه و مقام این دو شخصیت در نزد ایشان است. در این سال قبل از وفات خدیجه و ابوطالب، محاصره مسلمانان در [[شعب ابی طالب]] پایان یافته بود.<ref>مقریزی، إمتاع الأسماع، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۴۵.</ref> | '''عامُ الحُزْن''' یا سال غم و اندوه، بر اساس نقل مشهور [[سال ۱۰ بعثت|دهمین سال بعثت]] است<ref>مقریزی، إمتاع الأسماع، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۴۵؛ دیار بکری، تاریخ الخمیس، بیروت، ج۱، ص۳۰۱.</ref> که در آن [[حضرت خدیجه کبری سلام الله علیها|حضرت خدیجه(ع)]] همسر [[پیامبر(ص)]] و [[ابوطالب]] عموی پیامبر(ص) وفات یافتند.{{یاد| با این حال گزارش‌های معدودی از وقوع این اتفاق در سال‌های ششم تا نهم بعثت وجود دارد.}} نام‌گذاری این سال به عام الحزن به پیامبر(ص) نسبت داده شده که بیانگر جایگاه و مقام این دو شخصیت در نزد ایشان است. در این سال قبل از وفات خدیجه و ابوطالب، محاصره مسلمانان در [[شعب ابی طالب]] پایان یافته بود.<ref>مقریزی، إمتاع الأسماع، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۴۵.</ref>{{یاد|سمّاه «عام الحزن» و قال: ما نالت قريش مني شيئا أكرهه حتى مات أبو طالب پیامبر این سال را عام الحزن(سال اندوه نامید) و گفت تا ابوطالب زنده بود قریشقصد سوئی نسبت به من نداشت.}} | ||
میان مورخین در روز و ماه وفات این دو شخصیت و نیز فاصلۀ زمانی بین وفات آن‌ها اختلاف وجود دارد؛ در منابع روایی و تاریخی از سه روز متفاوت به عنوان تاریخ وفات ابوطالب یاد شده است: | میان مورخین در روز و ماه وفات این دو شخصیت و نیز فاصلۀ زمانی بین وفات آن‌ها اختلاف وجود دارد؛ در منابع روایی و تاریخی از سه روز متفاوت به عنوان تاریخ وفات ابوطالب یاد شده است: | ||
* [[۱ ذی‌القعده]]<ref>دیار بکری، تاریخ الخمیس، بیروت، ج۱، ص۲۹۹.</ref> | * [[۱ ذی‌القعده]]<ref>دیار بکری، تاریخ الخمیس، بیروت، ج۱، ص۲۹۹.</ref> | ||